Op een stoel zit De Dood

Op een stoel, een eenvoudige uit hout gevormde, zit een gedaante (vermoed ik) in een zwarte cape. Naast de stoel staat een zeis van minimaal – naar ik schat – 1 meter 50 aan hout en daarop een (vermoed ik) het vlijmscherpe deel van metaal. Een beetje gekromd als de sikkel in een vlag dat samen met de gekruiste hamer het bekendste symbool van het communisme is, maar dat terzijde.

De gedaante op de stoel beweegt niet, het kijkt naar de wereld waarop wij leven. Soms zijn alle contouren van continenten goed waar te nemen. Dat heb ik kunnen zien in de beelden die het ruimtestation met ons deelt. Hoe kwetsbaar is onze aarde, onze wereld.

De gedaante (een rammelt skelet zegt men) staat bekend als De Dood als de man met de zeis (waarom geen vrouw of anders) Dolf Jansen, een cabaretier heeft als bijnaam ‘het rennende skelet’, maar ook dat geheel terzijde.

De dood is het enige dat voor ons homo sapiens een zekerheid is. Soms beweegt het skelet en zwaait de zeis snel wanneer een dood aanstaande is. Voor velen verwacht, voor nog meer totaal onverwacht.

Ik probeer in gesprek te gaan. Zonder angst voor de dood, neem ik een houten stoel en ga recht voor De Dood zitten. “En hoe vindt u als De Dood, de man met de zeis’, uw werk’. Het blijft even stil en even later begon de onder en bovenkaak van het skelet te kletteren. “Ach weet u, het is mijn werk en dat doe ik al eeuwen. Ik heb het eeuwige leven en dat laat ik me niet afnemen vandaar deze zeis”.

Ik buig mijn hoofd en “Mag ik u een persoonlijke vraag stellen? ‘’Dat heeft u nu gedaan, maar wat wilt u als 2e vraag stellen?” Wanneer ga ik dood? Het blijft nu stil en ik kijk omhoog. Geen gedaante, geen cape en skelet met de zeis. Ik kijk het universum in en naar de stoel.

Op de stoelleuning lees ik “Ben even weg maar zo terug, U kunt wachten of een nieuwe afspraak maken!”