Op een wolkje in de lucht

“Komaan, mevrouw, u bent er bijna!”
Mijn lief aait over mijn gezicht en vraagt of ik wat wil drinken. “Je lippen zijn volledig uitgedroogd, je moét drinken.”
Ik wil niet drinken. Ik wil geen pijn. Ik wil vooral niet bevallen. Ik wil een geweer. Niet zomaar eentje. Eentje van een groot kaliber. Eentje waarmee ik de gynaecoloog kan omver knallen die ervoor gezorgd heeft dat mijn epidurale niet werkt.

Karma bestaat. Er komt een wee aan. Een heuse perswee.
“IK KAN NIET MEER!” roep ik. “Hoe is het mogelijk dat die stomme epidurale niet werkt! Ik doe jullie iets aan, ik meen het!”
Mijn lief schiet door zijn tranen heen in de lach. “Komaan liefje, je kan het wel, je moét. Nog even en je hebt je dochter in je handen. Je zal zo blij zijn!”
En zonder dat hij het weet, geeft hij me het laatste duwtje. Er floept een bloederig lichaampje uit dat moord en brand schreeuwt. Voor nog heel even is ze het meest intieme verbonden met me totdat hij de band doorknipt. Dan is ze van de hele wereld.

“Proficiat, mevrouw. U hebt dat super gedaan!”
Op mijn borst ligt een klein hummeltje te spartelen. We wenen allebei en sussen elkaar. Niets erger dan dit wat we net overleefd hebben. We sluiten het stoute papamonster dat ons dit heeft aangedaan buiten. Door zijn zaadcel moesten we door deze hel. Een moeder-dochter-complot. Nee, grapje. Zo ging het er in mijn innerlijke stukje Cruella de Vil aan toe. In werkelijkheid smolt ik weg bij de eerste blik en categoriseerde ik het Meest Verschrikkelijke Bevallingsverhaal bij “uitgekozen black-outs”, want ik ben ervan overtuigd dat je bepaalde gebeurtenissen bewust uit je geheugen mag bannen.

Veel slapen zullen we vandaag niet doen. Zij slaapt gelukkig door alles heen. En zo is het goed. Voor enkele maanden toch.  Je zijt geboren om te groeien, je zit in ‘t bootj’ en ge moet gie roeien. Alsmaar voort.