Open kaart

Mijn goede voornemen van dit, op zijn einde lopende, jaar is weer finaal de mist ingegaan. Ik had mij voorgenomen om mijn kerstkaarten dit jaar eens op tijd de deur uit te doen. Inmiddels is de kerst alweer voorbij gesloft en moet ik nog beginnen met het schrijven van deze kaarten. Mijn enthousiasme, om hiermee op tijd te beginnen, werd afgelopen zomer al enigszins getemperd toen ik bemerkte dat het in die periode erg lastig is kaarten te vinden met wintertaferelen. Met het verschijnen van iedere kaart op mijn deurmat neemt de druk, om aan mijn sociale verplichting te voldoen, wel langzaam toe maar daalt tevens mijn motivatie om dit ook daadwerkelijk te regelen. Veelal ontvang ik een stuk karton met een onpersoonlijke, voorbedrukte tekst. Ook nog eens enkel ondertekend door één persoon van de afzenders, verraad het voor mij dat deze actie is voortgekomen uit dwangneurose. Mensen waar ik een heel jaar niets van heb gehoord, menen mij nu ineens zonodig het beste voor het nieuwe jaar te moeten wensen.

Ondanks de goede gedachte die hierachter zit, is de uitvoering vaak gewoon ronduit klote naar mijn, misschien ietwat te kritische, mening in deze. Niet meer in staat om tegenwoordig nog een persoonlijke boodschap te schrijven, waarvoor toch meestal nog speciaal ruimte is vrijgelaten op zo’n kaart, is dit voor mij weer een teken van de onpersoonlijke omgangsvormen in een maatschappij, waar wij tegenwoordig zo aan gewend zijn geraakt.

Elke kaart die ik nu nog ontvang zonder persoonlijke boodschap gaat linea recta retour afzender. Dat scheelt mij weer werk en zo krijgt de afzender, op mijn manier, ook nog eens de beste wensen. Met een smoes dat ik mijn adressenbestand per ongeluk heb gewist, ben ik voornemens mijn goede voornemen te laten varen en niet meer deel te nemen aan deze traditie. Ik vertik het om dit jaar mee te doen aan deze massahysterie. Ik ben niet meer van de kaart!

Ik ben van de kaart, onder de indruk, radeloos en weet niet wat ik moet doen. Dit jaar kreeg ik namelijk geen kaart van haar maar stond ze plotsklaps voor mijn deur. Omdat er in mijn woning net zoveel kerstversiering te vinden is als slingers in een kwartsklok, had ze voor mij een guirlande gekocht. Niet in het bezit van bijbehorende verlichting, kreeg ik deze er ook nog bij. Persoonlijk en op de situatie ingespeeld. Hartstikke leuk dus, zo kan het ook!

Shakend neem ik dit presentje in ontvangst en na een korte babbel vergeet ik haar te bedanken en sluit de deur van mijn woning. Lul die ik ben! Ik voel me een joker die aast op een vrouw, handelt als een boer en droomt van een bestaan als heer. Door het gevoel dat ik inmiddels voor deze harten vrouw heb ontwikkeld, ben ik niet meer in staat normaal te handelen. Altijd anderen met raad bijstaand hoe te handelen in situaties als deze, durf ik niet voor mijn gevoel uit te komen, bang dat deze droom als een kaartenhuis in elkaar stort.