Operatie Sneeuwkistjes en Moonboots

Yés!
Totaal onverwacht, maar zéér welkom: sneeuw!
Voordat ik naar bed ga, kijk ik nog even uit mijn raam.
Ik zie kleine sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelen met het
idee morgen een klein, miezerig laagje ‘sneeuw’ te zien.
Maar nee hoor; er ligt zo’n 20 centimeter! Die nacht blijft mijn vriendin Michelle bij mij logeren, en samen
gaan we die ochtend om 10 uur in ons trainingpak
naar buiten. Michelle heeft haar moonboots mee, maar mijn
paar ligt op zolder, en ik heb geen idee waar. Bij de gedachte
dat ik mijn nieuwe laarzen, of mijn hippe ‘wannabe Allstars’ compleet zal
verneuken, krijg ik spontaan diaree-aanvallen. Dat ehm, is dus geen optie.
Ik kijk nog eens in het schoenenrek, en
mijn ogen vinden de Doc Martens van mijn zus. Ik twijfel nog, en het meisje-meisje zegt; ‘Ik sta voor lúl..!’ maar het jongens-meisje zegt ‘Kom op.. [i]fuck it, girls just wanna have fun![/i]
Ik twijfel nog even, maar trek dan brutaal de kisten aan…
Binnen no time zijn Michelle en ik ‘melig’.
Nou ja, melig is nog zacht uitgedrukt.
We bekogelen elkaar, mollen ons 10 jaar oude sleetje, maken sneeuwengeltjes…
Als we een doorweekt en bevroren zijn, besluiten we Carlien op te halen.
We rammen op het raam, en Carlien komt naar ons toe.
Ondertussen krijsen we: ‘Operatie sneeuwkistjes! NÚ NAAR BUITEN! Operatie sneeuwkistjes en moonboots!’
Ze komt naar buiten, en Michelle en ik verwelkomen haar;
Raak! Maar ehm, dat laat Carlien niet zomaar over haar kant gaan.
Terwijl ik nog hysterisch zit te giegelen, neemt ze wraak.[i]’FLETSJ!'[/i]
Koude, bevroren, hárde wraak. En met een tweede [i]’FLETSJ!'[/i] raakt
Carlien’s sneeuwbal mijn gezicht. Één seconde lang heb ik pijn.
Daarna denk ik niet meer, en gooi ik gewoon een sneeuwbal terug naar mijn grijnzende vriendin.
Aangezien ik een meisje ben, en óok nog eens blond, komt mijn sneeuwbal op het raam terecht.
Het hoofd van Carlien’s moeder verschijnt met een afkeurend mondje voor het raam.
Al lachend, struikelend en glijdend halen we Marissa op.
Het viertal is compleet!
We glibberen naar Landgoed Avegoor, en ondertussen zingen we ‘Jinglebells’,
wensen we elke voorbiigaande auto een ‘Hihi, vrolij-hahahaha kerstfeeheest, hahaha’ en persen ons tussen de coniferen door, die het Landgoed van de stoep scheiden.
Het inmiddels door mij gerepareerde sleetje moet er ook aan geloven, en bukkend rennen
we naar de heuvel toe. Carlien gaat als eerste, en ze racet de heuvel af.
Al gillend en krijsend volg ik, daarna Michelle en uiteindelijk Marissa.
Als we weer op straat staan, zien we een enorme ‘struik’, waar een dikke laag sneeuw op ligt. We kijken elkaar aan, en denken hetzelfde. Zonder na te denken schreeuw ik:[i]’1, 2, 3: JÚMP!'[/i] En daar liggen we: koud, bevroren, nat, en giegelend. Ook al lijkt het alsof mijn neus aan het afsterven is, en ik het überkoud heb, stroomt er een warm gevoel door me heen. Daar lig ik dan, met mijn beste vriendinnen, in een besneeuwde struik.
Dat warme gevoel had niks te maken met de hondenpis in die struik; het was gewoon
zó fijn, zo grappig, zo vertrouwd; fuck die afzichtelijke kisten, fuck mijn afgestorven neus;
[i]we were just girls having fun..![/i]