Oproep

Sinds enige tijd tracht ik zo te leven, dat het desolate gevoel dat de eenzaamheid met zich meebrengt meer en meer verdwijnt. Hoewel ik eenzaamheid goed verdraag en ik vele jaren van mijn leven niets anders wilde dan me steeds verder te isoleren, ben ik nu op een punt gekomen dat ik me niet meer wens te verbergen. Misschien komt het omdat ik besef, dat ik weinig te verliezen heb; ik heb van dichtbij meegemaakt hoe snel het leven voorbij kan gaan, en het is me dan ook een lief ding waard als het me lukt zoveel mogelijk te delen met anderen. Het in mezelf verzonken leven, het leven op en voor mezelf, heeft voor mij niet meer de waarde die het had, ik wil het nu delen, ben zelfs bereid het te geven, als het iets toe kan voegen aan de kwaliteit van het bestaan in het algemeen of van de mensen waar ik om geef in het bijzonder.
Ik moet na enig weifelend heen en weer schommelen in de meningen en visies die ik vormde of volgde, nu toch onderkennen dat ik een idealist ben, dat ik het alles verpulverende nihilisme en alles gratuit makende relativisme te boven ben, dat ik voor alles streef naar de ontwikkeling van de enorme capaciteiten die verankerd liggen in het menselijk leven, een zo gevarieerd mogelijke exploitatie en exploratie van creatieve vermogens, zonder schroom of angst. Wat mij betreft is de durf om te maken, om te scheppen, om iets nieuws te laten zien, te ontdekken, te doorbreken, een andere, verrassende kijk te geven op dingen meer dan ooit gevraagd. De tijd waarin we nu leven is beslist reactionair te noemen, we leven in een maatschappij waarin meer wordt afgestoten dan geassimileerd, meer vernietigd dan gerealiseerd, waarin de draagkracht voor tolerantie, respect, vrijheid en ook vrolijkheid ernstig is verzwakt, om niet te zeggen bezweken is onder de loden last van risicoloos vegeteren en massaal consumeren, de economische dwangbuis van een behoefterijk, maar volstrekt fantasieloos bestaan. Het is een echec van de eerste orde, te moeten erkennen dat de angst om te leven, om uitbundig het bestaan in al zijn facetten te vieren, meer en meer is gegroeid terwijl de ons ter beschikking staande middelen verveelvoudigd zijn. De vrees, te verliezen is groter en machtiger dan de hoop, te overwinnen.
Het is niet leuk meer allemaal, op wereldpolitiek niveau wordt het geloof in vooruitgang en menselijk vernuft overstemd door de fundamentalistische onheilsboodschappen van alle individuele vrijheid en geestelijke zelfstandigheid fnuikende religies, die de aardse mens kortwieken met valse beloften en groteske waanzin. Het is me nog steeds een gruwel, dat de proefondervindelijke wetenschap niet in staat is gebleken om iedere religie overbodig te maken. Waarom de mens hardnekkig vlucht in het omarmen van waanvoorstellingen die ieder realiteitsbesef verloochenen is iets wat ik moeilijk accepteren kan. Zelfs in een land dat pocht, de leider te zijn van de vrije wereld, tiert een streng religieus besef, en is het niet de wetenschap maar God die de zegeningen verspreidt. Het zou me dan ook niets verbazen als een historicus over twee eeuwen de huidige tijd interpreteert als een door godsdienstoorlogen geplaagde periode.
Voor mijzelf houdt de realiteit in, dat je alleen dit leven hebt, dat er een definitief einde is aan je bestaan, dat het geen zin heeft er meer van te verwachten dan wat er in die beperkte tijd binnen je bereik ligt. Maar binnen die beperking ben je je eigen meester, kun je alles zoveel mogelijk doen naar eigen inzicht en op een wijze, die bij je past en waarbij je jezelf het best tot recht kunt laten komen. Als mens is het je gegeven, intensief deel te nemen aan alles wat zich manifesteert; als mens heb je de mogelijkheid, te begrijpen, te weten, te leren, te zien. Als mens ben je in staat, de wereld te openen, te verduidelijken wat gebeurt, en zo nodig in te grijpen, al zou ik willen dat dit laatste minder vaak en vooral minder onkundig en impulsief gebeurt dan nu.
Ik zie het leven niet alleen als doel, maar ook als middel, als instrument van kennis en daadkracht, als een wijze van zijn die telkens iets toevoegt aan de rijkdom van bestaansvormen. Ieder mens is in die zin uniek, dat het samenstel van ervaringen, gedachten en dromen alleen bij die mens voorkomt, en verloren zou gaan als die mens passief is en zonder contact met de omgeving blijft. Daarom moet elke regressie, elke terugwerping op een soort geïsoleerde toestand worden bestreden. Ieder mens heeft recht op ruimte en ontwikkeling om de eenvoudige reden, dat de mensheid ermee gediend is. En dit betekent dat ieder mens de plicht heeft, er alles aan te doen dat die ruimte wordt gegeven, dat er middelen van bestaan zijn, dat er scholingsmogelijkheden zijn, dat kennis kan worden gedeeld, dat inzicht kan worden overgedragen. Anders wordt het leven gekortwiekt, moet het zich louter op het overleven richten en vergeet het, te beleven, de vrijheid te ervaren van te doen wat je wilt in plaats van wat je moet.
Het wordt tijd voor een renaissance, een wedergeboorte, waarbij het ideaal van de zo volledig mogelijke ontplooiing van de individuele persoon weer uit de vrieskist van de benauwende economie en afstompende cultuur wordt gehaald. De durf om te laten zien wat je in je hebt moet weer worden aangesproken. Dat betekent ook, dat de zucht naar kneuterigheid en veiligheid moet worden weerstaan, dat de risico’s die nu eenmaal aan leven en avontuur verbonden zijn, niet moeten worden afgedekt met loodzware, alles beknottende verzekeringen of ongegronde verantwoordelijkheden. Zeg wat je op je lever hebt en doe verdorie wat je in je mars hebt! Kom in opstand tegen alles wat doodregelt en miskent. Wees vrij en leef!