Sinds enige tijd tracht ik zo te leven, dat het desolate gevoel dat de eenzaamheid met zich meebrengt meer en meer verdwijnt. Hoewel ik eenzaamheid goed verdraag en ik vele jaren van mijn leven niets anders wilde dan me steeds verder te isoleren, ben ik nu op een punt gekomen dat ik me niet meer wens te verbergen. Misschien komt het omdat ik besef, dat ik weinig te verliezen heb; ik heb van dichtbij meegemaakt hoe snel het leven voorbij kan gaan, en het is me dan ook een lief ding waard als het me lukt zoveel mogelijk te delen met anderen. Het in mezelf verzonken leven, het leven op en voor mezelf, heeft voor mij niet meer de waarde die het had, ik wil het nu delen, ben zelfs bereid het te geven, als het iets toe kan voegen aan de kwaliteit van het bestaan in het algemeen of van de mensen waar ik om geef in het bijzonder.
Ik moet na enig weifelend heen en weer schommelen in de meningen en visies die ik vormde of volgde, nu toch onderkennen dat ik een idealist ben, dat ik het alles verpulverende nihilisme en alles gratuit makende relativisme te boven ben, dat ik voor alles streef naar de ontwikkeling van de enorme capaciteiten die verankerd liggen in het menselijk leven, een zo gevarieerd mogelijke exploitatie en exploratie van creatieve vermogens, zonder schroom of angst. Wat mij betreft is de durf om te maken, om te scheppen, om iets nieuws te laten zien, te ontdekken, te doorbreken, een andere, verrassende kijk te geven op dingen meer dan ooit gevraagd. De tijd waarin we nu leven is beslist reactionair te noemen, we leven in een maatschappij waarin meer wordt afgestoten dan geassimileerd, meer vernietigd dan gerealiseerd, waarin de draagkracht voor tolerantie, respect, vrijheid en ook vrolijkheid ernstig is verzwakt, om niet te zeggen bezweken is onder de loden last van risicoloos vegeteren en massaal consumeren, de economische dwangbuis van een behoefterijk, maar volstrekt fantasieloos bestaan. Het is een echec van de eerste orde, te moeten erkennen dat de angst om te leven, om uitbundig het bestaan in al zijn facetten te vieren, meer en meer is gegroeid terwijl de ons ter beschikking staande middelen verveelvoudigd zijn. De vrees, te verliezen is groter en machtiger dan de hoop, te overwinnen.
Het is niet leuk meer allemaal, op wereldpolitiek niveau wordt het geloof in vooruitgang en menselijk vernuft overstemd door de fundamentalistische onheilsboodschappen van alle individuele vrijheid en geestelijke zelfstandigheid fnuikende religies, die de aardse mens kortwieken met valse beloften en groteske waanzin. Het is me nog steeds een gruwel, dat de proefondervindelijke wetenschap niet in staat is gebleken om iedere religie overbodig te maken. Waarom de mens hardnekkig vlucht in het omarmen van waanvoorstellingen die ieder realiteitsbesef verloochenen is iets wat ik moeilijk accepteren kan. Zelfs in een land dat pocht, de leider te zijn van de vrije wereld, tiert een streng religieus besef, en is het niet de wetenschap maar God die de zegeningen verspreidt. Het zou me dan ook niets verbazen als een historicus over twee eeuwen de huidige tijd interpreteert als een door godsdienstoorlogen geplaagde periode.
Voor mijzelf houdt de realiteit in, dat je alleen dit leven hebt, dat er een definitief einde is aan je bestaan, dat het geen zin heeft er meer van te verwachten dan wat er in die beperkte tijd binnen je bereik ligt. Maar binnen die beperking ben je je eigen meester, kun je alles zoveel mogelijk doen naar eigen inzicht en op een wijze, die bij je past en waarbij je jezelf het best tot recht kunt laten komen. Als mens is het je gegeven, intensief deel te nemen aan alles wat zich manifesteert; als mens heb je de mogelijkheid, te begrijpen, te weten, te leren, te zien. Als mens ben je in staat, de wereld te openen, te verduidelijken wat gebeurt, en zo nodig in te grijpen, al zou ik willen dat dit laatste minder vaak en vooral minder onkundig en impulsief gebeurt dan nu.
Ik zie het leven niet alleen als doel, maar ook als middel, als instrument van kennis en daadkracht, als een wijze van zijn die telkens iets toevoegt aan de rijkdom van bestaansvormen. Ieder mens is in die zin uniek, dat het samenstel van ervaringen, gedachten en dromen alleen bij die mens voorkomt, en verloren zou gaan als die mens passief is en zonder contact met de omgeving blijft. Daarom moet elke regressie, elke terugwerping op een soort geïsoleerde toestand worden bestreden. Ieder mens heeft recht op ruimte en ontwikkeling om de eenvoudige reden, dat de mensheid ermee gediend is. En dit betekent dat ieder mens de plicht heeft, er alles aan te doen dat die ruimte wordt gegeven, dat er middelen van bestaan zijn, dat er scholingsmogelijkheden zijn, dat kennis kan worden gedeeld, dat inzicht kan worden overgedragen. Anders wordt het leven gekortwiekt, moet het zich louter op het overleven richten en vergeet het, te beleven, de vrijheid te ervaren van te doen wat je wilt in plaats van wat je moet.
Het wordt tijd voor een renaissance, een wedergeboorte, waarbij het ideaal van de zo volledig mogelijke ontplooiing van de individuele persoon weer uit de vrieskist van de benauwende economie en afstompende cultuur wordt gehaald. De durf om te laten zien wat je in je hebt moet weer worden aangesproken. Dat betekent ook, dat de zucht naar kneuterigheid en veiligheid moet worden weerstaan, dat de risico’s die nu eenmaal aan leven en avontuur verbonden zijn, niet moeten worden afgedekt met loodzware, alles beknottende verzekeringen of ongegronde verantwoordelijkheden. Zeg wat je op je lever hebt en doe verdorie wat je in je mars hebt! Kom in opstand tegen alles wat doodregelt en miskent. Wees vrij en leef!
Categorieën: Algemeen
8 reacties
pepe · 30 april 2004 op 19:29
Depriman, de eerste alinea ging nog wel. Best leesbaar.
Maar daarna een grote woordenbrij, te lange zinnen, sommige van wel 74 woorden. Dat leest niet prettig.
Ik moet je dus ook eerlijk bekennen ik heb hem niet helemaal gelezen. Wel het begin en einde, ik geloof ook best het een hele goede column zou kunnen zijn. Misschien neem ik morgen de moeite en tijd hem nog eens te lezen, maar dan helemaal.
Iets meer alinea’s zou ook geen kwaad kunnen, het maakt het de lezer wat makkelijker.
Wel blijven schrijven hoor, groeien/leren kunnen we allemaal.
Mosje · 30 april 2004 op 19:50
[quote]Wees vrij en leef! [/quote]En zo is het maar net! Kom op kerel, PC uit, stad in, zoek een terrasje, en drink er een op onze majesteit.
Cheers!
(Voor je het weet ben je een optiman)
Shitonya · 1 mei 2004 op 01:45
Je zal het vast goed bedoelen enzo maaruhm… Als ik heel eerlijk moet zijn:
– te lange zinnen
– teveel “moeilijke” woorden, waarbij niet iedereen de betekenis weet of wil opzoeken
– te langdradig
– ik verlies al snel de aandacht bij het lezen
– het leest niet prettig
Maar de “rest” is wel goed, al zou ik zou gauw niet weten wat…
Lees de tips door en probeer er in je volgende column wat aan te doen. Ik weet zeker dat je dan meer positievere reactie’s krijgt 🙂
Farfalla · 1 mei 2004 op 09:25
Ik heb het geprobeerd sorry, maar ik kon me echt niet concentreren, lees voorgaande reacties…
Keep trying!
Dees · 1 mei 2004 op 11:46
Depressie is niet leuk. Aan depressie is niets aantrekkelijks. Zodra mensen depressief zijn, reageren de meeste andere mensen terughoudend. Want depressie is besmettelijk en geen kwaal om graag te hebben.
Maar ik kan me wel voorstellen dat je erover wilt schijven. Ook dat je jezelf weer oppept door te schrijven.
Misschien kun je dat beter in kleinere doses doen?
Minder was meer geweest, want er staan mooie dingen tussen, maar er staat wel heel erg veel in 1 keer.
Grtz,
desa
depriman · 1 mei 2004 op 12:12
Bedankt allemaal voor de geleverde kritiek. Ik heb in dit stuk geschreven wat ik op mijn lever had en ben daarbij een beetje vergeten dat iemand het ook moet kunnen lezen. Het kan inderdaad beter en eenvoudiger.
Anton
Ma3anne · 1 mei 2004 op 12:33
Je hebt pech, dat je column min of meer gelijk met een heleboel columns wordt geplaatst. Ik kan me er ook moeilijk doorheenkomen. Er is ineens zoveel te lezen! Ik wacht even tot een rustiger moment, want wil me toch verdiepen in wat je te melden hebt.
Ma3anne · 2 mei 2004 op 11:37
Het hele wereldleed op twee schouders dragen lukt niet. Daar word je neerslachtig van en kunt niet meer functioneren. Je wordt een last voor jezelf en mensen om je heen, rondtollend in je loodzware (egocentrische) gedachtenwereld.
Het geheim om een bijdrage te leveren aan het geheel zit hem toch echt in de kleine dingen en mensen om je heen…. ik hoop dat je die weer zult vinden en een blij mens zult worden…
[quote]Het wordt tijd voor een renaissance, een wedergeboorte,[/quote]
Precies! En die renaissance begint bij jezelf…. ik heb het gevoel, dat je deze column helemaal voor jezelf geschreven hebt.
Wees vrij en leef!