Opwaarderen

Vijf jaar geleden was ons plein de hele wereld voor mijn kinderen. Tegenwoordig is hun territorium flink uitgebreid. Een prepaid telefoontje houdt ze op mijn terrein. Om de kosten wat te drukken heb ik ze beiden een sms-cursus gegeven, waar vooral Marie gretig gebruik van maakt. De eerste dagen kreeg ik vele, overigens taalfoutloze, sms’jes van haar, waarna de berichtregen net zo abrupt eindigde dan dat hij begonnen was. Vorige week besloot ik weer eens een kijkje te nemen in de glimmende statussymbolen. Bij Bram was ik zo klaar. Marie’s telefoon vroeg wat meer aandacht. Verbaasd zag ik dat in haar ‘postvak uit’ tientallen berichten aan de klantenservice van Vodafone waren gericht.
[i]‘Dank je wel voor het beltegoed. Groetjes Marie.’
‘Dat was mama die belde. Dag Marie.’[/i] en
[i]’Hoeveel heb ik nu nog over? Xxx Marie’[/i] waren enkele van de teksten. Vertederd las ik verder. Ze had op elk servicebericht keurig geantwoord. Er kwam geen einde aan.

Na een stuk of twintig berichtjes las ik ineens, tussen de lieve bedankjes, dat ‘mama erg stom was’. Blijkbaar was het serviceberichtje op een voor mij ongunstig tijdstip gekomen. Heel Vodafone wist nu dat ik een rotmoeder was. Ook broerlief kwam er niet goed vanaf. Meermaals meldde Marie dat hij toch wel erg klierig en vervelend was. Gelukkig kwam de provider er op deze manier ook achter dat Naturalis erg leuk was en de Python in de Efteling heel eng.

Uiteindelijk kwam ik op vorige week maandag uit, haar eerste schooldag. ‘[i]Ik voel me eenzaam en alleen en heel erg rot’[/i] vertelde het beeldscherm mij. Snel klikten mijn vingers het volgende berichtje aan. ‘Waarom haten alle kinderen mij?’ Weer verder vroeg ze of ze echt op een varken leek. Verdoofd las ik verder. Mijn meisje, mijn kind. Wie doet zoiets? En waarom, in vredesnaam, koos zij haar telefoon als ‘beste vriendin’?

De volgende ochtend vroeg ik Marie, tussen neus en lippen door, wat er gaande was. Ze vertelde me dat twee meisjes in de klas haar pestten met haar lengte en vroegrijpe uiterlijk. Ze hadden al een gesprekje met de juf gehad, maar dat had de situatie alleen maar verergerd. Samen met mijn dochter vroeg ik een gesprek aan met haar lerares.

Na enkele minuten vertelde juf al aan de bel getrokken te hebben. “Ik sta twintig jaar voor de klas en was als kind zelf pest-slachtoffer. Daarbij had juf Jannie van groep vier me al gewaarschuwd. Geloof me, ik herkende het gelijk. Samen met de directeur heb ik het pestprotocol in werking gesteld. De desbetreffende ouders worden eind deze week op de hoogte gesteld. Ook jij zult een brief ontvangen. In mijn klas wordt níet gepest!” Opgelucht keerden we huiswaarts.

Onderweg kwamen de verhalen los. Natuurlijk wist ik dat ze het op momenten zwaar had in de klas, maar dat zij twee jaar lang structureel uitgescholden, vernederd en buitengesloten was door twee klasgenoten, daar schrok ik van. Als een olievlek had de onverdraagzaamheid zich door de klassenvijver verspreid om uiteindelijk aan elke kant wal te treffen. Ze kon geen kant meer op.

Vanochtend liet ik Marie de klantenservice bellen om de smsjes uit te leggen. Uitgebreid vertelde ze, verwoed op de één drukkend, het hele verhaal en dat ze een dagboek had gekregen met een héél groot slot er op.
Na een paar minuten nam ik de hoorn over.
“[i]Wilt u opwaarderen? Toets één[/i].”