Vijf jaar geleden was ons plein de hele wereld voor mijn kinderen. Tegenwoordig is hun territorium flink uitgebreid. Een prepaid telefoontje houdt ze op mijn terrein. Om de kosten wat te drukken heb ik ze beiden een sms-cursus gegeven, waar vooral Marie gretig gebruik van maakt. De eerste dagen kreeg ik vele, overigens taalfoutloze, sms’jes van haar, waarna de berichtregen net zo abrupt eindigde dan dat hij begonnen was. Vorige week besloot ik weer eens een kijkje te nemen in de glimmende statussymbolen. Bij Bram was ik zo klaar. Marie’s telefoon vroeg wat meer aandacht. Verbaasd zag ik dat in haar ‘postvak uit’ tientallen berichten aan de klantenservice van Vodafone waren gericht.
[i]‘Dank je wel voor het beltegoed. Groetjes Marie.’
‘Dat was mama die belde. Dag Marie.’[/i] en
[i]’Hoeveel heb ik nu nog over? Xxx Marie’[/i] waren enkele van de teksten. Vertederd las ik verder. Ze had op elk servicebericht keurig geantwoord. Er kwam geen einde aan.

Na een stuk of twintig berichtjes las ik ineens, tussen de lieve bedankjes, dat ‘mama erg stom was’. Blijkbaar was het serviceberichtje op een voor mij ongunstig tijdstip gekomen. Heel Vodafone wist nu dat ik een rotmoeder was. Ook broerlief kwam er niet goed vanaf. Meermaals meldde Marie dat hij toch wel erg klierig en vervelend was. Gelukkig kwam de provider er op deze manier ook achter dat Naturalis erg leuk was en de Python in de Efteling heel eng.

Uiteindelijk kwam ik op vorige week maandag uit, haar eerste schooldag. ‘[i]Ik voel me eenzaam en alleen en heel erg rot’[/i] vertelde het beeldscherm mij. Snel klikten mijn vingers het volgende berichtje aan. ‘Waarom haten alle kinderen mij?’ Weer verder vroeg ze of ze echt op een varken leek. Verdoofd las ik verder. Mijn meisje, mijn kind. Wie doet zoiets? En waarom, in vredesnaam, koos zij haar telefoon als ‘beste vriendin’?

De volgende ochtend vroeg ik Marie, tussen neus en lippen door, wat er gaande was. Ze vertelde me dat twee meisjes in de klas haar pestten met haar lengte en vroegrijpe uiterlijk. Ze hadden al een gesprekje met de juf gehad, maar dat had de situatie alleen maar verergerd. Samen met mijn dochter vroeg ik een gesprek aan met haar lerares.

Na enkele minuten vertelde juf al aan de bel getrokken te hebben. “Ik sta twintig jaar voor de klas en was als kind zelf pest-slachtoffer. Daarbij had juf Jannie van groep vier me al gewaarschuwd. Geloof me, ik herkende het gelijk. Samen met de directeur heb ik het pestprotocol in werking gesteld. De desbetreffende ouders worden eind deze week op de hoogte gesteld. Ook jij zult een brief ontvangen. In mijn klas wordt níet gepest!” Opgelucht keerden we huiswaarts.

Onderweg kwamen de verhalen los. Natuurlijk wist ik dat ze het op momenten zwaar had in de klas, maar dat zij twee jaar lang structureel uitgescholden, vernederd en buitengesloten was door twee klasgenoten, daar schrok ik van. Als een olievlek had de onverdraagzaamheid zich door de klassenvijver verspreid om uiteindelijk aan elke kant wal te treffen. Ze kon geen kant meer op.

Vanochtend liet ik Marie de klantenservice bellen om de smsjes uit te leggen. Uitgebreid vertelde ze, verwoed op de één drukkend, het hele verhaal en dat ze een dagboek had gekregen met een héél groot slot er op.
Na een paar minuten nam ik de hoorn over.
“[i]Wilt u opwaarderen? Toets één[/i].”

Categorieën: Diversen

Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

14 reacties

pepe · 26 september 2008 op 07:39

Een triest verhaal, wat jij weer met humor weet te brengen. Luchtig geschreven dus.
Marie kop op, je bent gewoon leuk!

Neuskleuter · 26 september 2008 op 07:59

Aaahhhhh, ik raak net zo vertederd. De klantenservice als lief dagboek en de telefoon als controlemiddel, mooi gevonden en een beetje triest tegelijk. Je laatste alinea vind ik erg grappig, wat een lieve moeder die daarin meegaat en de droom laat afsluiten, maar die tegelijk in stand houdt 😀

SIMBA · 26 september 2008 op 08:07

Pesten is zo erg, en zeker als je eigen kind slachtoffer is! Gelukkig een alerte juf én moeder.

lisa-marie · 26 september 2008 op 09:39

Pet je af hoe je dit heb neergezet! :wave:

pally · 26 september 2008 op 09:49

Triest en humoristisch tegelijk, Arta!
Mooi, hoe je bent meegegaan in haar medium en manier van uiten. Jammer, dat het twee jaar duurde vóór er stappen werden ondernomen. De leerkrachten moeten het eerder kunnen onderkennen.
Marie is stevig en vindingrijk. Ze zal het(met hulp) zeker redden!

groet van Pally

Dees · 26 september 2008 op 10:27

Wat een stelletje k-kinderen. Marie is heel bijzonder (vind ik) en dat zou ze moeten kunnen vieren ipv met een stel jaloerse mini-onderdrukkertjes het idee te krijgen dat ze minder is. Laat je niet klein krijgen Marietje :kus:

Fem · 26 september 2008 op 10:34

Glimlach op mijn gezicht en een draaiende maag…

Kortom: mooi!

WritersBlocq · 26 september 2008 op 10:37

Fantastische column. Een kop en een staart, echt heel knap geschreven. Van een schaterlach om ‘dat mama erg stom was’ naar de triestheid van het pesten. Hij mag wel naar de Libelle ofzo, of in een schoolkrant.

Hier nog wat azijn uit mijn zojuist gevulde veldfles:
[quote]…waarna de berichtregen net zo abrupt eindigde dan dat hij begonnen was. [/quote]

Als en dan. Hier is het net zo (groot, klein, abrupt) als, en niet groter/kleiner/’abrupter’ dan.

Ik zit het allemaal nog eens te lezen, maar vind het wel ráár dat je, als je er nu niet zelf achter was gekomen, eeen brief had gekregen over je kind dat gepest wordt. Vorig jaar ook al, en de aanpak op school is er wel op aangepast maar jij wist van niets. Vreemd :eh: toch? Voor hetzelfde geld had je kind zich ‘afwijkend’ gedragen thuis door deze oorzaak en straf gekregen, ik noem maar wat.
Op school mogen ze daar ook nog een lesje over leren.
Liefs van Juf Plien.

Anne · 26 september 2008 op 17:35

Compliment Arta, je hebt alle niet vanzelfsprekende elementen prachtig gemengd, je meandert virtuoos van het begin naar het eind. Het beeld van jouw kleine grietje dat hartekreetberichtjes terugstuurt naar een soort onverzadigbare foonput, dat zal ik niet snel vergeten. Prachtig.

Mup · 26 september 2008 op 17:36

Alles al gezegd.
Mien je bent top en voetbalt ook nog eens goed op slippers! Wie doet dat je na,

Groet Mup.

DreamOn · 26 september 2008 op 17:48

SMS aan:
Arta.

“Wat een prachtige column. Triest, grappig, vertederend, mooi. Liefs DO.”

Bericht verzenden…

Prlwytskovsky · 26 september 2008 op 17:55

[quote]Bij Bram was ik zo klaar[/quote]

Oh ja? Vertel eens ….? 😉

arta · 27 september 2008 op 19:18

Het is en blijft een vreemd idee, wanneer je er achter komt dat je kind gepest wordt. En dan niet op karakter, maar puur op uiterlijkheden, datgene waarvan ik ze zelf juist probeer te leren dat het van geen belang zou moeten zijn…
@ Juf Plien: Als/dan: Vréselijk, waarom hebben ze daar niet gewoon één woord voor bedacht!
De brief was overigens een uitnodiging voor een gezamelijk gesprek…
@ Anne: Wat een mooie reactie!
Voetballen op slippers is veeeel leuker, zeker als de slipper mee uitschiet…:-)
Dank allemaal voor jullie fijne reacties! (ook namens Neongele Marie):-D

axelle · 27 september 2008 op 21:01

O arta… Wat een droevig verhaal. Nuja, je dochter zal er in ieder geval goed uitkomen, qua gsm-kennis én geen gepest meer dan! Hopelijk stopt het snel… Kus, Axelle

Geef een reactie

Avatar plaatshouder