Oranje boven: Roeien zonder boot

Ik heb het idee dat we wat vergeten zijn jongens. Maar ik weet niet precies wat. Jij enig idee, Diederik? Nee, Rogier, geen enkel idee. Heb je wel goed geslapen?
Met z’n achten hangen ze aan de waterkant. Onder een strak blauwe hemel. En toch hebben we wat vergeten, bromt Rogier. Sjoerd krabt wat aan zijn buik. Hij heeft nog een beetje last van zijn hamburger. Die viel toch wat verkeerd vanochtend. Roel heeft ook last van het ontbijt. Zijn broodje brasem zit nog dwars. Althans een flink stuk toch. Zijn keelappel heeft het formaat van een banaan. Zullen we het lijstje voor de zekerheid dan toch maar even nalopen jongens? Het stelt mij in ieder geval gerust. Even kijken. Riemen, check. Zonnebrillen, check. Zonnekleppen, check, Nivea, check. Schreeuwtoeter, check. Polsbandjes, check. Spannende broekjes, check. Oranje t-shirts, check. Strakke schoentjes, check. EHBO-koffertje, check, IPod, check. Oortjes, check. Ja, we hebben toch alles. En toch mis ik iets?

Olivier en Michael peddelen met hun voeten door het lauwe water Dorny Lake. Er is nog niets te merken van spanning. Ze zijn zo aan de beurt. Een paar kleine bootjes zijn hun nog voor. Daarna mogen zij aanleggen. Gezellig met z’n achten. Het trainingsschema van de afgelopen vier jaar was strak. Het heeft gezorgd voor een goede teambuilding. Ook hun billen zijn goed gebuild. Net als hun armen en benen. Om maar niet te spreken van hun nek. Echte roeinekken. Ze hebben er zin in.

Kopje thee iemand? Olivier draait de thermoskan nog maar eens open. Beschuitje aardbeien erbij? Niemand? Sjoerd en Roel kijken Olivier kwaad aan. Alleen al bij de gedachte gaan ze bijna over hun roeinek. Oké, dan eet ik zelf wel een beschuitje.
Jozef zit een beetje voor zich uit te staren. Als een houten Klaas. Peter weet wel waarom. Hij heeft Katrien in Nederland achter moeten laten. Hij mist haar verschrikkelijk. Hij kan maar niet wennen aan een eenpersoonsbedje.

De bel gaat. Rogier kijkt verschrikt op. We zijn aan de beurt jongens. Maar ik weet het zeker, we missen nog iets. De jongens staan op en kijken nog eens goed om elkaar heen. Er schiet hen niets te binnen wat ze eventueel zouden kunnen missen. Het enige wat ze zien is een klein raar mannetje met een brilletje. Dear gentlemen, are you the Holland Eight? Vraagt het brilletje in hoog Engels. Yes? Follow me. Het jongetje lijkt op Billy Turf, geruite broek en blazertje kleden zijn dikke buik niet bepaald af. Een echt Eton college studentje die wat centjes bijverdiend tijdens de Olympische Spelen.

Nu begint het toch wel te spannen. De Holland Acht stappen fris het water op en nemen netjes de juiste posities in. Ze checken nog even of alles goed zit. Brilletje op, zonneklep in de goede richting, broekpijpjes in de plooi. Oortjes uit. Riemen vast. Seatbells zijn niet nodig. Ze zijn bepaald niet van plan om snel uit te varen. Een rustige start op de 5000 meter is absolute noodzaak om de finish überhaupt te halen. Peter roept door z’n toeter of iedereen klaarzit. Daarna brengt hij de tactiek nog maar even onder de aandacht. Denk eraan boys, vandaag varen we niet naar Wiersum. Dit zijn de Olympische Spelen.

Onrustig zit Rogier op het water. Wat missen ze nu toch? In eens valt het kwartje. De boot, de boot, nee, ze missen de boot. Jongens, we missen de boot. Paniek slaat om zich heen. Ze slaan met hun handen op hun hoofd en laten hun riemen in het water vallen. Alle jongens van de Holland Acht hebben een gelijktijdig besef dat ze toch wel erg met hun gedachten boven het water zweven.

Ze missen de boot. Waar is de boot? Hoe is het mogelijk. Peter overweegt nog even. Over het water naar de finish lopen of rennen? Nee, onmogelijk. Maar waar is die boot? In de verte klinkt een luid gejoel op de tribune. Ook daar is paniek uitgebroken. Het wordt al duidelijk waarom. Een enorm beest ontheft zich uit het water. In zijn bek een grote lange roeiboot. Het monster van Lake Dorny brult luid en slikt in één gulzige hap de Olympische droom van de Holland Acht naar binnen. Einde verhaal.