Oranje!

We hebben ruzie, geen meningsverschil, maar een ordinaire bonje. Schreeuwend ben ik met mijn laptop onder mijn arm naar de receptie gelopen.
Het draait allemaal om het Wereldkampioenschap Voetballen 2010! Dat geeft spanningen zelfs meer dan de a.s. verkiezingen, tenminste bij mij. Ik heb nu al pijn in mijn buik, kramp trekt door mijn lichaam, pijn in het hoofd als ik aan de opstelling denk en Paul…. het doet hem niets! Wie er wel of niet de grootste partij van Nederland wordt volgende week dat gaat me pas weer interesseren als de oranje vlaggen en slingers verbleekt in de schuur liggen. Dan ga ik me wel weer eens druk maken over het feit of ik de aankomende tijd nog naar een dokter kan, of dat mijn hypotheekrente aftrekbaar blijft of dat ik weer veilig over straat kan lopen.

Natuurlijk wil Paul de WK-wedstrijden kijken, maar op de een of andere manier verschillen we nogal van elkaar. Ik wil namelijk graag op zijn tijd nog wel eens praten over vorige W- of EK’s. Over bijvoorbeeld 1974 toen we door Duitsland werden uitgeschakeld, over 1978 toen Van der Kerkhof gewoon met gips het veld opging, of zoals die bal van Arie Haan vanaf de middenstip het doel inging. Over 1988, hoe makkelijk we (achteraf) Europees Kampioen zijn geworden. Hoe we in 1998 uitgeschakeld werden door Brazilie.

De verschillen stapelen zich op. Ik kan me nog steeds druk maken over een foutieve beslissing van een scheidsrechter 25 jaar geleden, of dat die klungels met strafschoppen eruit lagen. Nog steeds voel ik de bal in mijn buik als ik daar allemaal aan denk.
Paul niet, Paul is realistisch, hij analyseert zo’n wedstrijd en komt dan tot de conclusie dat de fout waarom we geen kampioen zijn geworden bij de spelers ligt of in het meest gunstige geval aan de scheidsrechter. Daarna formatteert hij schijnbaar zijn interne harde schijf, want enkele jaren later weet hij er niets meer van. Dan valt er niet meer te praten met hem over “ons” voetbalverleden.

Dus nu zitten we in Italie, de voorraadtent ligt vol met slingers, balonnen, spandoeken en ander schitterend oranje gekleurde dingen, braaf te wachten tot Italie er van overtuigd is dat Oranje de kleur is die gedragen en getoond moet worden.
Als ik thuis was geweest, was mijn huis al lang in die schitterende kleur veranderd, maar hier in Italie zijn de bomen rond mijn tent nog steeds groen, het blauw van mijn tent nog steeds duidelijk zichtbaar en nergens zie ik mijn brullende oranje leeuw wapperen.

Maar vandaag was het dan eindelijk zover, vandaag zou het gaan gebeuren. Opgewonden pak ik alle slingers, vlaggen en andere oranje kostbaarheden uit de voorraadtent. Ik spreid ze uit over de ontvangsttafel. Ik voelde me voor het eerst in maanden helemaal gelukkig. Terwijl ik voorzichtig de Nederlandse vlag strijk schalt uit de cd-speler “Nederland ohhh Nederland, jij bent een kampioen”.

Ik blèr uit volle borst mee, hoeveel ik wel niet van Oranje hou als ik bruut word onderbroken door een schreeuw van Paul en het uitzetten van mijn lievelings cd. “Veer, dit kan echt niet, we zijn niet thuis, er zijn ook nog andere mensen op de camping” komt er in één adem uit. Ik ben er van overtuigd dat hij een grapje maakt want laten we eerlijk zijn, hoe kunnen mensen last hebben van onze scherpzinnig, super spelende jongens die al achttien wedstrijden ongeslagen zijn? Nog niet te spreken over de kleur oranje, hoe mooi, hoe fel en hoe zou het oranje niet prachtig schitteren tussen mijn blauwe tent en groene bomen? Wie kan dat nou lelijk vinden?

Kortom de ruzie is geboren. Mijn oranje tegen het nietszeggende blauw en groen rond onze tent. Ik schreeuw dat ik me nog in hou, want als het aan mij had gelegen had ik oranje kleurtabletten in het Gardameer gegooid, ik had iedere Italiaan een Nederlandse vlag gegeven en had voor een periode van vier weken iedereen verplicht een oranje badmuts laten dragen in het zwembad. De slagboom had ik rood wit blauw gemaakt. Ik had…. Hij onderbreekt mijn geraas en pakt alle spullen op en gooit het zo terug de voorraadtent in. Gooien!!! Dat was de druppel!!
Op dit moment ben ik mijn rechten en mogelijkheden aan het onderzoeken. Ik bedoel, ik kan moeilijk getrouwd blijven met een man die zo met “onze” jongens omgaat. Die niet eens meer weet wat we in 1992 hebben gedaan of wie die belangrijke penalty miste. Ik denk dat hier een scheiding op zijn plaats is. Een flinke alimentatie, een bezoekregeling voor de kinderen.

Als ik met een advocaat, de heer Mr. W. van Oranje, aan de telefoon zit om een en ander door te praten bedenk ik me dat ik toch maar op Rouvoet moet stemmen, hij zet het belang van het gezin op nummer één, want als ik dan toch onverhoopt spijt krijg van die scheiding na enige tijd, zal er vast een subsidiepotje zijn waaruit de kosten kunnen worden verhaald om ons door een therapeut weer bij elkaar te laten praten.