Oud

Hij was oud. Zo oud zelfs, dat het stof al op zijn lippen stond. Als verzorger deed ik mijn werk naar behoren maar zijn lippen liet ik onaangeroerd. Zoveel had hij toch niet te vertellen en als hij iets probeerde te zeggen dan piepte en kraakte het slechts. “Houd alsjeblieft je lippen op elkaar”, dacht ik dan. ”Je bent stokoud en je hebt vast al meer dan genoeg gezegd”. Vroeger sprong hij op en over muren. Nu zat hij er alleen nog tussen. Ik vroeg me af waarom hij niet gewoon stierf. Het was puur egoïsme van hem om zijn leven zo te rekken. Het grootste gedeelte van de dag sliep hij toch alleen maar. Zijn gesnurk ging door merg en been. Er was werkelijk niets aantrekkelijks meer aan zo’n oud lijk. De contouren van zijn schedel werden iedere week duidelijker zichtbaar. Het vervulde me met walging. Hij herinnerde mij aan mijn eigen sterfelijkheid. Het liefst had ik ferm mijn handen om zijn magere keel gesloten. Het zou een zachte dood zijn geweest en bovendien: dan gebeurde er nog eens iets in zijn leven.

Het meest afstotende vond ik het om hem te zien eten. Met zijn ruwe tong gleed hij schaamteloos over zijn bord waarna zijn baard vol met etensresten zat. “Ik ga het niet meer schoonmaken”, dacht ik vaak: “het is een hopeloze zaak, ik blijf ermee bezig”. Na het eten viel hij steevast in slaap. Soms zelfs met zijn kop in zijn bord. Ouderdom is zoiets weerzinwekkends. Het is bijna gênant om aan te zien hoe iemand ongewild al zijn waardigheid verliest in ruil voor wat rimpels, twee trillende handen en een stel hersens als een gatenkaas.

Vroeger kon ik nog met hem lachen. Soms speelden we zelfs met elkaar waarna we uiteindelijk liefdevol in bed eindigden. Het voelde heerlijk zacht aan, zijn behaarde lijf zo tegen het mijne. Qua intimiteit zijn we altijd hecht geweest maar ik kende mijn grenzen: ik was tenslotte zijn verzorger. En zodra hij er geen zin meer in had was hij de eerste die het bed uitsprong. ”Ga maar weer”, snauwde ik dan, “jij hebt je pleziertje weer gehad, dat is duidelijk”.

Ach, vandaag of morgen is het toch met hem gedaan. Mijn taak als verzorger zit er bijna op. Ik hoef niet meer om hem te rouwen. Het stadium van afscheid nemen ben ik al gepasseerd. En wanneer hij definitief het loodje heeft gelegd komt er wel weer een ander voor in de plaats. In het asiel zitten er genoeg te wachten op een baasje als ik.