Ik zie mijn ouders voorbij fietsen in Wormerveer. Ze zien mij ook en zwaaien hartelijk. Verlegen steek ik mijn hand op terwijl ik strak voor mij uit blijf kijken. Ik ben toch geen kleine jongen meer? Doe even normaal, zeg! Even maakt mijn vader een slingerende beweging met de fiets. Ik schrik ervan. Gelukkig herstelt hij zich vlot. Mijn ouders samen. Al meer dan 40 jaar. Een fijn gezicht! Ik heb ze beiden nog en prijs mij daar ontzettend gelukkig mee.
Geert en Nelleke werden gekoppeld door Nico, een echtgenoot van een nichtje van mijn moeder. Mijn moeder zat verlegen om gezelschap voor een operette-uitvoering die ze wilde bezoeken. Nou, op de school waar Nico werkte, werkte een keurige jongeman. Hij was vrijgezel en kwam uit Drenthe. De bewuste avond was niet zo succesvol. Mijn moeder was dodelijk verlegen en blafte mijn vader voornamelijk af. Mijn vader begreep haar en raakte ondanks haar zenuwen gecharmeerd van mijn moeder. Kortom, hij gaf niet op. Toen hij een dag later bij mijn moeders ouderlijk huis voor de deur stond, stal hij haar hart. Een hart dat mijn moeder meteen al tijdens de eerste ontmoeting van mijn vader gestolen had. Hij wilde het niet meer terug hebben. De ridder in een witte Fiat 850 kwam een schone jonkvrouw schaken.
Mijn vader wordt naarmate zijn leeftijd vordert een steeds knappere man. Ik kruis mijn vingers en hoop dat ik iets van zijn genen in mij heb zitten. Dat moet toch wel? Knapper worden, is iets om naar uit te kijken. Hoewel het wat mij betreft nog wel even duren mag. Dan maar wat minder knap. Heb ik nog iets voor de boeg. Ook heeft mijn vader gevoel voor humor. Deze is zo droog als Drentse worst. Ik kan er wel om glimlachen of gniffelen. Ook als een grap mislukt.
Mijn moeder is lief en zorgzaam. Om 3 uur ’s middags zat ze altijd thuis met thee te wachten op mijn zusje Janneke en mij. Als ik weer eens barstende hoofdpijn had, legde zij mij in bed en zorgde dat het stil in huis was. Een emmertje naast mijn bed was vaste prik. Als er gegeten moest worden en mijn radiocassetterecordertje stond weer eens te hard had schreeuwen naar boven geen zin. Haar middel was om hard met haar trouwring tegen de hol metalen buis van het trapportaal te tikken. Dit kenmerkende geluid miste het gewenste effect niet. In een mum van tijd stond ik beneden. Mijn moeder werkte hard. Als pedicure fietste ze door weer en wind om likdoorns en pitten uit gehavende voeten te peuteren.
Mijn ouders fietsen weer voorbij in Wormerveer. Ze merken mij direct op en zwaaien hartelijk naar mij. Verlegen steek ik maar weer mijn hand op. Ik voel me net een kleine jongen en prijs me gelukkig. Blijf nog lang met z’n tweetjes door Wormerveer langs mij fietsen! Zwaai erbij en schreeuw het desnoods uit! Mijn ouders samen. Al meer dan 40 jaar. Een fijn gezicht! Ik weet niet wat ik zonder jullie zou moet beginnen.
9 reacties
Meralixe · 7 oktober 2014 op 10:24
“Deze weblog is bedoeld om een indicatie te geven van mijn schrijfstijl en zo een groter publiek te winnen. ” las ik op uw weblog (met één b?)
Het is inderdaad velen hun betrachting ‘gelezen’ te worden door een breed publiek maar dan zal je toch dat stugge, dat krampachtige uit uw columns moeten trachten te weren. (denk ik) Goed, je kan het dan ook wel een eigen stijl noemen maar naar mijn mening, die dan ook maar de mijne is, loopt het niet lekker.
Nee, ik maak deze opmerking NIET om U te kwetsen. Waarom zou ik? 🙂
Mien · 7 oktober 2014 op 14:40
@Meralixe: Weblog is goed geschreven met één b. Blog is een mogelijk alternatief.
Janina · 7 oktober 2014 op 12:38
Een mooie liefdesbetuiging aan je ouders. Ik heb het met plezier gelezen.
evil-ine · 7 oktober 2014 op 13:45
Ik vond het mooi, de ‘ode aan’… Ik snap niet wat er niet lekker loopt, ook dat is persoonlijk. Wel zou ik bij de 2e x ‘fijn gezicht!’ andere woorden hebben gebruikt. Ini-mini-ietsje.
pally · 7 oktober 2014 op 14:34
Zeer positief naar je ouders toe, en dat maakt dit tot een sympathiek stukje. Jammer dat het zelfs niet hier en daar een klein beetje schuurt als tegenwicht.
Dees · 7 oktober 2014 op 14:38
We zijn nagenoeg buren, blijkbaar. Mooi eerbetoon, het zoete ervan stoort me niet, vind het ook wel lief, of ontroerend eigenlijk. Dat stugge kan ik niet vinden.
Mien · 7 oktober 2014 op 14:44
Ik vraag me af waarom je ouders jouw in verlegenheid brengen. Dat vind ik bijzonder aan de column en roept vragen bij mij op. Mooi klein eerbetoon aan twee van de belangrijkste mensen in je leven. Door weer en wind.
Bert K · 7 oktober 2014 op 17:35
Hartelijk dank voor de feedback. De kritiek op de zoetigheid kan ik wel volgen. Ik heb hem bewust zoet gemaakt omdat mijn ouders het af en toe ook wel met mijn ingewikkelde geest te verduren hebben.
@ Dees: Kom je ook “eut de Saen?”
@ Meralixe: Kwetsen? Pretentieuze gedachte, doch niet zo realistisch. Ik ken u immers niet persoonlijk.
Meralixe · 7 oktober 2014 op 18:17
Beste Bert K
Fijn dat U zich niet ‘gekwetst’ voelt maar een onbekende is via het medium internet wel terdege in staat een ander te kwetsen hoor. Dat wilde ik ten stelligste vermijden. 🙂