Over warme en bekoelde gevoelens

Jarenlang heb ik niet gedurfd me erover uit te spreken. Als ik de één noemde, was ik tegelijkertijd bang de ander tekort te doen. Maar nu is dan toch het moment gekomem waarop ik er volmondig voor uitkom, het moment waarop ik zonder dralen kan zeggen:
Yes, I do. Jawel. Ik ben een zomermens. Winter, mijn trouwe diender, wees gerust want ik ga het uitleggen. Het is namelijk niet vrijwillig dat ik mij zo uitspreek, het zijn de symptomen die zo overduidelijk de overhand nemen waardoor ik het niet langer stil kan houden.

Geval 1: Terwijl ik mijn dagelijkse treinrit naar de Noordelijke hoofdstad maak, krijgt het landschap om mij heen (gras,koeien) plotseling een andere gedaante. De knisperend groene grasmat waar de rails doorheen loopt, verandert met één boetserende beweging in een zonovergoten berglandschap. De traditionele ‘lapjeskoeien’ transformeren naar bruine exemplaren met grote bellen om en overal schieten boterbloemen en berghutjes uit de grond. De lucht is zuiver en vol van typische Alpenmineralen en verse geitenmelk. En dan komt de finishing touch, want daar ben ik! Ik dartel door het malse gras in een oerlelijke grijze jurk met witte pofmouwtjes en een jongenskoppie. ‘The hills are alive!’ Met rode blosjes op mijn wangen sla ik mijn picknick-kleed uit en nuttig ik een eenvoudige doch voedzame maaltijd in deze idylle.
Om vervolgens weer ruw in de werkelijkheid te belanden met het gekraak van de luidspreker boven me: ‘Station Leeuwarden, dit is tevens de eindbestemming van deze trein, denk om uw bagage.’

Geval 2: Mijn uiterlijk. Mijn haar, mijn huid, mijn lichaamsvet: het werkt allemaal niet mee vanaf oktober tot en met mei. Nu zullen maar weinig mensen er op hun best uitzien tijdens de wintermaanden tenzij ze Kaukasisch bloed in hun genen hebben, maar bij mij is het verschil wel heel extreem. In de winter kan men mij identificeren met behulp van de volgende kenmerken: bleek met pukkels, donker en futloos haar, buikje en ijskoude handen. In de zomer daarentegen onderga ik van het vorige plaatje een ware metamorfose naar een gebruinde, afgetrainde, warmbloedige jongedame met een bos donkerblonde krullen. Nu zou hier de respons op kunnen komen dat dit een vrij gangbaar verschijnsel is, wat in zekere zin ook wel klopt. Desondanks beschouw ik dit maar al te graag als een bevestiging van het feit dat een ik een zonnekind ben.

Geval 3: Tot slot. Verdrongen behoeften in de al eerder genoemde maanden oktober tot en met mei. Het snakken naar een glaasje rosé; het lukraak willen smeren met zonnebrandcrème; de onbedwingbare neiging om, zodra ik langs een reisbureau wandel, een last-minute te boeken naar Lombok; het ingebeelde ruisen van de zee als ik op het toilet zit; het overmatige eten bij de Italiaan, Mexicaan of Griek om maar even de Mediterane sfeer op te kunnen snuiven. Ik heb het bijna niet meer onder controle.

Dus, beste winter, ik heb besloten om je voor eens en voor altijd in de koelkast te zetten. Dit is mijn afscheidsbrief aan jou. We zullen elkaar ongetwijfeld weer zien komend jaar, ik hoop van harte dat we gewoon vrienden kunnen blijven en dat je me uit scrupules niet opeens met onverwachte ijzel of iets dergelijks gaat confronteren. En onthoud: het ligt zeker niet aan jou, maar overduidelijk aan mij.