Ik heb me mijn leven wel eens voorgesteld als een zeilbootje op een kalme open zee. Dobberend. Onopvallend en onbeduidend klein tussen de plezierjachten, cruise-, vracht-, en piratenschepen. Ik weet vanwaar ik ben uitgevaren, maar staar blind in de open vlakte die voor me ligt. Plaatselijke mist ontneemt mij het zicht op de haven achter mij, zodat het moeilijk is deze te zien en terug te varen. Ik realiseer mij ook dat die haven, hoe veilig ook, niet de weg is die ik zal moeten gaan, en dat ik vooruit moet kijken. Mijn zeil zorgt voor een zelfstandige voortbeweging, al wilde ik soms dat ik een motor had. Mijn kompas lijkt niet te werken. De naald draait als een dolle in het rond; ik kan zo veel kanten op dat ik liever blijf liggen totdat ik zeker weet welke koers ik moet gaan. Af en toe zorgt een stevige oostenwind ervoor dat ik alle zeilen moet bijzetten, maar ik ga nooit ten onder. Ik overleef, zij het met scheurtjes die gerepareerd moeten worden. Het heeft echter nog nooit écht gestormd. Maar dat die storm ooit zal komen staat als een paal boven water.

Kalm drijf ik daar dus, tussen passerende en tegemoetkomende schepen in allerlei soorten en maten. Soms achteroverleunend, genietend van het mooie weer, soms hard werkend in de regen. Meestal probeer ik aanvaringen te voorkomen. Het enige waar ik me zorgen over maak is om niet buiten de boot te vallen. Af en toe vaar ik een stukje in het kielzog van een toevallige passant, tot ik mijn eigen koers weer ga. Soms volg ik een aantal dolfijnen die vrolijk rond mijn schuitje springen, om vervolgens net zo makkelijk weer een andere kant op te gaan. Bestemming onbekend.

De horizon is de enige constante factor tussen alles wat ik zie en het zegt me weinig. Groots is hij, breed. En heel ver weg. Niemand die me kan vertellen op welk kompas ik moet varen. Maar ach… Voor nu schijnt de zon, het water is rustig en geen zee is me te hoog. We zien wel waar het schip strandt.

Categorieën: Diversen

Boheme

Ik doe ook maar wat.

3 reacties

Mup · 25 augustus 2007 op 19:16

Hele mooie vergelijking van hoe het kan reilen en zeilen in het leven,

Mup.

Siebe · 26 augustus 2007 op 14:30

Raar is dat, fan beginnen te worden van een schrijfster die hier pas de derde inzending op haar conto heeft staan. Misschien is het je onderwerpkeuze. In dit geval is het dat ook zeker. Geen formidabelere beeldspraak voor het leven en alles wat daar bij hoort dan zeilen. Misschien zeil ik zelf daarom zo graag.

Eén minpuntje slechts: het beeld dat je schept is niet overal even scherp vind ik. Terwijl je zegt in de zon en op rustig water te dobberen, te drijven en liever te blijven liggen, is er zoals het lijkt tegelijkertijd ook stevige wind, voortbeweging, mist, passanten, oplopers enzovoort enzovoort. Dat maakte het voor mij als lezer moeilijk om het beeld scherp te stellen, terwijl ik dat als geen ander ken, in meer dan één opzicht. Het is een kwestie van formuleren en schetsen denk ik. Niet eenvoudig. Wel mooi.

Gr.
S

pally · 26 augustus 2007 op 15:53

Als nieuwe schrijver, hier, vind ik dat je best leuk schrijft. Al moet je van hoge huize komen om versleten beelden als deze tot leven te brengen in een nieuw perspectief. Dat is je in mijn visie maar zeer ten dele gelukt.
Je titel suggereert grote wateroppervlakken, terwijl je eigenlijk eerder varen op een plas beschrijft:

[quote]kalm drijf ik daar dus, tussen passerende en tegemoetkomende schepen in allerlei soorten en maten[/quote]

Verder begrijp ik deze zin niet:

[quote]Het enige waar ik me zorgen over maak is om niet buiten de boot te vallen[/quote]

Bedoel je het niet tegenovergestelde? Of wil je juist overboord?

succes met je volgende column,

groet van Pally

Geef een reactie

Avatar plaatshouder