De arts gaat onberispelijk gekleed. De doktersjas is smetteloos, het rode haar strak naar achteren gekamd, de lippen licht gestift, het gezicht uitdrukkingsloos. Aan niets valt af te lezen wat de uitkomst is van de test. O, de ironie, denkt hij, dat de arts vrouw is, en niet een man. Zijn handen zweten. Aan de muur achter de vrouwelijke arts hangt een kleurig kunstwerk. Het oogt druk en hij kan zijn aandacht met moeite ervan losmaken. Zijn hart bonst. Door het openstaande raam is het geraas van het verkeer goed hoorbaar. Het is warm, de weerman gaf vanmorgen aan dat de temperatuur zou oplopen tot dertig graden. Hij neemt een rood met wit gestipte zakdoek en wist het zweet met een nerveuze veeg van zijn voorhoofd.

‘U bent HIV-positief.’ Daar, ze zegt het. Met een heldere altstem. Zo midden op de dag. De klok, die naast het schilderij hangt, geeft aan dat het nu drie uur is. Precies drie uur. Hij houdt zijn adem even in, en laat hem dan in kleine stootjes weer ontsnappen.
‘Meneer Luger, heeft u mij gehoord?’ vraagt de arts. Hij probeert te spreken, maar zijn stem weigert dienst. Zacht schraapt hij zijn keel.
‘Ik heb u gehoord,’ antwoordt hij zwakjes.

‘Met wie heeft u gemeenschap gehad?’ wil de vrouw weten. Ze slaat een slank been over het andere. De hazelnootkleurige ogen tonen nog altijd geen emotie. Het gesprek is voor de vrouwelijke arts blijkbaar slechts een zakelijke uitwisseling, in tegenstelling tot de emoties die hij nu voelt. Zij razen als de bliksem door hem heen. Van ontkenning naar boosheid, naar leegte.
‘Want deze mensen moeten gewaarschuwd worden uiteraard,’ gaat ze streng verder. Hij graaft in zijn geheugen, maar heel diep hoeft hij niet te gaan.
Emilio, zijn mooie minnaar. Hij is de eerste aan wie hij denkt. Emilio, die onvoorwaardelijk in zijn talent geloofde, hem ervan had doordrongen om dat talent te ontwikkelen en te tonen, daar waar hij deze eerst slechts koesterde als een ruwe, ongeslepen diamant.

Emilio dus, hij stottert onbeholpen diens naam.
‘Een man?’ constateert de arts knikkend, alsof ze dat al wel verwacht had, ‘of meer mannen?’ Hij slikt en kijkt opnieuw naar buiten. De lucht ziet strakblauw. Is het een dag om dergelijk nieuws te ontvangen? Hoort het niet te regenen op zulke dagen, of te sneeuwen? Er zijn meer mannen, geweest en nog steeds, maar de meeste ontmoetingen waren, en zijn, kort en naamloos.
‘Er is nog iemand,’ zegt hij langzaam. De arts bekijkt hem afwachtend, via haar zilveren armband wordt het zonlicht weerkaatst in zijn ogen.
‘Mijn vrouw, Dientje, zij is er ook nog.’ Hij slaat zijn rechterhand, met de vuile rafelige nagels voor zijn mond. Hij was Dientje haast vergeten.

Categorieën: AlgemeenVEC

NicoleS

Door veel te lezen word je een betere schrijver. Joost Zwagerman was ervan overtuigd. Ik houd van lezen maar ook van schrijven. Ik ben bij column x terecht gekomen dankzij mijn lieve vader die hier jaren columns geschreven heeft. Kees Schilder is zijn naam. Ik hoop evenveel plezier te beleven aan het schrijven als hij. Favoriete schrijvers: Gerard Reve, J.J Voskuil, Maarten 't Hart, Adriaan v Dis, Arnon Grunberg, WF Hermans, Simon Vestdijk, Louis Bordewijk en Jean Plaidy. Favoriete boek: Het bittere kruid, Marga Minco.

13 reacties

Arta · 1 mei 2017 op 14:05

Allereerst: Dank je wel dat ik dit eerste deel van jouw vervolgverhaal mag gebruiken als VEC. (Het stokje is niet doorgegeven)

Enorm mooi geschreven en absoluut VEC-waardig! (En een leuke start in de spotlights voor jouw verhaal!)

Mien · 1 mei 2017 op 15:27

Wat mij betreft mag deel 2 ook gebruikt worden.
Het aantal stokken om door te geven wordt helaas steeds dunner. Toppertje wederom Nicole.

Nummer 22 · 1 mei 2017 op 15:50

Hey Nicole, mooi begin. Luger is een naam van een pistool. Als ik het zo lees, lijkt het voor deze figuur op russische roulette. 1 kogel en de trekker overhalen.

In een ziekenhuis zijn de ramen gesloten omdat de klimaattechniek ongewenste specimen van buitenaf in het ziekenhuis besmetting kunnen veroorzaken. Daardoor is het koude gevoel bij alle bezoekers meestal aanwezig. Voor dit verhaal kan her, maar pas op op basis zaken die bij een ziekenhuis passen.

Een arts kijkt niet streng maar professioneel alsof het een zakelijke mededeling is. Juist door emoties te laten zien kan bij de patient ene verkeerd gevoel ontstaan.

Maar… ik heb geen kritiek hoor. Wie schrijft nu verder. 🙂

Bruun · 1 mei 2017 op 15:53

Prachtverhaal, dat naar ik begrijp niet als VEC bedoeld was maar het predikaat zeker waard is! Benieuwd naar deel 2.

    NicoleS · 1 mei 2017 op 16:08

    Dank Bruun. Het was even een verrassing. Deze als column VEC, maar wel een leuke verrassing.

van Gellekom · 1 mei 2017 op 17:57

Top!!

Karen.2.0 · 2 mei 2017 op 00:04

Goed ingeleefd 😉 , prachtig werk Nicole, fijn weer een nieuw vervolgverhaal van jou!

Trebor · 2 mei 2017 op 10:35

Ben erg benieuwd naar de verdieping. Deze intro vraagt daarom. En, jou kennende, zul je niet voor ’the bleeding obvious’ gaan.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder