Overgangen deel 4

Texel, 2012

‘Nou Lambert, hoe was het in het ziekenhuis?’ vraagt Dientje, opkijkend van haar schrobwerk. De keuken glimt. Dien houdt van schoon. Lambert neemt haar in zich op. Ze draagt een gebloemd schort over een helderblauwe japon, de mollige benen zijn gestoken in een vleeskleurige panty. Hij ziet de zwarte haartjes onder het glimmend nylon. Haar donkere haar is kort en ongekamd, het gezicht naakt.

Hij staart naar de grond. De hele weg terug naar huis heeft hij nagedacht over hoe hij nu moet zeggen wat de arts hem daarstraks meedeelde. HIV. Dien zal het niet accepteren, dat weet hij. Zelf kan hij de diagnose nauwelijks bevatten of accepteren. Rijdend over de dijk en langs het land kwam het idee tot hem. Dientje gaat hij niet de waarheid vertellen. Hij heeft niet te horen gekregen dat hij HIV-positief is, hij lijdt aan een onbekende bloedziekte. Absoluut niets ernstigs.

Hij opent net zijn mond om Dien te antwoorden, als de telefoon gaat. Dien knikt naar het ding en hij wandelt er gelaten naar toe. Het is Leentje, zijn zus.
‘Vader ligt op sterven,’ zegt ze. Haar stem is schor. ‘Als je hem zien wil, moet je komen.’ Dan hangt ze op. Lambert luistert naar de dode lijn, alsof er nog meer gezegd zou kunnen worden, en staart dan naar buiten. Vader stervende.

‘Wat is er? Wie is dat aan de lijn?’ hoort hij Dientje schreeuwen vanuit de keuken. Ze kan me ook niet even laten, denkt Lambert en begeeft zich naar de keuken. Ze staat met haar achterste naar hem toe. Het lijf straalt woede, afkeer en dominantie uit. Lambert staat stil en luistert naar glas dat wordt gewassen in sop. Opnieuw en nog eens. Het geluid brengt hem tot rust.

‘Nou? Geef je nog eens antwoord?’ vraag Dien, haar stem heeft een schelle klank. Lambert slikt.
‘Mijn zus belde.’
‘Je zus?! Belde die? Leeft ze nog?’ roept Dien, maar ze keert zich niet van haar sopje af.
‘Mijn vader ligt op sterven,’ mompelt hij, wriemelend aan het deurgordijn. Dien zucht en snuift even.
‘Ga je er naartoe?’
‘Ja, ik denk het wel.’ Hij draait een slag en loopt naar de gang.
‘Ik zou niet gaan, maar je moet het zelf weten,’ roept Dien hem na. Lambert gaat naar boven en zet zich neer op de kleurige sprei bovenop het bed.