Overvallen

‘Hé, verkrachten we tegenwoordig niet meer!’ roep ik laaiend de rennende tassendief achterna. ‘Droplul’, mompel ik pissig, terwijl ik overeind probeer te komen.
‘Ik wil alleen maar helpen, dame’, zegt dan een lachende mannelijke karakterkop naast me. Hij is mooi, echt mooi, en ik hoop maar dat ik dat niet hardop gezegd heb. Hij helpt me overeind te komen, en mijn rode gezicht moet echt als boosheid uitgelegd worden. Dat moet! Als ik overeind sta, zie ik dat mijn favoriete spijkerbroek op de knie gescheurd is. Ach, staat wel hip. ‘Mag je dat nog zeggen, hip, of is het cool?’ vraag ik mijn redder in nood. Hij kijkt me niet begrijpend aan. Ik leg uit dat ik mijn spijkerbroek bedoel, scheelt me weer de uitgave voor een nieuwe. ‘Het is jeans, en geen spijkerbroek’, zegt hij. Ik smelt, een mooie vent met gevoel voor humor. ‘Bedankt voor je hulp, maar ik red me wel weer’, zeg ik dan. Waarom zeg ik dat nou? Achterlijk wijf, hou toch eens je bek, als je niet weet wat je moet zeggen!

Ik wil mijn tas pakken, om mijn mobiel te pakken. Hij kijkt me met een ingehouden lach aan, en zegt; ‘Je tas is gejat door die droplul, weet je nog?’ Uit zijn zak vist hij zijn mobiel en biedt me die aan. Ik heb mijn les geleerd, en hou wijselijk mijn mond, neem zijn mobiel aan, en bel de bank. Na de nodige informatie doorgegeven te hebben, blokkeren ze mijn rekening, niet dat daar nog wat af te plukken viel, maar toch. ‘Bedankt’, zeg ik nogmaals.
Die ogen van die kerel, om in te verzuipen! ‘Ik zou je wat te drinken aan kunnen bieden, maar heb op dit moment even niet de middelen’, zeg ik dapperder dan ik me voel.
‘Kan ik je ergens afzetten?’ vraagt hij dan. Ik bespeur in zijn ogen alleen goedbedoelde hulp, helaas, ik mis zaadspugende ogen. Bevestigend antwoorden lijkt me dus veilig, en dat doe ik dan ook.

Hij zet me keurig bij mijn flat af, en raad me aan aangifte te doen. Daar twijfel ik nog over, mijn zo goed als lege knip zal al wel ergens in een heg gegooid zijn, en mijn mobiel verkocht. En mochten ze die idioot ooit te pakken krijgen, jat hij zijn boete wel weer bij een ander bij elkaar.’Nu zou ik je wat te drinken aan kunnen bieden’, zeg ik dan. Hij knikt alleen, stapt uit, sluit zijn auto af, en komt me achterna.

Twee uur en anderhalve fles wijn later, we zitten onderuitgezakt op de grond, tegen mijn bank aan, gaat de telefoon. ‘Waar blijf je nou, muts?’ roept mijn vriendin over de loeiharde muziek uit!’ Shit, vergeten, de verjaardag van Anne. Ik kijk naar mijn redder, die tussen mijn kleine, maar voor mij o zo waardevolle collecties cd’s aan het snuffelen is, uitgespreid voor hem op de grond, en zeg; ‘Feliciteer Anne maar van me, ik kan niet, ik ben overvallen’, en leg op.