Paasgevoel

Er zijn van die momenten, dat ik de onbedwingbare behoefte voel opkomen de natuur in te trekken. Ver van de grote boze mensenwereld. Ik ga wel vaker naar het bos, de heuvels of de rivieren hier in de buurt voor een lekkere wandeling, maar dat is wat anders. Nee, dit gaat verder. Ik ben me dan bewust van de droomtoestand waarin ik dagelijks verkeer. De droomtoestand die we ‘de werkelijkheid’ noemen. Het blinde rondhollen in ‘de maatschappij’. Werk, huishouden, sociale verplichtingen, vrijetijdsbestedingen; het komt me dan ineens allemaal zo onwerkelijk voor. Is that all there is?

In de natuur kan ik het allemaal even van me afgooien en tot de kern van mijn bestaan geraken. Altijd vind ik wel een plek waar ik me alleen op de wereld mag wanen en mijn leven vanuit een ander perspectief kan beschouwen. Leunend tegen een boom in de beschutting van veel groen, langs de waterkant met alleen het geluid van vogels en wijdse luchten, of aan de voet van een dijk, met zicht op een ruig ooibos. De natuur heeft in deze contreien veel verrassend mooie plekjes, waar zelden mensen komen.

En dan overvallen me gedachten, waar ik anders niet zo snel aan toekom. Soms zie ik mezelf als gepokt en gemazeld door het leven, met een schat aan ervaringen. Soms voel ik me een hulpeloos kind, dat verdwaald is op deze planeet en zich afvraagt, waar ze nou eigenlijk echt thuishoort. Soms is er geen denken en staan enkel alle zintuigen open om al het moois in me op te nemen.

Het is Pasen. Waarom weet ik niet, maar rond Pasen voel ik altijd een enorm energieveld om me heen. De natuur die uitbarst in haar volle rijkdom. Nieuw leven aan de andere kant van de winter. Verwachting, hoop. Het ligt voor het oprapen.

Gisteren overviel me dat Paasgevoel onverwacht, toen ik aan het water zat. Zodra ik tot mezelf kwam en los van de dagelijkse dingen. Even leek ik de essentie van alles te begrijpen en voelde me bevrijd van alle druk en lasten uit mijn dagelijkse, ‘onwerkelijke’ bestaan. En even voelde ik me diep gelukkig. Waarom? Ik weet het niet. Zomaar, omdat ik begreep, waarom ik ben.

Ik kan het gevoel nog maar als een vage herinnering boven halen en nauwelijks meer beschrijven. Maar is dat jammer? Welnee. Ergens diep van binnen heeft het een snaar geraakt en me weer bewust gemaakt. Zo’n moment van volmaakt geluk zal zeker weer komen op zijn tijd.

Het is Pasen. Zoals elk jaar voor mij een nieuw begin. Het boompje voor mijn raam opent juist vandaag zijn eerste roze bloesems. De natuur verwoordt mijn Paasgevoel, waar mij woorden tekortschieten…