Partij voor de mensen

Waar zijn ze gebleven, de Sint Bernhard-honden die je, als half lijk in de sneeuw gelegen, opmonterden met een straaltje rum uit een houten vaatje? Het was een troost in moeilijke tijden: de uitermate vriendelijke kop van een hondenbeest, die boven je verschijnt als je zojuist door de ‘Bergrettung’ uit een benarde positie bent bevrijd. Een mooie droom. Waar zijn ze toch gebleven, die goedmoedige hondenbeesten? Ik kan het jullie niet vertellen, maar in deze tijden van dierenemancipatie, met zelfs ‘de partij voor de dieren’ in onze volksvertegenwoordigingbanken, zal het wel iets te maken hebben met een verbod tot dierenarbeid.

Eergisteren moest ik op een dik besneeuwde helling, volkomen onverwachts, volop in de ‘skiremmen’. Mijn grote lijf was niet meer te houden en een forse schuiver was mijn deel. Nog wat verdoofd, meer van de schrik dan van lichamelijke schade, keek ik op……..midden in het gelaat van een kwispelende Jack Russell!!!!

Ik zag het dit jaar voor de derde keer: een hond die als een dolle, zigzaggend achter zijn skiënde baas, kwam aanrennen. Van links naar rechts, alleen maar oog voor die baas en niet voor de skiënde omgeving. Ik heb er geen woorden voor.

Mijn mooie droom van de Sint Bernard is inmiddels vervangen door een nachtmerrie van ‘honden op de piste‘. De Jack Russel, een grote worst op korte pootjes, werd door mijn superscherpe ski’s in plakjes gesneden en afgevoerd in een ‘dierebanaantje’ (alleen kop nog zichtbaar vanonder de oranje afdekking). En beneden kreeg het slachtoffer van een Sint Bernhard een slot heerlijke rum.

Ik zou denken aan één waanzinnig incident, als ik het dit jaar niet drie keer als zo’n waanzinnig incident had waargenomen. De dieren beginnen met mensproeven!

Ik vraag de ‘partij voor de mensen’ dringend om mij hiertegen te beschermen.