Vijf kamers en drie afdelingen heb ik lastig gevallen. Van urologie naar long, naar de IC en weer terug naar long. Ze kregen te maken met een erg ongeduldige patiënt. De afdelingen waren erg verschillend, de kamers echter hadden allen één ding gemeen: Mijn uitzicht op het patiëntentoilet. Met gele, groene en oranje achtergrond irriteerde en intrigeerde de plaquette op de WC-deur mij steeds weer.
Patiëntentoilet.
Pat, tien, tent, toilet.
Wat een klotewoord. Die spelling! Twee Franse woorden vernederlandst aan elkaar geplakt. Spuuglelijk. Gelukkig komt de fysio mij drie keer per dag halen, om mijn papspieren wat kracht in te blazen. Spierpijn is mijn beste vriend geworden, als teken dat ze nog werken. Nog zes weken ziekenhuis en twee maanden interne revalidatie? Ik dacht het niet. Twee dagen na mijn coma sta ik naast mijn bed. De volgende dag zet ik mijn eerste stapjes. Na vijf dagen, al waggelend, los. Maar steeds, wanneer ik vermoeid weer in mijn bed lig, valt mijn blik er op.
Patiëntentoilet.
Pa, te, en, let.
Mijn bezoek moet vijf minuten lopen voor het gastentoilet. Ze doen het zonder mokken. Het besef dat er heel veel bijzondere, lieve, betrokken, meelevende mensen om mij heen zijn dringt heel diep, vol verwondering en respect, tot me door. Ik gun ze de andere WC en kan niet wachten tot die binnen mijn bereik komt. Wanneer ik zelf geen gebruik maak van het dichtstbijzijnde toilet, is het misschien te negeren.
Patiëntentoilet.
Niet, lot, pan, liep
Geheel verantwoord pakt de fysio mij keihard aan. Na een week komt de revalidatiearts. Zij gaat bepalen hoe lang ik nog nodig heb in haar kliniek, ná mijn ziekenhuisopname. Twee uur lang doet ze fysieke en mentale oefeningen en deelt dan mee dat ik ‘te goed’ ben voor haar. Oh, zoete euforie, mijn eigen heerlijke bed komt zestig dagen dichterbij. En mijn eigen poepdoos. Zonder letters op de deur.
Patiëntentoilet.
Tenten, poen, lieten, pielen.
Elf dagen, nadat ik bijkwam, word ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ha! Tussen het vele rusten door blijf ik oefenen en maak, door steeds weer iets nieuws te kunnen, van elke dag een feestdag. Echte vrienden helpen mij met tijdelijke onmogelijkheden, dagen me uit tot nieuwe doelen. Nooit eerder was ik mij zo bewust van het feit dat ik een gelukkig mens ben.
Dank je wel, lieve familie, vrienden, collega’s, CX-ers en kennissen –in willekeurige volgorde en meerdere combinaties mogelijk- voor het meeleven, de kaarten, cadeautjes, bezoeken en hulp.
(‘De aanslag’ en ‘patiëntentoilet’ vormen een tweeluik)
17 reacties
Mien · 8 december 2014 op 17:15
Wie schrijft die blijft. Dat is duidelijk. Geen vervolgverhaal, geen feuilleton, gewoon klip en klaar in twee delen geknipt. Maar wat een story! :yes:
Fijn dat je zoveel hulp hebt gekregen. Zelfs van de Nederlandse taal. Van taal, familie, vrienden, collega’s en kennissen, daarvan moet je het hebben. Als het herstel net zo spoedig verloopt als het verschijnen van deel twee dan komt het helemaal goed! 😉
Sterkte nog met de laatste pijn.
pally · 8 december 2014 op 17:20
Een prachtig geheel deze twee, Arta,! Zo mooi en grappig, die onuitstaanbare maar ook onontkoombare toverformule op de deur van het toilet.
Veel doorzettingsvermogen en onstuitbare levenslust hebben je terug gebracht naar waar je wil zijn: Thuis!
Dat je goede vrienden hebt, betekent dat je er zelf een bent :yes:
Sagita · 8 december 2014 op 17:24
Arta wat een toestanden toch weer allemaal. Oppassen nu hoor. Je kinderen hebben je nodig en wij willen je ook niet missen. Niettemin heb je al die ellende tot twee mooie columns omgebogen!
arta · 9 december 2014 op 11:48
Dank je wel! Ik pas goed op!
trawant · 8 december 2014 op 17:33
Al lezend flink geschrokken. Zo snel kan het dus gaan.
Wat een schokkend maar perfect geschreven verhaal, dit tweeluik.
Het zit er allemaal in, afstand nemen en toch door laten klinken hoe bedreigend het was. Juist door lucht in je stuk te blazen maak je het extra indrukwekkend. Geen woord teveel, nergens klagerig, nergens over de top. Werkelijk prachtig!
arta · 9 december 2014 op 11:51
Wat een mooie, fijne reactie, Trawant!
Een vreemd idee, dat medeschrijvers, die je lezenderwijs steeds beter bent gaan kennen ook iets kan overkomen…
Nachtzuster · 8 december 2014 op 17:45
Heel bijzonder dat je na zo’n korte tijd thuis twee van zulke columns eruit weet te persen. Alsof het met het grootste gemak gedaan is. Diep respect voor jou. En nou achterover leunen en uitrusten! Die cursieve zinnen -> weergaloos! :rose: :rose:
troubadour · 8 december 2014 op 17:55
Van de nood een deugd maken werd even springlevend voor mij en is slechts weggelegd voor dappere mensen weet ik nu.
Meralixe · 8 december 2014 op 18:46
De twee columns en al die reacties brengen ons bij een sprakeloze Meralixe. Die weet het eventjes niet meer.
Zorg goed voor jezelf! :-*
arta · 9 december 2014 op 11:55
Dank je wel, Meralixe, enne… Het gaat alweer wat beter, hoor!
Ferrara · 8 december 2014 op 19:35
Arta, taaie rakker, altijd enthousiast, zelfs een stomme pleedeur wekt lust tot schrijven op.
Ik sluit me aan bij Nachtzuster, dat hoort bij ons zorgers.
Overloop jezelf niet.
pepe · 8 december 2014 op 20:13
Wat een column weer, hoop er weer veel zullen volgen en wens je alle kracht en sterkte voor nu en de komende tijd.
Een dikke knuf van ons
arta · 9 december 2014 op 11:58
Peepieee!
Je vliegt weer even langs!!
Dank je wel
Ik schrijf gewoon door!
Suus · 8 december 2014 op 21:12
Mooi Arta, heel mooi.
arta · 9 december 2014 op 11:59
Tnx!!
evil-ine · 9 december 2014 op 13:17
Wat ontzettend krachtig om dit zo te kunnen verhalen. De cursieve stukken, ook in je eerdere deel, maken het geheel af. Wat een nare gebeurtenissen en wat fijn dat je weer wat beter bent. Take care!!!
Dees · 9 december 2014 op 13:38
Het mooiste aan deze column vind ik (naast de emotionele lading) het gegoochel met het woord. Als ik een situatie niet meer voldoende kan bevatten of beïnvloeden doet mijn brein hetzelfde. Of gaat potjes backgammon spelen intern.
Mooi tweeluik. Allebei of samen cvdm. Vind ik.