We hebben er allemaal wel een, iemand die altijd baas boven baas is, altijd op de voorgrond wil dringen en het middelpunt van de belangstelling wil zijn. Dat als die gene lacht het zo hard klinkt dat je echt het idee krijgt dat je in de maling wordt genomen. Dat zelfs een simpele nies niet overtuigend klinkt, alles is altijd erger, mooier, sterker, lelijker, groter, of kleiner. Bij sommige van deze types kan je het gewoon zeggen, wat resulteert dat die gene rekening gaat houden met jou irritatie of dat deze uit je gezelschap verdwijnt. Wat in enkele gevallen een optie kan zijn, maar in een paar gevallen zal je er je hele leven mee worden geconfronteerd of je wilt of niet. En wat nou als die gene alle kritiek opvat als een persoonlijke aanval en dan als een dolle stier in de verdediging gaat. Dan probeer je wel eens een gesprek te voeren met als onderwerp “sommige mensen”
waarbij je eigenlijk diegene bedoeld waar je tegen praat. Je probeert op die manier gewoon een spiegel voor te houden. Maar na een aantal pogingen kom je er al gauw achter dat het niet lukt de spiegel tussen het hoofd en dat spreekwoordelijke bord te krijgen. Sterker nog er wordt zelfs beaamd wat je zegt, ze hebben zelfs nog een grotere hekel aan mensen die altijd op de voorgrond dringen. Waarbij je bij jezelf denkt “logisch dan kan jij niet meer op de voorgrond dringen” je probeert het op een andere manier, wat diepzinniger “alle aandacht voor jou betekend niets voor een ander” ook dit mag niet baten. Met alles wat je zegt wordt gereageerd met het beginsel “ja, maar ik” gevolgd door een slap argument waarom het voor diegene niet zou gelden. De boodschap die je met alle liefde wil overbrengen wordt bewust niet begrepen. Met als tegen argument “zo ben ik nou eenmaal”.

Hoe kan je zo iemand aan zijn verstand brengen dat ze uiteindelijk inderdaad MEER problemen krijgen met GROTERE gevolgen. Omdat het een feit is dat des te harder je schreeuwt des te slechter je te verstaan bent.
Omdat je op een zeker moment door geen mens meer serieus wordt genomen en aan het einde van de rit een EENZAMER leven hebt dan de meeste mensen. En dat allemaal omdat alles in het leven bestond uit het per opbod van alle emoties en je uiteindelijk jezelf hebt overboden.

Thcisok 😕

Categorieën: Algemeen

4 reacties

DriekOplopers · 24 februari 2006 op 09:35

De overtreffende trap van “overboden” (mooi gevonden, dat woord) is volgens mij “overbodig” 😀

Dus: geboden-overboden-overbodig.

Inderdaad, schreeuwlelijkerds kunnen uiteindelijk op bijzonder weinig steun rekenen. Wat dat betreft dus goed geschreven.

Groet,

Driek Stillopers

KingArthur · 24 februari 2006 op 13:38

Ik ken wel een persoon hier aan wie dit stuk goed besteed is. Vraag blijft i.d.d. altijd of het door de doelgroep begrepen wordt (vaak niet).

Trukie · 25 februari 2006 op 00:19

[quote]Dan probeer je wel eens een gesprek te voeren met als onderwerp “sommige mensen”[/quote]

Eerlijkgezegd vind ik een dergelijke opmerking meer verwarring in een groep brengen dan een profilerende persoon. Die is tenminste duidelijk.
Bij een `sommigen´-opmerking vanuit de coulissen kan de verkeerde persoon zich aangesproken voelen. Of mensen gaan er zich in groepjes over beraden wie er mee bedoeld wordt. Achterkamertjespolitiek. Wandelgangverhalen.

Een mooie column over een onderwerp wat maar heel weinig zo goed en duidelijk onder woorden wordt gebracht.

KawaSutra · 25 februari 2006 op 02:01

Boeiend onderwerp.
Ik ken ook dergelijke personen maar het heeft geen zin een spiegel voor te houden. Vaak ziet men slechts wat men zien wil.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder