Picture Perfect?!

In mijn werk loop ik vaak tegen het problematische verschijnsel aan dat klanten niet tevreden zijn met het resultaat wat ik hen voorhoud. Helaas ligt dit regelmatig terugkerende probleem niet binnen mijn macht om te voorkomen of tegen te gaan.
Dit vaak uitgebreid toegelichte ongenoegen heeft echter meer betrekking tot de persoon in kwestie dan het resultaat van mijn inspanning. Met name de toch al gehate identificatiepasfoto wordt met schering en inslag afgekeurd en vervolgens in tienvoud overgemaakt. De totaal geshockeerde reacties van ‘de kruk’ worden richting camera afgevuurd en sporadisch wordt er zelfs getwijfeld aan de kwaliteit van het display.
Persoonlijk zie ik over het algemeen geen gegronde reden voor al deze commotie. In schril contrast met het bij mensen veelvoorkomende verschijnsel, liegt de camera niet.
Ontzet wordt er gestaard naar het boze, ontevreden, chagrijnige of ronduit negatieve aangezicht. Ongelovig wordt vervolgens tijd noch moeite bespaard in een poging om de uitkomst te veranderen. Vaak ten spijt. De zogenaamde wonderdoos die het beeld tegen wil en dank aan zijn bron tentoonstelt, wordt zelfs in twijfel getrokken. Alle mogelijke oorzaken van het zeer verontrustende plaatje worden aangehaald en meestal moet de fotograaf het op deze momenten dan ook ontgelden.

De term “iemand een spiegel voorhouden” wordt vaak gebruikt in situaties als deze.
Het spreekwoordelijke gezegde beschrijft de persoonlijke confrontatie met het karakter of vervelende eigenschappen. Zelfreflectie. Maar bij de daadwerkelijke handeling, blijkt het beeld juist helemaal niet realistisch.
Reden hiervoor is dat de spiegel, diegene met een exact symmetrisch gezicht buiten beschouwing gelaten, niemand van ons het juist beeld voorhoudt.
Wat de omrande reflectie namelijk in strijd met de grote veronderstelling laat zien, het beeld dat je aanstaart iedere dag (bij de één met een grotere frequentie dan de ander) juist het verkeerde, of liever gezegd het totaal tegenovergestelde plaatje van de realiteit is.
Wij zien onszelf dus nooit zoals onze omgeving ons ziet. Geen enkele weerspiegeling, hoe mooi omlijst dan ook, geeft de realiteit weer.
Dus een foto, de verschijning van een plaatje door middel van het doelgericht gebruik van licht, is de enige ware afspiegeling voor onze uiterlijke karaktertrekken.
Geen wonder dat wij onszelf vaak niet herkennen in de voorgehouden analoge of digitale beelden! Het laat ons zien wat wijzelf op geen enkele andere manier kunnen aanschouwen; namelijk hoe onze medemens ons ziet, en hoe verassend of vreemd dan ook; wie wij werkelijk zijn!