Pijn, trots en verdriet

Pijn,
Gisteren mijn oom begraven, Ja dan zie je de dingen voor een dag weer anders. Je overdenkt je leven tot nu toe, ziet mensen die een groot deel van je jeugd belangrijk waren en die je ook mede gevormd hebben, zoals je nu bent. Mensen die mekaar pijn doen en te trots zijn om het verleden te laten rusten en in de toekomst te kijken. Op zo’n emotionele dag waar iedereen geconfronteerd wordt met het leven dat ineens afgelopen kan zijn, en waar je niets meer tegen mekaar kan zeggen. Alleen verdriet en pijn kan delen met diegene die zich dan nog onder de levende bevinden. Ik kwam de kerk in zag daar me dierbare, ja want ook de mensen die je niet met regelmaat ziet kunnen je na aan het hart liggen. Je kijkt rond en denkt zal zij er ook wezen je ziet haar niet maar je weet zeker ze komt. Ineens krijg je het gevoel en kijk je achterom en ja daar staat zij. Een zus met een groot verdriet die zij zichzelf aandoet, en waar zij geen weg in kan vinden. Trots heeft ze, zo’n grote trots dat ze er zelf in verdrinkt. Je ouders zitten voorin en je ziet hun verdriet, en vooraan staat een kist, het bewijs dat het tijd wordt voor praten en trots opzij te zetten. Voor de rest van ons gezin doet het pijn verschrikkelijk veel pijn. Je voelt je machteloos. Mijn broers en zusters die proberen er een weg in te vinden slaan machteloos en luchtledig om hun heen. Vertellen aan beide partijen wat ze moeten doen, maar dit moeten zij zelf oplossen en zolang dit niet gebeurd is er veel verdriet en pijn!!!!!