Plattelandsvrouw

Sinds ik weer in mijn ouderlijke huis woon, word ik dagelijks geconfronteerd met het buitenleven. Dit huis functioneerde in de tijd dat mensen nog ambachtelijk in hun eigen behoeften voorzagen als volwaardig kippenboerderij. Mijn vader en moeder zagen geen brood in kippen en dus is de kippenschuur veranderd in een woonkeuken. Om toch het boerengevoel te creëren als zij ’s avonds van hun drukke banen thuiskomen, zoekt pa zijn klusjes in en om het huis en bezit ma twee bordercollies, een krols katje, een gros scharrelkippetjes die het erf opharken en een knus stel blèrende schaapjes in de wei. Zelf geniet ik volop omringd te zijn door het vele groen, het eindeloze uitzicht en de gezellige beestenboel. Waar andere mensen een tweede huis voor aanschaffen in de Franse Pyreneeën, hebben zij hier hun eigen even-tot-jezelf-kom uitvalbasis gecreëerd. Ik bedoel, niet dat ik tot mezelf moet komen, maar het is gewoon heerlijk om dagelijks in deze rijkdom te leven.

Nou komt het wel eens voor dat ik helemaal alleen op de hoeve ben, moeders een middagje met de honden de hort op en vaders op de zaak, het rijk voor mij alleen. Zo ook vanmiddag, ik lag te genieten op een comfortabele stoel in de binnentuin, met een donzen kussentje wat mijn hoofd ondersteunde, nippend aan een vruchtencocktail met een vleugje Tia Maria en een koel briesje in mijn gezicht. Het ultieme alleen zijn, een euforisch moment waarbij niks moet en alles mag.

Kortom, het leven op de boerderij is fabuleus. Totdat ik natuurlijk zelf mijn handen uit moet steken, dit laat ik liever over aan pa en ma, zolang er niks van mij verlangd wordt, ben ik een extreem gelukkig mens in dit boeren landhuis. Zodra ik zelf in de stront moet gaan staan harken om de schone aarde uit de composthoop te verwijderen wordt het een ander verhaal. En helemaal als ik ’s ochtends een eitje wil bakken en de eieren op zijn en dus eerst in de kippenstront zelf naar eieren moet gaan zoeken.

Ook heb ik een hekel aan het leven op een boerderij in een boerendorp met veel sociale controle, als ik beneveld van een vruchtencocktail in mijn euforisch moment wordt verstoord door een buurman die aan de voordeur staat. Helemaal als hij verteld dat er één van onze lieve huisdiertjes het hek over is gesprongen en het hele dorp bij elkaar blèrt. Ik bedankte de man voor de waarschuwing, “Ach we denken allemaal wel eens dat het gras bij de buren groener is” en zei hem dat ik wel even zou gaan kijken.

Met een knagende bezorgdheid besloot ik dus echt maar even een blik in de wei te werpen, het euforisch moment was immers toch al verstoord. Bij de groene weide aangekomen hoorde ik het arme schaapje (Pluk is zijn naam) angstvallig om mijn hulp roepen. In mijn lichtroze sportoutfit pak ik het beestje op en til het over het hekje. Voordat het gedwee zijn eigen veldje in hupst laat het nog even zijn sporen achter op mijn maagdelijke broek. Pluk is een heel gevoelig beestje en hij wist natuurlijk dat ik liever in mijn tuinstoel lag, dan hem uit de brand te helpen. Maar goed, mijn broek zat toch al onder de stront en met de trotse achterliggende gedachte iets goed gedaan te hebben voor de viervoeter ben ik gelijk maar even doorgelopen naar het kippenhok om eieren te zoeken.

Mijn moeder is heel trots op me dat ik tijdens haar afwezigheid zo goed om kan gaan met calamiteiten op de boerderij. Ze weet wel dat het in me zit en op zulke momenten als vandaag komt mijn plattelands instinct naar boven.

Met Pluk gaat het goed, mijn vader zal vanavond het hekje repareren. En mijn broek? Die heb ik in de wasmand gedaan, mijn moeder doet de was vanavond.