poepende olifanten

Ook al had ik zoon er al een tijdje geleden op voorbereid, hij moest toch even een paar keer slikken toen ik hem door de telefoon vertelde dat ik zijn poepende olifanten ging wegschilderen.

Ik had de kolder in mijn kop gekregen en was als een bezetene het huis aan het uitruimen. Het pand staat te koop en al staan er nog geen dikke rijen opgewonden bieders voor de deur, een beetje vooruitzien kan geen kwaad. Eerst moest de zolder geordend en van alle nutteloze troep ontdaan worden, vervolgens waren de kamers van mijn twee oudsten aan de beurt. De kinderen zijn tenslotte nog maar zelden thuis en voor een optimale beleving van de fraaie ruimtes tijdens een bezichtiging zijn rotzooi, opdringerige hoogslapers, poepende olifanten en op het oude behang geprikte posters van jeugdidolen nogal beeld-vertroebelend.

Ondertussen verenig ik het nuttige met het noodzakelijke en los mijn sportieve voornemens in zonder loopband of hond. Sjouwen, traplopen, rekken, strekken en steigeracrobatiek; lichaamswerk waarbij kracht, conditie en lenigheid allemaal aan bod komen. Bovendien heeft het verwijderen van nutteloze troep verlichtende effecten op je geest en is het ontmantelen van verlaten kinderkamers een adequate therapie voor het verwerkingsproces van de achtergelatenen. En passant gebeurt er dus ook nog zielswerk.

Dochter zou dochter niet zijn als ze haar kamer niet afgeladen had achtergelaten. Dozen, tassen en kasten vol nog nader uit te zoeken rotzooi staan al tweeënhalf jaar op orde te wachten en sinds ze haar Toulouse-optrekje heeft verlaten om een nomadenbestaan als seizoenswerker te gaan leiden, staat de achtergebleven inboedel daar nog tussen. Om mijn uitmest-enthousiasme niet meteen weer de kop in te drukken besloot ik de therapie in zoons kamer te beginnen. De twee verhuisdoosjes met sentiment die híj had achtergelaten konden op de opgeschoonde zolder, het allegaartje aan kasten naar het grofvuil en zijn hoogslaper in de verkoop. Een lege kamer bleef over. Alleen de blauwe rand met poepende olifanten deed nog aan zoon denken. 

Ruim acht jaar geleden zochten we samen de zelfklevende sjablonen uit. Vader-olifant, moeder-olifant en twee kinderolifantjes die vrolijk achter elkaar, tussen de plukjes gras aan het wandelen zijn. Dat zelfklevende werd een beetje een frustratie, weet ik nog, want dat deden ze niet. Na verwerking op de muur bleven van de gedetailleerde grasjes nog slechts grote hopen over.

Samen met mijn jongste heb ik die hopen en hun scheppers nu weggesausd. Ook wij moesten er een paar keer van slikken. Vier lagen witsel waren nodig.

En dan is nu toch ook dochters kamer aan de beurt. Ironie wil dat tussen haar rotzooi inmiddels ook een elektrische loopband staat opgesteld met vierentwintig trainingsprogramma’s en instelbare hellingshoek. Echtgenoots koopjes-talenten staan voor niets. Maar met al dat kluswerk heb ik daar natuurlijk helemaal geen tijd meer voor! Straks huppelt er opeens ook nog een goeie-deal-puppy door het huis … In dat geval kunnen we die puppy misschien op de loopband zetten.

Wordt het nuttige toch weer met het noodzakelijke verenigd.