Poëziealbum

Ik heb mijn poëziealbum teruggevonden. Het heeft een zwarte kaft met daarop typisch Franse tafereeltjes zoals clochards bij de Seine en danseresjes die pirouettes maken tussen de Eiffeltoren en het Louvre. Het album is vijftig jaar oud. De vergeelde bladzijden laten los en de inkt is aan het vervagen. De eerste twee bladzijden van het album zijn leeg. Die waren bestemd voor mijn vader en moeder, die nooit inspiratie vonden om een wens voor mij te schrijven. Verder zijn alle bladzijden voorzien van gedichten en versjes. Opgesierd met glitterplaatjes van bloemen, hartjes en poezen. Wat was ik blij met het versje dat de meester van klas 3 in het album schreef. Hij was een vrolijke jonge vent van midden twintig die nog maar net voor de klas stond. Met groene inkt en met sierlijke letters schreef hij:

Pluk de rozen die op aard,

Bloeien voor je voet

Pluk ze met een dankbaar hart

En een blij gemoed

Vind je er soms dorens aan

Denk dan dat wee en wel

In dit leven samengaan

Naar Gods wijs bestel.

Als tienjarige snapte geen drol van de tekst, maar ik was wel supertrots dat hij deze wens speciaal voor mij had geschreven. Tenminste, dat dacht ik destijds. Nu realiseer ik mij dat het invullen van stapels poëziealbums tijdrovend lopendebandwerk was voor de juffen en meesters. En vooral voor deze zeer populaire meester. Die, zo hoorde ik tijdens een reünie, op jonge leeftijd een einde aan zijn leven maakte. De dorens uit zijn versje heeft hij niet kunnen ontwijken en hebben hem lelijk geprikt.

Het allerleukste versje staat maar liefst drie keer in mijn album.

Li zat op vaders wagen.

Tussen kool en tussen biet

Alles is te koop zei vader

Maar mijn Li krijg je niet

Geweldig vond ik dat versje. Je zult toch maar arm zijn en alle centjes bij elkaar moeten schrapen. En dan schreeuwt vader door de straten dat zijn dochter niet te koop is! Dat vond ik de allergrootste vorm van vaderliefde die je maar kon bedenken.

Mijn kinderen zijn opgegroeid met vriendenboekjes en zij vinden poëziealbums truttig. Heel even heb ik overwogen om te vragen of zij de lege bladzijde voorin het album willen invullen. Ik heb dit voornemen laten varen omdat ik vrees dat ze er een eigentijdse versie op loslaten. Zoiets als:

Li zat in vaders wagen

Tussen hasj en tussen wiet

Alles is te koop zei vader

Ook Li. Als je maar genoeg biedt.

Op dit soort poëziealbumvervuiling zit ik niet te wachten dus laat ik de eerste bladzijden ongemoeid. Ik denk maar zo: mijn vader en moeder vonden vast geen versje mooi genoeg om hun liefde voor mij te beschrijven.