U kent Pikachu vast nog wel. Een geel beestje dat nog het meeste wegheeft van een kruising tussen een kat, konijn en hamster. Toen mijn kinderen op de lagere school zaten was Pikachu een held die ze graag naspeelden. Deze manier van spelen staat nog in mijn geheugen gegrift.

‘Pikachu’, gevolgd door een karatetrap, gescheld en tranen. Tjonge, wat heb ik die ontwikkelaars van dat ‘klote-spel’, verwenst. Kinderen moeten mee kunnen doen met hun leeftijdsgenootjes, maar kleding met het Pokémonlogo werd in ons gezin verboden. Daar bleef het bij, er was immers geen ontkomen aan. Pokémonfilmpjes, – kaartjes, -spellen en zelfs de pokéballs vulden ons huis.

Kent u ze nog die ballen? Ik weet niet of ze nog bestaan, maar er zat een knopje op. De reclame op de televisie deed de kinderen geloven dat er na één druk op die knop bijzondere krachten zouden vrijkomen. Thuis gebeurde er, ook na vele malen duwen en drukken, echter niets.

Over dat Pokémonspeelgoed en die stomme ballen kon je je nek breken. Toen al.

In de loop der jaren heeft Pokémon zich steeds verder ontwikkeld en is (jammergenoeg) een populair spel gebleven voor zowel jong als oud.

Inmiddels zijn de kids groot, al wonen ze nog wel gezellig thuis. Het nieuws dat Pokémon GO in Nederland slachtoffers eist trok mijn aandacht en sterkte mij in mijn vooroordelen over dit spel. Gewapend met mijn mobiel en de app met daarop het nieuws toog ik naar de studeerkamer van zoon.

Toen hij me binnen zag komen rolde hij zijn bureaustoel een eindje naar achteren, gooide zijn koptelefoon van zich af en vroeg ;”Is er?’

Ik overhandigde mijn telefoon en er volgde enkele kreten. ‘Aaaaah, jeeeeh, gut, midden op de snelweg een virtueel beessie vangen is ook niet handig’.

Mijn mobiel nog in zijn handen rolde hij zijn buraustoel terug, trok de koptelefoon los en klikte zijn microfoon aan.

‘Heeeeeee, guys, listen up, over Pokémon GO, die Nederlandse versie is toch nog niet uit?’

‘Nee, maar duurt niet zo lang meer’, klonk het door zijn kamer.

‘Dacht al’, zegt zoon, ‘ik speel met mijn collega’s die buitenlandse versie’.

Zoon rolde de stoel terug en duwde mijn telefoon weer in mijn handen.

 

‘Het ging over het gevaar van dat spel’, zei ik.

‘Ow’, knikte zoon, ‘ik dacht even dat de servers in Nederland inmiddels zwaar genoeg zijn’.

‘Servers? Ik heb het over mensen die niet uitkijken in het verkeer’.

‘Joh.., ik ga heus geen Pokémonbeessies vangen op me fiets, maak je geen zorgen’.


J.oost

'Een beetje van mezelf en een beetje van maggi'

6 reacties

van Gellekom · 13 juli 2016 op 12:12

Ja, ik zie onderweg mensen die dat spelen. Hoed decadent zijn we geworden. Goede column

Esther Suzanna · 13 juli 2016 op 12:20

Haha, leuk. Wilde me er ook aan wagen. Was te laat. De Primer dan, niet Pokémon Go. Hoewel, wat niet is kan nog komen. Gisteren viel er een trein uit, van Schiphol naar Hoofddorp omdat ene LAX (zeer luie pokémon) op de treinrails in slaap was gevallen…en vanmiddag is er op de Grote Markt in Haarlem een groepssessie Pokémon vangen. Heb ik net met een date daar afgesproken…lekker dan. 😉

Mien · 13 juli 2016 op 12:21

Weer eens wat anders dan een tuintje online bijhouden. Hoewel offline tuinieren wel mijn voorkeur blijft houden.
Leuke actuele invulling van de primer J.oost.

NicoleS · 13 juli 2016 op 14:16

Haha. Vroeger spaarde mijn zoontje Pokémon flippo’s. Moest je in een flippoboek stoppen. Volgens mij was het de eerste spaaractie die ik me herinneren kan. Dan waren er nog kaartspellen van Pokémon, akelig duur, en wat zoonlief er mee deed? Geen idee. Deze keer is mijn tweede zoon 10. Ik houd angstvallig mijn mond. Volgens mij weet hij er niet van, dacht ik. Maar vroeg hij nou niet om een eigen telefoon laatst als verjaarscadeau? ?leuke primer. Keurig gedaan

J.oost · 13 juli 2016 op 20:27

Allemaal bedankt voor de reacties! Ik denk dat ik deze column heb geschreven voordat Pokémon als primer op de pagina kwam te staan. Niet op stemmen dus 🙂

Nachtzuster · 16 juli 2016 op 19:54

Wat een gemiste kans qua primer, J.oost! Wat een leuke column met prima dialogen tussen vader en zoon. Ik ken Pokemon helemaal niet, ben al te oud, maar raak steeds meer thuis tussen deze wezentjes. Door de media en aanverwante columns. Goed gedaan!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder