Poppenmoeder

Kun je aan poppenmoeders al zien wie de liefste verpleegster zal worden in de grote mensenwereld?
Een van mijn drie kleindochters, wat een weelde, heeft niet alleen poppen, maar een komplete verpleegstersset. Ontelbare keren werden de waspoppen gewassen en moesten de plaspoppen plassen en wat al niet; ‘Bah wat stink je kindje’, hoorde ik haar laatst zeggen, toch ging ze onverstoorbaar verder met de temperatuur- en bloeddrukmeter.
Nu, na zwemles, mocht ze mee naar oma en haar moeder trok in het kleedhokje haar verpleegstersuniform al aan en gespte de nieuwbakken verpleegster in de kinderstoel op de achterbank.
Ze stuiterde van enthousiasme en kon niet wachten tot de zestig kilometer naar oma waren afgelegd. Luid sprak ze met haar moeder over haar problemen; of ze oma een kus moest geven, nu ze dienst had en of ze, naast verpleegster, ook gewoon kind mocht zijn.
“Doe maar wat je hart je ingeeft”, sprak haar moeder, maar het probleem bleef toch haar plankenkoorts een beetje aansturen.

Op de afdeling stal ze de show, het draaiboek ontspon zich als vanzelf, alsof er iets overeen kwam in de harten van haar en de verpleegsters. Oma had haar komst niet verwacht, brak door haar zwaarmoedige, door een delir en andere complicaties gesponnen wereld heen en kreeg zelfs tranen.
Het verpleegstertje deed wat engeltjes nu eenmaal kunnen en maakte iets los bij oma dat niet door een infuuspomp kan worden toegediend.
Iets dat dwars door alles heen blijkt te gaan en dat een fundament vormt waarop verder herstel kan worden afgezet.