Postlator

Onze wijk wordt overspoeld door hobbyisten. Ze vormen een hecht clubje en om dat te benadrukken, stemmen ze hun kleding op elkaar af. Je pikt ze er zo tussenuit. Ook duwen ze eenzelfde soort karretje voor zich uit. Een rollator, maar dan eentje met fietstassen erop gemonteerd. Het zou zomaar het beste idee van Nederland kunnen zijn, maar ik heb het uiteraard gewoon over de postbozorgers van TNT. Postbode zijn, dat kan tegenwoordig iedereen. Ik kreeg laatst een foldertje in de bus: “Geachte heer Krummel. Hebt u een paar uurtjes per week over? Wordt dan postbezorger. Veel vrijheid, dankbare mensen – want ‘iedereen kijkt naar je uit’, gratis lichaamsbeweging en nog een vergoedinkje op de koop toe.” En ik moet zeggen, onze hobbyist van de week doet het erg leuk. Bladerend door zijn stapel post loopt hij ons tuinpad op, schuift brief voor brief door de bus zodat er geen einde aan het klepperen lijkt te komen, loopt dan terug naar de straatkant, draait zich halverwege het volgende huis om en komt nog een tweede keer naar onze voordeur gelopen om de rest van de post af te leveren. Kijk, zo haal je toch mooi het maximale uit je hobby. Je moet een snoepje immers niet tussen je tanden vermalen, maar er zuigend lang van genieten.

Vroeger. Toen hadden we nog een vaste postbode. Saai. Hij was in vaste dienst bij de ptt en liep jarenlang eenzaam en alleen door de wijk. Nu is het elke keer een verrassing wie er bij ons langskomt. Een oudere en misschien wel gepensioeneerde man, een meisje dat te jong is om met haar boot rond de wereld te zeilen en alvast oefent met navigeren door de wijk, of zoals laatste op zaterdag: een gezellig kwebbelend echtpaar dat de hond uitliet en als ze er toevallig aan dachten op een willekeurige adres wat post achterliet.

Op maandag ontdekte ik bij het openen van een bankafschrift tot mijn grote vreugde dat ik eindenlijk die felbegeerde opslag had gekregen. Ik was verbaasd. Omdat mijn werkgever mij eindelijk op waarde wist te schatten, maar vooral ook omdat mijn naam verkeerd gespeld stond. Het bleek dat ik de post van de buren in handen had, zo ook de rest van de straat. Wat een verfrissend idee van deze posthobbyist om zo je buren beter te leren kennen. Het was zelfs leuker dan op burendag. Plotsklaps stonden alle voordeuren wijdopen en ontstond een levendige ruilhandel in rafelige enveloppen. Vuisten vol post werden collectief de lucht in gestoken als dank aan de postbezorger die juist zijn postlator de volgende straat induwde.

Van PTT via TPG naar TNT. Het was het moment waarop rood vervangen moest worden door oranje. Op misschien een vergeten exemplaar na, is er geen rode brievenbus, hesje of postlatortas meer te vinden in Nederland. Al die verf, stickers en nieuwe kleding, het zal een lieve duit hebbengekost, maar gelukkig compenseert het goedkope, pas geworven hobbyistenlegioen veel. Tot TNT ontdekte dat het zomaar ineens bijna blut was. Nu staan vele duizenden banen op de tocht. Echte werknemers van TNT, waaronder veel postbodes.

Tsja. Ooit was postbode zijn een beroep. Nu is postbezorgen een hobby. Jammer voor de straks massaal ontslagen postbodes, maar misschien kunnen ze van hun werk een hobby maken. Het juiste kleurtje hebben ze al.