Als een klein insect, gevangen in het web van de gezondheidszorg. De complexiteit van alle regeltjes, zorgen soms voor situaties waar je als patiënt prikkelbaar van zou worden. Overgeleverd aan de macht van de wet en niet altijd sterk genoeg om los te rukken uit de greep van het roofdier, zonder coulance of mededogen.
Ik heb slechte aderen. In de afgelopen jaren is alles kapot geprikt en beschadigd door het gif dat erdoor stroomde om mijn leven te verlengen. Maar gelukkig was daar de oplossing. Er werd een kastje in mijn lichaam geplaatst en aangesloten op mijn netwerk. Het kastje is geavanceerd en beschikt over grote capaciteiten. Zo groot zelfs, dat hij hoge drukken kan verwerken en derhalve bruikbaar is voor het maken van scans met contrastvloeistof. Een soort hogedrukventiel dus. Maar, zoals elk systeem, vraagt dat wel om de juiste aansluitmiddelen en daarmee begint mijn strijd tegen ziekenhuis en zorgverzekering.
Vorig jaar ben ik noodgedwongen verhuisd. Van een klein ziekenhuis naar een gespecialiseerd centrum, waar ze met de nieuwste technieken werken. Althans, dat dacht ik. Ze zijn hier namelijk niet bekend met het type kastje wat ik onder mijn huid draag en kunnen de speciale naalden die ik nodig heb voor een scan, niet voor me leveren.
Op eigen initiatief, haalde ik de benodigde naald zelf in mijn oude ziekenhuis, om deze vervolgens mee te nemen naar de afdeling radiologie van het specialistisch centrum. Een omslachtige oplossing die onlangs ten einde is gekomen. Ik krijg namelijk geen naalden meer mee en de verzekering trekt er zijn handen vanaf. De naalden vallen onder het ziekenhuisbudget en zo schuiven alle partijen de verantwoordelijkheid van zich af.
Ik zit vast in het web van deals tussen zorgverzekeraars, zorgverleners en leveranciers. Door deze deals, moet ik mijn kapotte aderen beschikbaar stellen. Het voelt alsof ze als een stelletje bloedzuigers hebben geïncasseerd en mij nu als een leeg omhulsel achterlaten, omdat er even niks te halen valt.
Voor mij is deze situatie onaanvaardbaar en ik ben strijdlustig in mijn acties voor gerechtigheid. Het roofdier is machtig, maar moet zijn prooi niet onderschatten. Want al lijkt het slachtoffer zwak en onbeduidend; er is altijd wel iets wat voldoende prikkelt om het beest los te maken. Dan zijn die draden van het web plotseling een stuk kwetsbaarder dan ze in eerste instantie lijken.
8 reacties
Mien · 8 april 2013 op 15:54
Hou vol.
Ze laten vanzelf steekjes vallen.
Je strijd een dapper gevecht.
Maar laat het geen worsteling worden.
Sterkte.
Li · 8 april 2013 op 22:35
Wat een indringende tekst Fem. Ben onder de indruk en onderhuids borrelt het van verontwaardiging. Goeie titel ook.
Go for it!
Liefs van Li
KingArthur · 8 april 2013 op 22:37
Hoe kleine dingen heel groot kunnen worden. Goed geschreven :yes: .
Onvoorstelbaar dat gehakketak tussen instanties.
Ferrara · 8 april 2013 op 22:43
Wat is dit nou weer een rare gang van zaken. Ik neem aan dat je verzekering het plaatsen van dat bewuste kastje heeft betaald,dan is het toch raar dat ze nu de naalden niet willen leveren.
En als je dat kastje zelf hebt betaald dan moeten ze je toch een leveradres kunnen geven. Wat een dwarsliggerij.
Niet opgeven, maar dat is vanaf mijn plek erg gemakkelijk gezegd. Ik bewonder je schrijven.
Ma3anne · 9 april 2013 op 08:53
Het is niet te geloven! Goed dat je dit openlijk aan de kaak stelt, Fem. Ik hoop, dat de bureaumeneren van de verzekering alsnog tot inzicht komen dat dit onmenselijk is.
Bitchy · 9 april 2013 op 09:38
Las de prijs op je fb. Schandalig! Mss iets voor een tv programma? Wedden dat je dan zo de naalden heb? Goed geschreven trouwens!
Fem · 9 april 2013 op 11:52
Zelfs voor die prijs kunnen ze mij niks leveren. Er liggen een paar dozen klaar in het ziekenhuis, maar die zijn niet voor de verkoop bestemd… :reallyangry:
Nachtzuster · 10 april 2013 op 00:56
Bizar. Ik heb er geen ander woord voor. Oja, toch wel. Hou vol en vecht. Sterkte. Rare wereld. 🙁