Puber-tijd

‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.’ Ik begin spontaan allergische reacties te vertonen als ik dit oer-Hollandse (schijnt) spreekwoord hoor. Ook al gebeurt dit de afgelopen tijd niet vaak, toch proef ik de achterliggende boodschap regelmatig. Dit spreekwoord heeft voor mij alles met gewenst gedrag te maken, hoe de maatschappij ‘wil’ dat jij je gedraagt. Over het algemeen vind ik die denkbeeldige perfectie vrij bekrompen en soms zelfs kwetsend. Vanwaar deze verbitterde inleiding?
Omdat ik vandaag voor het eerst glashelder zag dat iemand me eigenlijk liever anders zou zien dan ik ben.
Dat is voor mij iets uitzonderlijks moet je weten, ik ben van jongs af aan voor de buitenwereld altijd het brave, slimme, lieve en vrolijke meisje geweest dat menig ouder als kind zou willen hebben. Ik had nooit ruzie, haalde altijd goede cijfers en deed wat er van mij verwacht werd. Ik heb er profijt van gehad, want ik kon zonder obstakels eigenlijk alles bereiken wat ik wilde. Mensen in mijn omgeving waren over me te spreken en ik, onzeker als ik was, heb dan ook altijd geprobeerd om me op mijn beurt zo goed mogelijk aan te passen aan wat die mensen zo ‘goed’ of leuk aan me vonden. Naast alle goede dingen die hieruit voort gekomen zijn, was het negatieve gevolg dat mezelf enorm tekort heb gedaan doordat ik me constant aanpaste, niet voor mezelf op durfde te komen en daardoor ook nog eens gekwetst werd. Sinds een jaar is er eindelijk verandering gekomen in dit patroon. Dit heb ik allemaal te danken aan het switchen naar een andere opleiding. Hier heb ik het afgelopen jaar namelijk ongelooflijk veel over mezelf geleerd (vandaar ook deze analyse, die ik vorig jaar niet gemaakt zou kunnen hebben 😀 ). Ook is het op mijn huidige (kunst)opleiding van het grootste belang dat je open bent over je ware gevoelens en dat je deze ook laat zien: dat is immers waar kunst over gaat! De gevolgen van zo’n kunstzinnig jaartje zijn groot, ik heb mezelf veel beter leren kennen durf ook meer mezelf te zíjn. Dat werkt natuurlijk door in mijn dagelijks leven, iets waar ik persoonlijk best wel trots op ben. Hoe wrang is het dan te zien dat sommige mensen eigenlijk liever die vorige, ‘neppe’ mij hebben dan deze echte?
Mensen van mijn eigen leeftijd hebben geen moeite met mijn ontwikkeling, ze ontwikkelen zich zelf immers ook en dan vallen dit soort dingen minder op. Het zijn de mensen die zelf weinig meer meemaken die des te sterker zien hoe anderen veranderen. Het voelde als een klap in mijn gezicht toen mijn vroeger altijd redelijke en ruimdenkende oma me vandaag met een denigrerend toontje in haar stem vroeg: ‘En, wat voer jij allemaal uit op school?’ Ik weet nog dat ze me een jaar geleden vroeg of ik op haar verjaardag niet aan haar zus (de concurrentie) wilde vertellen dat ik van plan was te stoppen met de universiteit. Want dan zou haar zus haar daar weer op pakken. Of ik herinner me de moeder van een vriendin met de volgende opmerking: ‘Goh, het is allemaal wel wat zweverig hè. Kun je nou wel wat met zo’n studie?’
Ik moest mijn sla- en schop neigingen glimlachend onderdrukken. :hammer:
Nu kan ik het me van mijn grootouders wel indenken hoor, hun wereldje wordt natuurlijk steeds kleiner. Dan is alles wat niet gewoon is nogal een zware dobber. Maar van anderen in mijn omgeving valt het me vies tegen. Waarschijnlijk realiseren mijn overige familieleden zich niet dat ze, als ze maar hard genoeg doorzeuren over een vriendje (die, hoe schrijnend, mijn jongere zus wel heeft) ze me regelrecht de andere kant op drijven met hun gewenste gedrag… Want ik krijg steeds meer zin om eens lekker te rebelleren en alles te doen waar zij niet hun keurmerk op kunnen plakken. Ik zou wel eens in een extreem late puberteitssfase kunnen zitten, geloof ik. Tijd om op kamers te gaan! :pint:
Dag!