Puur

Ik kan me geen betere vriendin bedenken.
Deze zin dwaalt regelmatig rond in mijn hoofd. Gevoed door verschillende emoties spreek ik deze zin ook regelmatig voor mezelf uit. De ene keer zeg ik het met een grote grijns op m’n gezicht, een grijns van geluk. Andere keren gaat de uitspraak gepaard met verdriet, meestal door een gevoel van gemis, maar ook door de nodige steun die ze me weer bereid was te geven in moeilijke tijden. Haar zorgzaamheid en positiviteit hebben zo’n sterke invloed op me. Ik dacht het niet nodig te hebben, omdat ik een echte levensgenieter ben. Echter, met haar om me heen lijkt het leven nog kleurrijker en draagzamer. Het mooiste van dit allemaal is nog wel dat ze het zelf als normaal beschouwt. Ze beseft niet hoe fantastisch ze is, omdat het puur natuur is. Geen moment hoeft ze zich in te spannen om te zijn zoals ze is. Geen schijn, maar integer. Clichématig denk ik meteen aan een maatschappij vol met zulk soort persoonlijkheden. Waarom moeten mensen toch haat uitdragen. Gaat er bij mij niet in. Al helemaal niet meer met haar om me heen. Met haar aan m’n zij leer ik nog sterker te relativeren in het leven. Tegenslagen maakt iedereen mee, de wijze waarop je daarmee omgaat is bepalend voor je karakter. Ik voel me sterk van binnen en weet dat het tijd nodig heeft gehad om dat ook uit te stralen. Wanneer dit even afzwakt en ik me kwetsbaar voel, vult zij me weer aan met zelfvertrouwen. Net zo lang tot ik me weer goed voel.
Nee, ik kan me echt geen betere vriendin bedenken.