Lees ik in de krant dat er ergens in Nederland een verpleeghuis is dat “pyamadagen” gaat in voeren. Nu denk ik “Oh.. wat zou ik graag eens zo’n ‘pyama-dag’ hebben!!” Maar dan natuurlijk wel lekker thuis, zonder te hoeven zorgen voor de anderen. Geen telefoon, geen deur openen, geen boodschappen doen dat zou me te gek lijken. Maar voor mensen die toch al weinig kunnen doen, die vaak dagen zomaar alleen zitten te zitten. Lijkt me het niet zo geweldig. Waarschijnlijk is voor hen aankleden nog een leuk kwartiertje of half uurtje, even wat tijd dat er iemand nog iets tegen hen zegt, iemand (als ze geluk hebben) die ook nog eens luistert naar hen.
Al is het maar dat ze horen: “Nu je rechterarm in je vestje, en werk eens wat mee”.
En dan nog, voor degene die al 3 dagen per week op bed verblijven komt er nog een dag je extra bij om zomaar te liggen liggen. Ik denk dat juist zij graag nog iets willen beleven, dat ze het plafond nu wel uit het hoofd kennen.
Zijn we niet een beetje met z’n allen deze mensen aan het vergeten en verstoppen? Ik maak me er absoluut ook schuldig aan, want sinds mijn oma overleed heb ik geen verpleeghuis meer gezien aan de binnenkant! Nu is het niet zo gemakkelijk daar binnen te stappen, maar ik heb me voor genomen toch dit jaar nog eens een bezoekje te brengen aan zo’n huis hier in de buurt. Het lijkt me best ook leuk wat met de mensen te babbelen, naar ze te luisteren, met ze te lezen, misschien zelfs voorlezen als hun ogen het zelf niet meer kunnen.
Maar hoe pak je zoiets aan? Ik ken geen mens daar, we wonen ver van familie en in deze plaatst ben ik alleen nog maar in contact gekomen met oudere mensen die onze buurtjes zijn. En dat zijn dus mensen die absoluut geen ‘pyamadagen’ kennen. Nee zij zorgen nog allemaal voor zich zelf, zelfs als ik wel eens iets voor ze wil doen, dan is het antwoord: “Nee bedankt meissie, maar zolang we het zelf kunnen doen we het”. Ze hebben gelijk, ook ik doe het liefste alles lekker zelf zoals ik gewent ben.
Geef die ‘Pyama-dagen’maar aan degene die ze wensen, maar dring het ze niet op!!
Ik hoop dat ik nooit zo oud zal worden, dat ik het plafond nog zal leren kennen…..
6 reacties
Kobus · 13 november 2003 op 10:51
Maak eens iets leuks (bijv.een kerstbakje, zelf of samen met anderen) en breng dat langs. Vindt men wel leuk. Maar je wordt wel van te voren ingeseind dat de reacties van bewoners (geen patienten a.u.b.) niet altijd overeenkomstig je beeldvorming is. WIj hebben dit een keer gedaan met de kinderen in de wijk. Allemaal goed verlopen. En wel bijzonder voor de kinderen.
Overigens liggen de problemen niet bij de verzorgenden. Die geven hun hele ziel en zaligheid aan de bewoners. Het is een zwaar beroep. Maar geld en management zitten wel vaak in de weg. Een groot deel van het geld gaat op aan het maken van procedures die niet werken, omdat management geen feeling meer heeft met de werkvloer.
Het gaat in Nederland al zo ver, dat je allellei rottigheid kunt uithalen zonder dat er op gereageerd word. Maar als je gewoon aardig wilt zijn zonder bijbedoelingen moet je je steeds verantwoorden. Want aardig zijn, daar zit een luchtje aan.
Goede column trouwens.
pepe · 13 november 2003 op 11:14
Dank je, dank je….. Kobus:-)
En Kees S. je was me net voor, kan je in het vervolg niet even bellen/mailen dan kunnen we afstemmen wie wat schrijft 😉
Ik heb trouwens het woord pyama letterlijk overgenomen zoals men in een plaatselijk dagblad schreef. 😎
Voutloos tikken blijft moeilijk 😕 Ook voor mij….
deZwarteRidder · 13 november 2003 op 11:19
Een raak artikel en wat mooi gespeld PEpPe…
Een verpleegtehuis is geen verzorgingstehuis of een bejaardetehuis, het is bijna altijd een eindstation..
Een ieder die gewerkt heeft in een verpleegtehuis weet het.. Je bent (bijna ) beter af met een spuitje.. triest maar waar!!
Rich@Rd
Kees Schilder · 13 november 2003 op 11:47
Dat zal ik doen pepe.maar het maakt niet uit.Jij verwoordt deze prima column op jouw manier. En er kan niet genoeg lawaai over worden gemaakt over deze misstanden.
Overigens schreef ik ook “pyama”tot mijn spellingscontrole op tilt ging 😕
Li · 13 november 2003 op 15:23
Pakkend dat je twee totaal verschillende manieren van pyjama-dagen belicht. Als je vrijwilligerswerk wilt gaan doen dan kun je het best informeren bij het verpleeghuis zelf of bij de vrijwilligerorganisatie in je woonplaats. Vaak hebben ze daar een vacaturebank vrijwilligerswerk. Helaas is de vraag naar vrijwilligers veel groter dan het aanbod. Dus elk steentje dat bijgedragen wordt ‘hoe klein ook’ is meer dan welkom.
Li
🙂
Kees · 14 november 2003 op 09:14
Helaas draait het tegenwoordig in de wereld meer om de bedrijfsvoering dan om de mensen zelf. Elk tehuis is bijna een bv die winst moet maken en kosten zo laag mogelijk moet houden. Straks krijg je behalve met natuurlijk verloop ook nog met ontslagrondes te maken.