Raampje lam

Mijn mobieltje snerpt. Geluid van een sirene! En het komt uit mijn binnenzak waardoor het lawaai enigszins gedempt wordt. Moet er nog wat aan wennen. Ik had eerst de negende van Beethoven maar die klonk zo timide dat ik alle oproepen miste. Maar aan de andere kant; om negen uur ’s morgens een loeiende sirene uit je binnenzak horen komen heeft hetzelfde effect op je zenuwgestel als koude erwtensoep met slagroom eten op dezelfde tijd.

Afgezien daarvan, zit ik op mijn fiets in een plensbui met plu en dan is het lastig manoeuvreren. Wanneer ik eindelijk dat mobiele kreng uit mijn zak heb gevist komt er een tweede berichtje binnen.
Eerst het eerste berichtje. Blijkt mijn vriendin Dinah te zijn: Koffie?? Het tweede berichtje is ook van Dinah: Hallo????
Dinah is ,SMS technisch gesproken, altijd kort van stof. En ze houdt niet van wachttijden.Het liefst wil ze binnen een seconde antwoordt. In dat licht moet haar tweede berichtje dan ook gezien worden.
Als ik bij haar binnenloop, zit ze aan tafel de krant te lezen. Zonder op te kijken wijst ze met haar vinger naar de keuken: “doe zelf even”. Dus pak ik een kop koffie .
“We gaan zo meteen een slotje voor de voordeur halen”, mompelt ze, gewoon doorlezend.
Ik ken haar, dus snap ik wat ze bedoelt. Haar auto, een veertien jaar oude Seat, heeft wat ouderdomsverschijnselen. Het slot van het linkervoorportier heeft het opgegeven waardoor zij via het andere portier de auto binnen moet kruipen. Of via de kofferbak.
Is een beetje lastig als je ’s nachts wordt opgeroepen om bij een bevalling te assisteren, en je snel weg moet…

Tien minuten later stappen wij in haar auto op weg naar de sloperij, want daar liggen nog wel wat slotjes voor een veertien jaar oude Seat. Dinah wurmt zich via het rechterportier naar binnen en ik volg haar.
Eenmaal gezeten zien wij dat alle ramen beslagen zijn. Om haar te helpen draai ik het raampje aan mijn kant open waardoor de aanslag langzaam naar beneden zakt. Het raampje overigens ook. Het zakt vrolijk, zonder mijn hulp, langzaam verder naar beneden. En terwijl ik verwoede pogingen onderneem om het weer omhoog te draaien, zie ik uit mijn ooghoek de vlammende ogen van Dinah op mij gericht.En ik voel mij verstijven. Zo moet een vlieg zich voelen vlak voor hij de ultieme doodklap met een krant krijgt.
“Wat doe jij nou????. Jezus!! Je weet toch dat je dat raampje niet moet opendraaien!!!
Dat heb ik je vorige week toch al gezegd???” Transpirerend draai ik als een bezetene om het raampje weer omhoog te krijgen. Lukt niet. “Ja, ga nog effe lekker door, dan krijg je het helemaal niet meer dicht”, fluistert Dinah liefdevol kijkend.
“Ik probeer het straks wel”, zegt ze hoofdschuddend en vervolgens scheurt ze met grote snelheid weg.
Picture this: nul graden, ijzige wind, snelheid 90km, raampje aan mijn kant open.
Halverwege doe ik mijn bijna bevroren mond open om haar voor te stellen het nog eens met het raampje te proberen maar een blik op haar gezicht weerhoudt mij daarvan. Mijn mond blijft openhangen. Dichtdoen kan alleen als ik even gelegenheid krijg om mijn hoofd vijf minuten in een magnetron te laten opwarmen
5 kilometers verder weet ik alleen nog van horen zeggen dat ik een rechteroor heb.Het ding is volledig stijf bevroren maar Dinah rijdt door. Nog steeds kwaad vanwege het raampje.
Na een eindeloos lijkende rit stoppen wij eindelijk bij de sloperij. ”Probeer het nog eens”, zegt ze met opeengeklemde lippen.
Dus begin ik weer aan het raampje te sjorren en zowaar, het gaat omhoog. Totdat het halverwege blijft steken. Geen beweging meer in te krijgen en ik zie dat het een beetje scheef hangt. Ik kijk maar niet naar Dinah. Dat hoeft niet. Ik voel haar liefdevolle genegenheid zo ook wel op mij afstralen.
“Laat mij het maar doen, sukkel”, roept ze gefrustreerd ,en ja hoor. Ze draait krachtig aan het zwengeltje en het raampje zoeft zonder problemen omhoog.Triomfantelijk kijkt ze me aan.
En nu nooit meer aankomen, zegt ze met stralende ogen. Of vlammende. Ligt eraan hoe je het bekijkt. “Help me te herinneren dat ik het straks met plakband vastlijm”
De sloper ziet ons aankomen en ziet ook Dinah’s gezicht. In no time hebben wij een nieuw slotje en rijden weer terug naar huis.
Als geestigheidje doe ik net of ik het raampje weer ga opendraaien. Ze ziet het niet.
Achteraf maar goed ook. Anders had ik nu nog staan te liften.