Radiostilte

In spannende films vind het nog wel eens plaats. Radiostilte. De vijand zit je vlak op de hielen. Ze mogen je niet horen. Alles en iedereen is doodstil. Je bent er niet. Zo voelen wij ons ook. Connie en ik. We zijn ondergedoken. We vertellen niemand iets. Het is allemaal heel onwerkelijk. Leuk vinden we het niet, maar we hebben het er zelf naar gemaakt. We zijn op de vlucht geslagen. En nou moeten we maar zien wat er van komt. Nee, ik zeg niet waar we zitten. Je weet maar nooit wat er van komt. Er zijn mensen die het zouden kunnen weten. We hopen maar dat ze die niet spreken. Dan kan er van alles gebeuren.
Het is onze eigen schuld. Als je een hobby hebt, moet je wel weten waar de grenzen liggen. En als je met bijzondere mensen te maken hebt, moet je ze niet onderschatten. Iedereen heeft zo zijn eigen waarde. Die van ons staat op dit moment op nul.
Ik wilde dat het tien jaar verder was. Dat dit maar achter de rug was. Als de telefoon gaat nemen we die met bonzend hart op. We kijken zelfs met argusogen wie er achter ons rijdt in de auto. Het is echt…

r a d i o s t i l t e

We houden ons hart vast bij elke dag die verstrijkt. ’s Avonds kijken we elkaar aan. Twee gestresste mensen met angst in hun ogen. We liggen vroeg in bed. Dicht tegen elkaar aan. Wachtend op de slaap. ’s Morgens staan we op en dan hopen we maar dat we ’s avonds weer dicht bij elkaar kunnen zijn.

r a d i o s t i l t e

Ik wilde even van me laten horen. Dat we nog leven. Maar dat is dan ook alles. We zijn twee angstige mensen die van dag tot dag leven. En nogmaals, ik geef het toe: het is onze eigen schuld. Ik wilde maar dat er een manier bestond om er een eind aan te maken.