Hij had alles. Een goede baan, een mooie vriendin en een lekker huis. En toch, steeds weer, overviel hem dat gevoel van leegte. Dat gevoel dat hij niet uit kon leggen, maar wat hem elke keer opnieuw overmande. Hij begreep het niet en soms verdiepte hij zich even in deze vage emotie, maar veelal ging hij gewoon verder met leven, zonder zich druk te maken om dat stemmetje diep van binnen. Dat stemmetje dat hem regelmatig vertelde dat hij niet gelukkig was. Dat stemmetje dat hem er telkens weer toe aanzette de dingen om zich heen te vernietigen. Het geluk, dat hem toelachte, moest stuk. Hij had er ook geen enkele moeite mee om dingen stuk te maken. Met de glimlach van een engel had hij al diverse mensen pijn gedaan, zonder ook maar enige wroeging van zijn kant.
Met het grootste gemak sleepte hij een ieder mee in zijn zelfdestructie en vervolgde dan weer fluitend zijn leventje.

En toen kwam zij. Zij was het mooiste dat hem in jaren overkomen was. Hij werd verliefd vanaf de allereerste blik en het was net alsof alles op zijn plaats viel. Het stemmetje binnenin was stil en het gevoel van leegte werd opgevuld door haar aanwezgheid. Haar sprankelende persoonlijkheid deed hem goed en als ze naar hem lachte, wist hij dat alles goed zou komen. Zij was zijn rots in zijn onstuimige branding.

Zij had alles. Een heerlijk leven, geen vriend maar wel een erg leuk huis. En toch, steeds weer, overviel haar dat gevoel van ontevredenheid. Dat gevoel dat ze niet uit kon leggen, maar wat haar elke keer opnieuw overmande. Ze begreep het niet en soms verdiepte ze zich even in deze vage emotie, maar veelal ging ze gewoon verder, zonder zich druk te maken om dat stemmetje diep van binnen.

Dat stemmetje dat haar regelmatig vertelde dat ze nog zoveel wilde. Dat stemmetje dat haar er telkens weer toe aanzette de dingen om haar heen niet voor lief te nemen. Het geluk, dat haar toelachte, was niet genoeg. Ze had er geen enkele moeite mee om meer te nemen dan waar ze recht op had. Met de glimlach van een engel wist ze een ieder om haar vinger te winden, zonder ook maar enige wroeging van haar kant. Met het grootste gemak sleepte ze een ieder mee in haar zoektocht naar meer en zo vervolgde ze fluitend haar leventje.

En toen kwam hij. Hij was het beste dat haar ooit was overkomen. Ze werd verliefd op de mogelijkheden die hij haar kon bieden en het was net alsof alles op zijn plaats viel. Het stemmetje binnenin moedigde haar aan en het gevoel van ontevredenheid begon langzaam op te lossen. Zijn stevige persoonlijkheid deed haar goed en als hij weer iets voor haar regelde, wist ze dat alles goed zou komen. Hij was haar opstapje naar betere tijden.

Loom opent hij zijn ogen en kijkt naar de wonden in zijn pols. Hij ziet het bloed langzaam uit zijn lichaam sijpelen. Hij voelt geen lichamelijke pijn. Alleen de pijn in zijn hart zorgt voor een onvermijdelijk snikken. Zijn tranen spatten uiteen op de koude vloertegels en hij voelt hoe het leven uit hem stroomt. Haar ogen verwarmen de koude ruimte waarin hij nu verkeert en haar glimlach leek zelden zo mooi als nu. Hij heeft haar zo vreselijk lief, maar hij is voor haar slechts een treetje op de ladder geweest. Hij is vervangen. Vervangen voor succes.

Uit de radio klinken de eerste tonen van haar nieuwe single. Zijn schreeuw wordt vermengt met de zwoele klanken van haar stem en dan is er voor altijd stilte.

Categorieën: Algemeen

7 reacties

geertsjohn · 20 december 2007 op 08:45

Wat een rare reactie voor iemand die ogenschijnlijk “king of life” is. Maarja, ik ken hem verder niet dus daar kan ik dus ook niet over oordelen.

Snijboontje komt om zijn loontje…

KawaSutra · 20 december 2007 op 13:13

Mooi geschreven Chantalle, vanuit een dubbel perspectief. En eerlijk gezegd denk ik dat de personages die jij hier beschrijft overal te vinden zijn, maar vaak zijn ze zich er niet van bewust. De menselijke psyche is ondoorgrondelijk en dat heb je hiermee goed overgebracht.

lisa-marie · 20 december 2007 op 16:45

Mooi hoe je de emoties vanuit beide personen verwoordt en hun samenzijn.
En dan het einde dat kon ik gewoon voelen.
Ik heb het met veel plezier gelezen. 🙂

DreamOn · 21 december 2007 op 19:34

Bah. Jouw columns bezorgen mij altijd een rotgevoel.

DO.

Grumpy-old · 22 december 2007 op 12:47

Mooi en triest tegelijk.

😥

Prlwytskovsky · 23 december 2007 op 11:38

Sluit mij bij het commentaar van Kawa aan.

Goed voelbare emotie schrijf je.

Chantalle · 25 december 2007 op 23:18

Een ieder bedankt voor de lieve reacties. Ze doen me goed.

DO, het is nooit mijn bedoeling om iemand een rotgevoel te bezorgen maar ergens vind ik dit wel een compliment. Dank je wel

Geef een reactie

Avatar plaatshouder