Red de geit!

Te lezen op nu.nl.
“De geiten werden illegaal gehouden en werden gevonden door de minister tijdens een routinebezoekje aan de gevangenis.
De dieren moesten in de rechtbank verschijnen en werden aangeklaagd nadat zij illegaal werden verkocht langs de weg. Volgens de minister hadden veel politieagenten te weinig kennis van zaken en krijgen zij nu bijscholing om te voorkomen dat vaker geiten worden opgesloten.” “De dieren moesten in de rechtbank verschijnen,” het ging als volgt:
‘Allen staan.’ De geiten keken elkaar schaapachtig aan en besloten dat het verstandig was om maar gewoon te blijven staan.
De rechter schraapte zijn keel enigszins ongemakkelijk.
‘Ahum.., hierbij is deze zitting geopend, gaat u zitten.’
De twaalf geiten bleven, wederom, gewoon staan. Het feit dat er nergens een bakkie stro of een emmer water voor poten was, irriteerde met name de wat meer dominante verdachten: de bokken.

De rechter somde een ellenlange serie delicten op, overtredingen van de Afrikaanse wetten betreffende vergunningen en commerciële rechten en plichten.
‘Blaat, blaat, blaat,’ grapte een van de hitsige bokken tegen z’n scharreltje.
De ogen van vrouw geit schoten vuur terwijl haar rechterhoef dreigend over de grond schoof.
‘…Ik krijg een sik van die geit…,’ mompelde Bok.
Uiteindelijk begrepen ze dat hun baasjes de juiste vergunning ontbeerden om te mogen verkopen aan de weg. De geiten vonden alles allang best, voorlopig waren ze veilig en eigenlijk was het best spannend.

Einde van het liedje was: iedereen moest maar worden opgesloten, zowel de geiten als hun eigenaren. Uit rancune lanceerden ze een bombardement aan keutels op de vloer, waarna de eigenaren met harde hand werden afgevoerd. De geiten konden er wel om lachen. Zij moesten via de nooduitgang naar buiten worden geleid. De pers had hoogte gekregen van de zaak en wachtte in grote getale op die paar woorden, dat ene interview. Tevergeefs.

Eenmaal in de gevangenis was het een waar paradijs voor de vierpotige rakkers.
Zelfs de bedden waren van stro.
‘Dank Gaia, hier zijn ze tenminste wel attent,’ mekkerde een van de oudere dames.
Zo ging er enige tijd voorbij. Nieuwe vriendschappen werden gesloten en een paar van de wat jongere bokken traden toe tot de verschillende gangs. Een enkele geit trok zich terug om zichzelf te verdiepen in de heilige schrift. Het was deze geit die diverse gewaagde uitbraakpogingen in de kiem smoorde. De eenvoud van haar argumenten trof een ieder tot in het diepst van zijn ziel. Ze begon altijd met: ‘Behhh,’ en eindigde daar ook mee.
De geiten waren gewoon gelukkig. Ze voelden zich vrijer dan ooit. De kooi was groter, er was genoeg stro en poep om op te knabbelen en van het water werden ze niet ziek. Maar boven alles, ze waren veilig en voelden zich geborgen.

Toen kwam die betweterige minister langs. Hij vond dat de agenten te weinig kennis van zaken hadden, omdat ze een dozijn geiten hadden gearresteerd. Ze moesten maar snel weer naar school. Hij kwam niet bij hem op dat er agenten zijn die even geen zin hebben om vijftien kilometer per dag te lopen met een mand op hun kop, om vervolgens te leren dat het tegen de regels is om geiten een veilig leven te garanderen. Het vooruitzicht om vrij gelaten te worden in Afrika, waar mensen honger hebben en waar Hyena’s zijn en kindsoldaten, die ook moeten oefenen, is allerminst hoopvol te noemen. Aldus de wijze geit. Haar pleidooi sloeg in als een bom. Het schijnt dat, toen de geiten naar buiten werden geleid, menig gevangene zwaargewond is geraakt door tegen dit onrecht te ageren. Laten we een gironummer openen om deze gedupeerde geiten wederom op te laten sluiten. Als ze nog in leven zijn tenminste. Laten we hopen dat ze snel weer in een kooitje zitten.