Requiem voor een droom

[i]Reactie op de column [url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=2226]Halle Berry, laat mij je beminnen![/url], van 27 september 2004[/i]. Werkelijk waar, ik heb zelden een échte revelatie meegemaakt. En dan heb ik het dus over een moment, een beeld, een gevoel dat je wereldbeeld doet kantelen. Alsof je opeens naast hoogte en breedte ook diepte ziet. Alsof je zintuigen altijd tussen twee frequenties hingen, en iemand de juiste knoppen beroert… de ruis verdwijnt, en de schellen vallen (niet alleen van je ogen, maar zelfs van je fucking [i]hersenen[/i]). Een bijna fysieke gewaarwording. Zo’n nét-nietgevoel dat een ab-so-luut-wèlgevoel wordt.

Ik voelde me denk ik gewoon wereldwijs en liet me niet meer verbazen (‘wat kan ík nou nog leren?’). Tot jij kwam, tot mij. Van teer celluloid naar het witte doek, van projector via netvlies naar dorsale laterale geniculate nucleus (van de thalamus) en van daaruit neerwaarts naar de onderbuik, waar je ongewild een acute kwestie van [i]rigor penis[/i] veroorzaakte (geen lijkstijfheid, maar [i]eikstijfheid[/i], in dit geval). Simultaan besloten mijn oogbollen te [i]basejumpen[/i] vanuit hun kassen, in een ultieme wanhoopspoging dichter bij het scherm te komen, bij je projectie, bij jou. Bij Jennifer.

De vochtige plop die daarop weerklonk door de halflege bioscoopzaal bracht me weer bij zinnen. Ik duwde mijn ogen terug (zachtjes, want ik begreep hun verlangen), dirigeerde het recalcitrante bloed via de onderste holle ader terug naar mijn hart en brein, en ik keek. Dat was genoeg.

Werkelijk waar, ik heb zelden iemand gezien die me zoveel zei, met zo weinig woorden. Broeierig, ingetogen, sexy en mystiek en tegelijk onschuldig, uitbundig, sprookjesachtig en teer. Je sleepte me mee. De film die ik zag, heette [url=http://www.imdb.com/title/tt0180093/]’Requiem for a Dream'[/url], een prachtig gefotografeerd portret, subliem, en hard als een mokerslag. Ik werd van emotie naar emotie meegesleurd, en die associatie is gebleven.

Ik wil met je naar de zee (want daar zag ik je wandelen), ik wil naar je kijken (want ik zag je lachen), ik wil je troosten (want ik zag je huilen), ik wil je beminnen (want ik zag je naakt). Als je me de kans zou geven zou ik vloeibaar worden, en je een gedichtje voordragen:

Mag ik, de geplengde traan, uw aangezicht
…irrigeren?
Of zou dat u uitermate mateloos en volslagen
…irriteren?
Gelijk een branderige urether, direct na het
…urineren?

Want natuurlijk begrijp ik dat ik maar ik ben, en een oceaan van je verwijderd. Heb jij behoefte aan de wetenschap dat ik voor je zou vallen als ik de kans maar kreeg? Ik ben bang van niet, en wie weet is het beter zo.

Laat dromen dromen blijven.