Respectloos geprezen (een drieluik)

{Luik 1}
Aan mijn eerste vakantiebaantje zal nimmer het labeltje “spectaculair”gehangen worden; althans niet door mijzelf. Ik vulde vakken in de supermarkt. Samen met mij, een even onnozel zooitje pubers als het ras waar ik zelf toe behoorde. De vele wijze lessen die ons op weinig pedagogische wijze werden toegeblaft door een fanatieke Surinaamse fulltimer, zijn dan ook merendeels in de spreekwoordelijke rook opgegaan. De verstikkende knoflookadem van Winston zal daar ongetwijfeld ook debet aan zijn geweest, maar aan zijn even adembenemende drive om ons werklust in te peperen, kan het nooit gelegen hebben. Alsof hij alle Surinaamse wraakgevoelens jegens de slavernij op ons bot wilde vieren. Vele malen werd ik bij hem geroepen als er een ongelukkige doch brave huismoeder weer eens een potje kapucijners in pad 4 had laten stuiteren. Zijn fysieke en geestelijke superioriteit kregen mij iedere keer weer aan het moppen. En als ik de vloer een dweilbeurt gaf wegens overtollige laag-bij-de-grondse pindakaas (ongelukkige doch brave maar erg zenuwachtige huismoeders zullen ook nooit eens een pak ontbijtkoek laten vallen !?!) ,dan stond die kruising tussen Mike Tyson en Busta Rhymez net zo lang bestraffend te wezen, tot de bedrijfsleider er een aantekening van maakte. Één aanvaring heeft voor mij legendarisch uitgepakt, knielend in pad 7 vakvulde ik op een dag het wijngebied. Met mijn prijspistool (we spreken hier van vóór het barcodetijdperk) voorzag ik de flessen Beaujolais Primeur van hun cijfermatige waarde. Toen ik halverwege de doos was, brieste er een neushoorn in mijn nek. Na een pittige verhandeling over Winston’s idee van mijn intelligentie wist ik dat de prijsjes NOOIT op de etiketten geschoten mochten worden.

{Luik 2}
2e Pinksterdag 2003: Hemelse zomerdag en het is slechts half 10 ’s ochtends. Aan de overkant gilt een bebrild enigskind tegen zijn vader dat het opblaasbad vol moet. Vermoeid pompt de vader het groene roeibootje in zwembadvorm op, en laat het vollopen aan de tuinslang over. Ik zit op de drempel tussen keuken en balkon en prijs mezelf kinderloos gelukkig. Over een paar uurtjes begint de jaarlijks terugkerende pinkpopregistratie op Nederland 3. Ik ben absoluut festivalgeil maar pinkpop beleef ik het liefst als één van mijn favoriete tv-programma’s: liggend voor de tv, muziek absorberend met een kladblok en pen binnen handbereik voor opborrelende inspiratie of voorbijkomende bandnamen, de tafel gevuld met zaken die onder de noemer “genotsproviand” vallen. Maar tot het zover is dood ik de tijd met het drinken van liters zwarte koffie, het roken van shag en gebruik ik deze tijd nuttig door mijn CD-hoesjes in bad te doen. Zo ben ik, net als mijn overbuurman, vader genoeg. Terwijl de biologische vader aan de overkant toekijkt hoe zijn zoontje het rubberbadje omtovert tot een volwaardig golfslagbad, kijk ik naar mijn geadopteerde koters die, rustig dobberend, het weekproces afwachten. Als ze lang genoeg hebben liggen soppen, vis ik ze op en verlos ze van de achtergebleven onrechtmatigheden. Na een fikse afdroogpartij zijn ze klaar om op alfabetische volgorde tussen hun reeds ontstickerde broertjes en zusjes plaats te nemen. Op de achtergrond kreunt Jimmy Reed: ”Shame, Shame, Shame……..”.

{Luik 3}
Terwijl elke zichzelf respecterende slijterij het wel uit zijn hoofd laat om prijsjes op de etiketten van hun flessen wijn te schieten, heeft de gemiddelde CD-shop nog altijd schijt aan zijn klanten. Daar waar de wijnliefhebber zelfs bij een minimale uitgave in de watten word gelegd, is de muziekliefhebber overgeleverd aan de volslagen debiliteit van de CD-maffia. Een voorbeeld nodig? Ik koop een fles pikeurtje: een fruitwijn die een boeket van Karvan Cévitam vermengd met brandspiritus herbergt en derhalve een prijs van €1.85 heeft. Deze fles krijg ik volledig in tact mee naar huis, zonder plakkertjes, stickertjes en desgewenst voor dezelfde prijs in een feestelijk papieren zak met gekleurde lintjes. Ik koop een CD-box van The Jimi Hendrix Experience met daarin 4 CD’s met unieke opnames en een begeleidend boekwerkje. De box zelf is bekleed met een soort van paars fluweel en de prijs die ik daarvoor neerleg is €85,95. Geloof het of niet maar over de inhoudsopgave van CD #4 op de achterkant van de box plakt men een monster van een prijskaartje die slechts los wil laten, als hij een regeltje of twee aan inhoudsopgave met zich mee kan trekken. Kan iemand me uitleggen wat er omgaat in de grijze papachtige pulp van de muziekverkoper? Ik ken nog een leuke supermarkt waar een bedrijfsleider werkt die Winston heet. Stuur deze krankzinnige CD-verkrachters daar naar toe en laat ze het wijnvak vullen. Één aanvaring met een briesende neushoorn moet genoeg zijn.

Specta Scriber