Rijmelarij

Met zes graden onder het vriespunt en een wolkenloze, absurd blauwe lucht, is iedereen bij het ochtendgloren getuige van een werkelijk formidabele zonsopgang. Het is drie dagen voor kerst. God, de natuur, of wie je daar dan ook verantwoordelijk voor wilt houden, heeft zichzelf ditmaal weergaloos overtroffen. Het winterwonderland doet iedereen verlangen naar een wereld die voor altijd puur en onschuldig is. De vroege avond begon met een plots invallende mist, die als een comfortabele, zachte deken, de kale takken van de bomen besloot te beschermen tegen de koude. Diezelfde nacht vroren landschap en mist samen tot een uniek spektakel.
In de ochtend beneemt het feeërieke landschap me zowaar de adem.
Liefkozend en zonder gêne vleit de mist zich tegen het met poedersneeuw bedekte weiland. Hun hartverwarmende rendez-vous maskeert de einder.
Ik neem de horizonloze wereld in me op, stap moeiteloos uit het heden en baan me een weg door het luchtruim. Vlieg behendig tussen de reikende armen van de met rijm bedekte knotwilgen, verlangend gericht naar een blauwe hemel. Terwijl mijn adem grillige patronen schets in een ijzig decor, schijn ik de koude niet te voelen.

Alles is vandaag verkozen tot het mooiste in het universum. Geen competitie, geen machtsstrijd. Elke tak, elk blad, elk sprietje gras draagt een uniek galagewaad. Alles is deel van het grote eindejaarsbal waarvoor kosten noch moeite lijken te zijn gespaard.
Pracht en praal vieren hoogtij.

Dan zie ik bij het passeren van een tankstation plots een kip op de parkeerplaats vol hagelwitte, bevroren voertuigen. Een struise Barnevelder stapt fier en zonder angst het terrein rond. Met opgeheven kop daagt hij, drie dagen voor het kerstmaal, de stalen rossen uit. De dans ontsprongen.
En iedereen kijkt.
En geniet.
En alles blinkt van de rijm, glinstert als parels in de zon.
Precies zoals het hoort, drie dagen voor kerst.

An.