Rob

Rob Oudkerk wil burgemeester van Amsterdam worden. Hij heeft het echt gezegd deze week, op radio 1. Dat hij overwéégt te solliciteren. Versuft kijk ik naar de televisie. Daar zit hij, de Henk Jan Smits onder de uitgerangeerde PvdA politici. Tegenwoordig met een Q koorts sikje en een zonnebril tussen de weelderige peper-en zout lokken. Overhemd net dat ene knoopje te ver open zodat het borsthaar van het alfa mannetje er guitig bovenuit kruipt. Zo loop je erbij in de PC Hooftstraat.
Je moet maar lef hebben. Het is de vlucht naar voren van de ras opportunist.
Je hoeft iemand zijn zonden natuurlijk niet eeuwig na te dragen, maar de faut pas van Oudkerk was faut genoeg om de rest van je werkzame leven heel erg rustig als papierprikker op een Waddeneiland door te brengen.
Maar zo niet Rob Oudkerk, ex huisarts en verantwoordelijk wethouder, die de baan op had moeten gaan om de verslaafde stakkers naar zijn spreekkamer te begeleiden ipv op een tochtige afwerkplek als bezoeker inwendig onderzoek te doen.
Vele pogingen gedaan om terug te komen, verbeten commentaar op alles en iedereen geleverd, indertijd hand in hand met echtgenote langs de Portugese stranden gezwierd als charme offensief bij Villa BVD.
Het beeld van zijn schuwe muurbloem die langs de branding werd voortgesleept staat me nog helder voor ogen. Toen kwam het ‘stofje’ in zijn hersenen, waar hij als een neuroloog over doceerde en dat hem de nacht in gedwongen zou hebben.
En nu incidentele gastoptredens bij DWDD. En altijd die hondsbrutale blik, die ‘ wie doet me wat’ houding, die vastbeslotenheid om zichzelf opnieuw het publieke leven in te bluffen.
Het wordt tenenkrommend Rob. Snuif nog ’n lijntje, groei rustig verder dicht, word gelukkig oud, of burgemeester van Legoland maar bespaar ons verder je bedroevende, ontmoedigende aanblik.