Rookwaar?

Waar is de tijd dat de sigaret enkel was voorbehouden aan de notabelen? Of later, toen het roken nog een feest was en het rookwaar gebroederlijk naast de nootjes op de tafel werd gepresenteerd? Het lijkt zo lang geleden. Aan gezelligheid was geen gebrek. Er is sinds die tijd veel veranderd. Van stoere cowboys die op zoek zijn naar smaak naar kille teksten op de verpakkingen die nu sinds jaar en dag waarschuwend moord en brand schreeuwen. Nog steeds rook ik de longen uit mijn lijf.

Het zou gezonder zijn als ik eens definitief stop, maar dat is mij nog niet gelukt. Met elke overheidsmaatregel als steun ten spijt. is het van de kauwgom naar het pleisterwerk. Nicotine in overvloed; overtuigend is het niet. Ik heb nagelbijtend boeken over hoe te stoppen met roken verslonden en nog steeds lees ik de samenvatting op die verpakkingen.

Mijn goede voornemen gaat in rook op bij het aansteken van die ene sigaret, op die momenten dat een geruststellend stemmetje van zich laat spreken. Het vertelt me dat het allemaal niet zo erg is. Maar snel verandert dat stemmetje in een monster dat meent het ontbeerde genot van een voorgaande ‘stop’poging te moeten inhaleren, waarna ik weer spoedig in mijn oude patroon zit.

Maar als een droge hoest opduikt, gaat dat stemmetje klagen. Lucht begint dan zwaar te wegen. Stoppen zou ideaal zijn, maar minderen is mij ook al prima. Elke peuk die ik mijzelf onthoud is een nagel minder aan mijn doodskist. Toch draagt een rookverbod in horecagelegenheden of waar dan ook er niet aan bij het roken te verwerpen. De gezelligheid is mij er ontnomen.

Mijn gedachten over roken zijn zo dubbel als de argumentatie van een overheid om hier accijns over te heffen. Het ontbreekt aan een heldere keuze. De tijd dat het roken is voorbehouden aan welgestelden is weer bijna daar. Zij het wat benauwender. Want mijn leefruimte wordt steeds verder beperkt en ik ben als paria bijna veroordeeld tot enkel nog mijn eigen huis.