Een handvol muggen danst tussen de bomen haar laatste tango: quasi vrolijk, maar te traag om geloofwaardig te zijn. Veel vogelgeluiden zijn er niet meer te horen. Hoogstens een soort knisper-knakgeluiden. Ze doen denken aan mijn nietmachine. De vogeltjes die erbij horen vertonen zich niet. Soms het scherpe scheuren van een hoogvliegende kraai. De gevallen appels in het gras gisten zich dringend een weg naar mijn neus. Hersencellen worden wakker. In een donkere hoek ligt de herinnering opgeslagen aan kinderappelmoes. Wee, weemoedig en zuur. Ik adem de breekbare lucht voorzichtig in.
Het gras heeft een wazigvochtige bovenlaag met zilveren accenten. Herfstdagen bestaan alleen maar uit één grote namiddag, ook de ochtend.
Een eenzame wesp laveert dronken tussen de halfverrotte vruchten op de grond. Op de tafel naast me heeft de opgevouwen weekendkrant klamme ronde buigingen in plaats van scherpe vouwen.
De kop over de wereldcrisis wordt dreigend met een leesbril afgedekt.
Als ik naar mijn voeten met de schilferende donkerrode nagellak kijk, bewegen gedachten zich naar binnen en vooruit. Naar de cocon van de komende winter, waar ik tegen op zie. Misschien wel bang voor ben. Ik besluit de zomervoeten als bezwering te gebruiken. Ze neer te zetten in vreemde hoeken op een reeks nieuwe schilderijen. Me zo proberen te wortelen in het komende kale landschap dat afstand creëert. Nu zweef ik nog in de optrekkende grondmist met vaag roepende stemmen en een ronkende motor in de verte.
Er zijn steeds minder muggen in het dovende zonlicht. Zo onbeduidend als vuiltjes achter mijn oogleden. Ik tel er drie, precies genoeg. Een tractor ronkt voorbij om met veel lawaai maïskolven te oogsten en ze vervolgens op te bergen in grote voorraadschuren. Wat overblijft op het veld rondom me, zijn rijen kleurloze stoppels.
De winter laat zijn baard staan. Ook de afgelopen zomer zal weer aan de beesten worden gevoerd.
15 reacties
Prlwytskovsky · 5 oktober 2008 op 18:22
Heerlijk beschreven, of ik er zelf bij zat.
Maar Palleke: de winter komt er zo wie zo aan. Of je het nu leuk vind of niet. Probeer er het mooie van te zien, des te sneller is hij weer voorbij. 😉
arta · 5 oktober 2008 op 21:42
Prachtige beschouwing.
Deze zin sprong er voor mij uit:
[quote]De kop over de wereldcrisis wordt dreigend met een leesbril afgedekt.[/quote]
🙂
Li · 5 oktober 2008 op 22:50
Een column met een Pallykeurmerk.
Mooi, beschouwend en groots doordat je het klein weet te houden.
Klasse hoor.
Lieve Pally. Hoe dan ook: altijd, altijd, altijd komt de :zon: weer op.
Li
WritersBlocq · 6 oktober 2008 op 00:11
Hee Pally, wat een lekkere column zeg.
[quote]Een handvol muggen danst tussen de bomen haar laatste tango: quasi vrolijk, maar te traag om geloofwaardig te zijn. [/quote]
Hmmm, zzzzzssssmùllen die zin!
[quote]Herfstdagen bestaan alleen maar uit één grote namiddag, ook de ochtend.[/quote]
Ik begrijp wel wat je wilt zeggen maar brak m’n ‘pautuh’ over deze zin, eerlijk gezegd.
En pas op met ‘me’, vooral aan het begin van een zin. Mag wel, maar dan in pb of mail, sms, chat.
Maar jij bent een schat! Prachtig stukje, hier hou ik van 🙂
lisa-marie · 6 oktober 2008 op 09:56
Zoals je de herfstdagen beschrijft daar doe ik een lijstje om ! :wave:
Het is bij mij juist de herfst waar ik niet echt van hou, de winter wel. Maar ja die lijkt ook tegenwoordig veel op de herfst.
Ik ga je veel :zon: :zon: :zon: toesturen.
KingArthur · 6 oktober 2008 op 10:11
En zo zal koning winter weer over het zomerse landschap gaan regeren. Even lekker weg gelezen.
Mien · 6 oktober 2008 op 10:41
Chapeau Pally.
Bij de beesten af … zo herfstig geschreven!
[quote]De winter laat zijn baard staan. Ook de afgelopen zomer zal weer aan de beesten worden gevoerd[/quote]
Pure rauwe poezie!
Mien Smult
pally · 6 oktober 2008 op 12:07
Mien de smulpaap, dank je wel, maar je hebt wel de column breed gemaakt. Weet je ook hoe hij weer smaller moet? Ikke niet
doemaar88 · 6 oktober 2008 op 13:35
Ik vind de sfeer erg duidelijk! Mooi geschreven.
Anne · 6 oktober 2008 op 21:51
Ik voel de kilheid. Ik ruik de appels, ook bij ons hangend en al gevallen. Knalrood, dat wel, vol zomer. Maar voorbij. Zoals de winter straks ook weer voorbij gaat….
KawaSutra · 7 oktober 2008 op 00:24
Helemaal goed, deze column.
[quote]De winter laat zijn baard staan. Ook de afgelopen zomer zal weer aan de beesten worden gevoerd.[/quote]
Door Mien gequoot, maar ik herhaal hem nog maar even. Een prachtige samenvatting van het voorafgaande. En nu vol weemoed wachten op het voorjaar. 😀
Dees · 7 oktober 2008 op 09:59
[quote]Ook de afgelopen zomer zal weer aan de beesten worden gevoerd.[/quote]
vind ik prachtig.
De rest… ik heb maar weinig met bloemrijke beelden, daar kom ik steeds meer achter, ik ben meer van het sobere en wellicht ook rauwere dan van ‘appels die zich dringend een weg gisten naar de neus’. Maar dat zegt niets over jouw stukje, dat realiseer ik me ook wel weer.
pally · 7 oktober 2008 op 10:13
Eeg bedankt voor de reacties die hier en daar erg uiteen lopen. Ja, ieder zijn schrijf-
en leessmaak. Ik pretendeer ook niet te schrijven waar iedereen van houdt. Ik geloof trouwens niet dat dat een pré is.
Dus bedankt voor de lof én de kritiek,
groet van Pally
pepe · 7 oktober 2008 op 14:55
Poetisch mooi.
Maar wel breed:-)
Toch was ik af en toe de draad een beetje kwijt, kan ook aan mij liggen hoor.
Of is het de brede vorm.
Ma3anne · 7 oktober 2008 op 15:47
[quote]Ik besluit de zomervoeten als bezwering te gebruiken. Ze neer te zetten in vreemde hoeken op een reeks nieuwe schilderijen.[/quote]
Prachtig!
Weer met genoegen gelezen, Pally.