Royal Gala’s

Royal Gala’s

 “ Hoii, even mijn fiets parkeren” roep ik uitgelaten en gebaar naar de dichtstbijzijnde lantaarnpaal op het plein. Vanaf het kleine terras met de wankele herfstzon knikken ze me lachend toe.

Als ik op ze af loop zie ik de twee vrouwen mij verwachtingsvol aankijken. Blijkbaar hebben ze me groot nieuws te vertellen en ik bedenk me dat ik die hilarische anekdote over ‘de Adonis met de opblaaskrokodil’ bewaar voor later op de middag. Of misschien wel voor de avond, want de jaarlijkse ontmoeting met deze oud-collega’s loopt nog wel eens uit tot in de kleinste uurtjes. Koffie verkeerd wordt vervangen door witte wijn en uiteindelijk drinken we uit gemakzucht bier en branden we onze gulzige mond aan te vette bitterballen.

Even raak ik afgeleid door de serveerster: “ Ja, graag, doet u mij maar een koffie verkeerd, een verse jus en een glas water, alstublieft’, maar dan wordt mijn blik van de ondeugende pretogen van mijn gezelschap naar hun strakke basic Sissy-Boy t-shirtjes getrokken. Ik voel mijn mond openzakken en mijn ogen schieten heen en weer over vier pronte appeltjes. Even eisen deze prachtig gestileerde ronde ballen mijn aandacht volledig op.

“ Jahahaa “ gillen ze het uit in koor “ We hebben nieuwe borsten gekocht!”. “ Eh..ja..eh” stamel ik. Ik zoek als een gek naar passende zinnen, woorden die maar enigszins relevant zijn. “ Eh..Gefeliciteerd?”. Gelukkig horen ze mijn onhandige reactie niet want er wordt een als door een computer gestuurd verhaal op me afgevuurd dat hier en daar al wat controle-alt-delete plekken vertoont. 

“ Ja, in België, hè. Dokter Pietersen. Die man is echt geweldig joh! Nee, haha, niet 4 voor de prijs van 2, haha, maar wel vlak na elkaar. Dat geloof je toch niet?”

Ik drink in één teug mijn water op om mezelf een houding te geven en mijn hoofd doet iets ondefinieerbaars, iets wat hangt tussen meewarig ja knikken en debiel hard nee schudden.

“ We zijn maar meteen voor cup D gegaan, want ja, als je het doet, doe het dan goed” vervolgt de één, waarop de ander naadloos aansluit met een instemmend “ Ja, natuurlijk cup D, wie wil dat nou niet?”.

“ Eh, ja, natuurlijk” zeg ik quasi sympathiek om in eerste instantie niet stante pede de hele boel af te branden en het nog gezellig te houden. Maar ook om wat tijd te winnen voor mezelf om niet volledig ongenuanceerd te reageren. Tegelijkertijd schreeuwt het in mij. ‘ Natuurlijk? Wat nou natuurlijk? Allesbehalve natuurlijk! Jullie zijn niet in orde. Krijg nou eh..ja, die dingen dus!’ 

Terwijl ik hard naar tact zoek, vraag ik “ Maar waarom?”. Het ‘in godsnaam’ slik ik net op tijd in. Op deze vraag zijn ze blijkbaar ook strak getraind want de argumenten vliegen om mijn oren.

“ Het kon echt niet meer! Er was helemaal niets meer van over na die borstvoedingen. Totaal leeg gelurkt door die dorstige lammetjes van me. Dat had je toch wel gezien”. Mijn ‘eh..nee’ hoort ze niet want ze ratelt door. “ Het begrip theezakjes was een understatement. Echt waar! Ik was totaal boobieloos. De laagvlakte van Tietenstein noemde ik het”. Als ik net een schepje bovenop haar knullig bedachte metaforen wil doen besluit de ander haar bij te vallen. “ Ja, dito hier. Ik kon gewoon niet meer naar mezelf in de spiegel kijken. Zag alleen maar slap vel. En Wouter stak geen vinger meer naar me uit”.

Prompt verslik ik me in mijn verse jus en proest het vruchtvlees alle kanten uit zodat het doorsnee witte tafeltje plotseling een impressionistisch aanzicht krijgt. Terwijl ik in mijn tas graai naar zakdoekjes probeer ik mijn hevige verontwaardiging in te dimmen en vraag: “ Wat bedoel je? Hoezo in … ?”. Voordat ik mijn zin afmaak antwoordt ze pruttelend “ Nou, laat ik zeggen dat ons seksleven ook tot het nihilisme begon te horen”. En dan kijkt ze een ogenblik naar de grond. Niet lang, want de sluier van schaamte verdwijnt als sneeuw voor de zon als de ander het stokje plotsklaps overneemt. “ Oh, man, je moest eens weten wat voor een verschil het maakt. Dennis heeft zich ontpopt tot een ware dekhengst. Krijgt geen genoeg van me. Eet me levend op!”. Ik grinnik wat schaapachtig.

Misschien ben ik naïef of een tikkeltje romantisch, maar in mijn optiek deinst liefhebben en het bedrijven niet terug voor een imperfectie hier of daar. In mijn wereld is beauty in the eye of the beholder en niet in de handen van een of andere Vlaming. In bed kun je lol hebben met alles. Pompoenen, meloenen, appels, peren, zelfs met twee erwtjes op een plank feest je toch een hele nacht door?

Langzaam dwaal ik van mijn gedachten terug naar de tafel. Kijk ze eens zitten glunderen met hun nieuwe aanwinsten. Hun vers gebakken Italiaanse bollen. Ze voelen zich weer vrouw. De dames blaken van zelfvertrouwen.

Dan komt de serveerster langs voor de tweede ronde en kijkt me vragend aan. Voor de vorm kijk ik nog op mijn horloge maar ik weet al hoe laat het is. “ Doet u mij maar bier met bitterballen en geef die vier Royal Gala’s hier lekker een wijntje” . Mijn tafelgenoten kijken me verrast aan, maar ik geef ze geen kans om iets te zeggen. “ Zeg, eh..kennen jullie die opblaaskrokodillen?”.