Rozenvlucht

Elke zin die in mij opkomt blijft onafgemaakt. Het maagdelijk witte papier onder mijn hand weigert mijn teksten, door ieder vers geschreven woord te verbleken tot een lege leegte. De tijd vertelt een verhaal dat niet geschreven wil worden. Ik haal diep adem en kijk naar de afbeelding op de voor mij uitgestalde kaart. Een rode roos. Perfect vormgegeven door de natuur. Een roos uit duizenden. Met haar zijdezachte, glooiend omgekrulde blaadjes toont zij haar bonte kleurenpracht van scharlaken tot koraalrood. De binnenste blaadjes als beschermende handpalmen rond haar kwetsbaar hart. Een hart dat symbool staat voor de liefde, de bron van alle levensvreugd.

Iedere roos is uniek en onvervangbaar. En daarom van onschatbare waarde. Vooral voor degenen die haar geplant hebben, verzorgd en gekoesterd. Voor hen aan wie zij haar schoonheid heeft prijs gegeven. Voor hen voor wie zij haar geuren heeft verspreid. Eigenlijk voor iedereen met wie zij de aarde heeft gedeeld. Want een aarde zonder haar aanwezigheid, zonder haar uitstraling, is kleurloos en stemt droef.

Een roos is ook sterk. Ze straalt kracht uit. Geen rozen zonder doornen. Want dat wat waardevol is moet zich kunnen verdedigen. En juist de jonge roos, pas ontloken en vol levenskracht, zal haar stekels scherpen tegen de haar omringende rozenstengels om zoveel mogelijk te vangen van de uitbundige zonnestralen, onmisbaar voor haar groei en bloei.
En als zij dan tot volle wasdom is gekomen, zij haar geuren en kleuren als een warme deken over de aarde spreidt, dan laat zij van zich spreken. Met een uitbundige levenslust weet zij ieder in het hart te raken en straalt zij haar stralen als een aureool om zich heen.

Een egaal rode bloemenzee wuift in de wind. Maar dan, plotseling, geheel onverwachts, wordt die ene stralende roos uit de bodem weggerukt. Zonder enige reden. Een lege plek achterlatend. Vanuit welke hoek je ook kijkt, die lege plek, hoe klein ook, valt altijd op. En zolang dit rozenbed nog zal bloeien, zal het zichtbaar zijn. Maar het is net of de kleur van de omringende rozen een tintje warmer is geworden.

[i]
Lieve Roos

Sprakeloos heb je ons achter gelaten
In verwarring en vol verdriet
Je hebt gevochten voor het leven
Helaas kwam je redding niet

Je hebt ons wel veel meegegeven
Van openhartigheid en spontaniteit
Daar kan ieder veel van leren
Des te droever dit abrupt afscheid

Jouw prachtige roos zal nooit verwelken
Zal eeuwig in ons geheugen staan
Lieve Roos, jouw geuren en kleuren
Zullen op deze aarde nooit vergaan
[/i]