Rust onder je dekbed

Oud-premier Ruud Lubbers zei ooit: Nederland is ziek. Dat was in de vorige eeuw. Sindsdien is het er niet beter op geworden met Nederland en de Nederlanders. Een tijdje geleden kwam ik bij de Bloedbank om mijn halfjaarlijkse portie bloed af te staan aan de anonieme medemens. De dame die mijn bloed keurde vroeg mij beleefd: “Welke medicijnen gebruikt u?” Ik moest even nadenken. Niet over de naam van de medicijnen maar om het woord welke? De vriendelijke dame ging er vanuit dat iedere donor medicijnen gebruikt. Anders had ze wel gevraagd: ‘Gebruikt u medicijnen?’ Na de verbazing antwoordde ik: “Geen. Ik gebruik geen medicijnen. Ik ben niet ziek.” Waarop zij weer verbaasd was omdat ik medicijnen koppelde aan ziekte. Voor mij een logische combinatie. Voor haar opmerkelijk.

Later dacht ik er nog eens over na en vertelde ik het verhaal aan mijn zus. Die herkende het meteen. Ze vertelde: “Ik was vorige keer ergens waarbij zo’n mevrouw vroeg: ‘Mag ik uw medicijnenlijst?’ “Jee, dat is nog gekker!’, riep ik uit. Mijn zus is het meest gezonde familielid dat ik ken. Nooit ziek, geen griepje, niks. Gebruikt dus ook geen medicijnen, nog geen paracetamolletje.

Het toppunt van gekkigheid was wel toen mijn zus en ik samen met onze oudtante een familiegesprek hadden in het verzorgingshuis waar mijn oudtante verblijft. De verantwoordelijk verzorgende sprak de volgende woorden tegen mij en mijn zus:’ Mevrouw krijgt ’s ochtends haar medicatie.’ Ze had het over mijn oudtante die naast haar zat en geïnteresseerd zat te luisteren naar hoe over haar werd gesproken. Ik schrok. Had ik iets gemist? Wat was er met mijn oudtante aan de hand? “Medicatie? Welke dan?” vroeg ik haar. Terwijl ik mijn oudtante aankeek zag ik dat zij een wenkbrauw optrok dat zoveel betekent als: ‘die vrouw heeft ze niet allemaal op een rijtje’.

Nadat de verzorgende in haar zorgdossier had gebladerd om ‘ de medicatie’ te kunnen verduidelijken, bleek dat mijn oudtante vitamine D kreeg omdat ze niet naar buiten wil en dus te weinig zonlicht krijgt waardoor een vitaminegebrek kan ontstaan. Ik was gerustgesteld. Maar ik vond het wel heel vreemd dat de verzorgende net deed of mijn oudtante te achterlijk was om zelf aangesproken te worden. Blijkbaar dacht ze dat ze psychisch niet in orde was hoewel ze mij even ervoor – in ons ‘voorgesprekje’ – nog had verzekerd dat er niets met mijn oudtante aan de hand was. Wat ik allang wist.

Wordt Nederland steeds zieker? Mijn indruk is van wel. In elk geval gedragen professionals in de gezondheidszorg zich alsof iedereen ziek is. En alsof ziek zijn normaal is. Het wordt ook steeds normaler dat mensen pijnstillers, antidepressiva en medicijnen slikken.

Hoe komt het dat mijn oudtante (89), mijn zus (65) en ik (57) dat allemaal niet nodig hebben? Ik denk dat ik het wel weet. We eten gezond, drinken matig alcohol, genieten van het leven en doen het vooral rustig aan als er teveel drukte dreigt te ontstaan. Mijn oudtante kruipt in haar bed en trekt haar dekbed over haar hoofd als het haar te druk wordt. Mijn zus leeft zich uit in haar tuin. En ik ga lekker lunchen met mijn dochters wanneer ik veel te veel werk tegelijk heb en een deadline niet dreig te halen. Zo vermijden we hoofdpijn en hoeven we geen paracetamolletjes. Depressief zijn we nog nooit geweest en mochten we een of andere vage lichamelijke klacht hebben dan leggen we een bezoekje af aan onze elektro-acupuncturist. Met een kuurtje van 4 weken (zonder koffie, alcohol en suiker en met homeopathische druppels, vitaminen en mineralen) zijn we weer hersteld en hebben we meer energie. Onze familie houdt van rust, reduceert stress en schenkt aandacht aan vage lichamelijke klachten. Misschien een ideetje voor de reguliere gezondheidszorg?