schaker

Een schaker is een vechter. Als je, zoals ik, eenmaal blind wint van huis schakers laat je een verlies met zwart niet los. Tot ik eenmaal zelf in de sores zat, stond ik nog niet eens stil bij een slapeloze nacht. Zelfs in je droom blijf, je nog steeds onbewust, bezig de fout te vinden. Zelfs Karpov flikt me zoiets niet nog een keer! Uitgerekend van zijn winstpartij tegen Sosonko bij interpolis rook ik, dat de zes grootmeesters die ook benieuwd waren of specialist Sosonko niks gemist had tegen de wereldkampioen, zelf iets vergaten . Nee tegen mijn nieuwtje vond ik niks. Eerlijk gezegd dacht ik van, “Oké, dat is allang bekend daar Timman er in zijn boek ook aan voorbij gaat. Ik vind het wel achter het bord…”

Bij de eerste de beste gelegenheid had ik een heel wat zwakkere tegenstander. Nou voor mijn part kent hij de complete Springer Verlag van buiten. Zie dat, punt één maar eens te vinden en bijt je maar eens goed vast. Ik geef pas op als mijn strot er af is, dus jij gaat er af jochie! Ook de informator, grootmeesters kijken pas na analyse daarin of iets eerder gespeeld is, hield hij bij. Inclusief het idee van Vlastimil Hort stond het er in, omdat een meester het had geprobeerd. Hij was echt wel zo netjes dat idee even met mij te analyseren. Zonder ooit zelfs maar een eigen fout te vinden ging ik, genadeloos, van het bord af. Jammer genoeg stond Karpov, een jaar terug, niet te kijk. Dat had ik, onze grote landgenoot Sosonko, best wel gegund.

Ik kom nu aan Korchnoi. Om te voorkomen dat van louter geluk de tranen over mijn toetsenbord vliegen moest ik even weg. Het onmogelijke bleek echt mogelijk! In 1976 ging niemand voorbij aan zijn vlucht. Het zal eens gebeuren dat landgenoot Viktor de scepter van Karpov overneemt. Hij was al aardig op leeftijd toen. Jammer genoeg zei hij, voor de internationale camera, nadat hij met een complete guerilla slijtage eindelijk ook maar één winstpunt nodig had, “nu is het een loterij”. Meer dood dan levend wist Karpov zijn enige kans meteen te benutten.

Met zijn levenshouding van “offer maar een eind raak, alles, wat niet tot schaakmat is uitgerekend, vreet ik en win het eindspel”, gaf hij overal simultaans om zich aan het Nederlandse milieu voor te stellen. Zo versloeg hij consequent de tovenaar uit Riga. Ik moet toegeven dat, toen ik de grote eer had de hand van Tal te voelen, als respect, wist dat één van al die talloze weggegeven paarden echt twee vingers meenam. Van hem zeg je na dood dus niet “rust zacht Viktor de verschrikkelijke”. Hij was een gentleman maar daarvoor moet je hem gekend hebben.

Pas naderhand ontdekte ik dat hij gewend was in een simultaan aan 40 borden in twee uur klaar te zijn en er 39 te winnen. De laatste is altijd een kind of de enige dame. Hij zal wel eens wat slordig geweest zijn maar weggeven deed hij niks. Dat noem ik galant! Kennelijk was ik kandidaat want hij gaf zelf gelijk een pion weg. Ik zag niks voor wit dus oké pakken maar. Desnoods laat ik hem staan en verder verdedig ik alleen. Vroeg of laat moet hij hem pakken en verliezen we allebei niks. Nee hoor, nog steeds alles en passant flitst, aan mijn bord,, opeens nummer twee er achteraan. Nou als drie echt gaat flik ik zoiets nog niet tegen de clubkampioen, dus oppassen geblazen Eric. Die wel dus, een ben je alvast kwijt, vroeg of laat pak je terug anders heb je één tempo terug voor twee en zie dan maar eens je kans te grijpen.

Voor hij zelfs maar stilstond, bij om het even welk ander bord, begon hij na te denken! Hij vloog werkelijk rond alsof hij tijdens een marathon alle mindere goden even aanmoedigde. Dolf Jansen zou er nog jaloers van worden. Nee dus, laat twee pluspionnen maar zitten, ik ontwikkelde zelf met alleen maar stugge verdedings-zetten. Nog steeds bezig met zijn marathon dacht hij echt na voor hij noodgedwongen aan terugslaan toegaf. Werkelijk twee volle minuten. Uiteindelijk pakte hij met de laatste zet voor zijn ontwikkeling toch maar terug en besefte dat dat de enige extra zet was. Met alles paraat had hij niet eens een aanknopingspunt.

Doodsbang opeens echt de volgende wereldkampioen tegenover me te hebben dacht ik na. Veertien jaar oud en huis schaker. Zolang ik maar geen blunder beging moest ik het eindspel kunnen halen en dan had ik remise! Met één pluspion zou zelfs Karpov nog zijn uiterste best zien te doen om te winnen in het eindspel. Ook tegen Karpov op de Filipijnen heeft hij met twee pionnen cadeau afgewikkeld naar toreneindspelen en hield die remise. Zoiets deed hij omdat hij wist slecht te staan.

Voor je zover komt moet je kunnen rekenen en dat kan een huisspeler niet. Hij besefte best dat de eerste kans mijn dame te winnen ook zijn enige zou zijn. Met andere kandidaten in het zicht zal hij zonder nadenken het gelijk mee gegraaid hebben. Maar minstens tien zetten lang had ik face to face de volgende net niet wereldkampioen tegenover me. Alleen door mij kostte het hem dit keer een half uur extra. Reden tot nadenken zou zelfs Magnus Carlsen hebben. Binnenkort mag hij oppassen dat de eerste, die ooit met twaalf grootmeester werd, hem de scepter niet afneemt.

Wellicht liggen de rollen ooit omgedraaid maar tot aan de verheven planeet zul je mijn voorbeeld blijven. Rust zacht aardige Viktor.