Schrijfproces

Het is al laat, mijn lichaam slaapt en mijn ogen zijn al moe. Uit zijn kamer roept mijn bed: kom dan maar naar mij toe. Maar in mijn hoofd daar fluistert zacht, dat ene zinnetje dat wint aan kracht. Het rijgt meer woorden aan zijn staart totdat het dan een verhaaltje heeft gebaart. Het zijn maar woorden. Nee, toch ook niet. Tussen de letters druppelt wat verdriet. Emotie vormt zich achteraan, waar steeds meer de woorden zijn gaan staan. Als soldaten roepen zij om meer. Mijn zwakke vlees geeft toe, het kan niet meer. Mijn lichaam sleept zich van de bank, dronken van vermoeidheid eerder dan van drank. Het verdraagt geen wijn, geen bier – maar daarom geeft het woord geen zier. Het eist zijn tijd, al is het laat, het eist zijn aandacht voor het straks tot stof vergaat.

Als bloedlichamen in een open wond: ik kijk met verbazing naar wat zojuist ontstond. Op het scherm, op een kladje van papier, werd een prozaïsch rijm geboren, hier. Het is nog jong en niet volwassen. Het groeit en krimpt waar woorden passen, waar letters deserteren zonder spijt. Een gedicht als een verhaal bereid te sterven voor het volwaardig heeft kunnen worden.

Emotie lost in de regels op. En mijn vingers tikken tot de laatste stop. De rust keert weer daar in mijn hoofd. In mijn hart wordt bewondering beloofd. Althans, tenminste waardering voor het noeste werk, sacraal gedragen als relikwiëen uit een kerk. Zonder gevoel heeft schrijven sowieso geen zin. Dan zijn het slechts maar woorden met een eind. En een begin.