Ieder kind heeft zijn dromen. Ik had ze ook. Eén, om precies te zijn. In de toekomst zou ik schrijver worden. Een bekende schrijver.
Het liep net even anders. En dat lag niet aan mij of aan de hevigheid van mijn ambitie. Oh nee. Ik slurpte in groep 3 de letters naar binnen, zoog de woorden op en wachtte ongeduldig op het moment dat mijn fijn motorische ontwikkeling mij in staat stelde eindelijk een pen te hanteren.
Ik kon niet wachten tot ik eindelijk groot was.
Niets zou een schrijvende toekomst in de weg staan, en de hele wereld mocht dat weten. Bestsellers, vaste columns en wereldwijd bekend.
Het leven werd mooi en ik werd schrijver.
Inmiddels ben ik groot. Ik praat, denk en droom als een schrijver, maar ben het niet. Het leven is mooi, maar ik heb geen bestsellers op mijn naam staan. Geen vaste column, en Barend en van Dorp hebben nog nooit van me gehoord. Ook Opzij heeft me nog nooit benaderd voor een diepzinnig interview over het schrijversbestaan.
Hevig teleurgesteld, probeer ik de schijn nog enigszins hoog te houden.
Ik ben een beetje vaag over mijn werk tegenover mijn meelevende omgeving.
Ik schrijf de hele dag, dat vertel ik ze. Hartstikke creatief. Met de klok in de rug, net als in de journalistieke wereld. Of ik lezers heb? En of; een heleboel. En mijn schrijfsels, worden die ook bewaard? Tuurlijk, in dikke dossiers. Hónderden. Echt met een kaftje? Ja hoor, van karton. En verder bazel ik een beetje over eigen inbreng, inspiratie en irritante deadlines.
Ofschoon ik me inderdaad een slag in de rondte schrijf, hebben bezwaar- en beroepsschriften niets met creativiteit van doen. Het geratel van toetsenborden en printers mág dan klinken als de redactie van een grote krant, het is het niet. Nog niet misschien.
En terwijl ik wacht op mijn veelbelovende toekomst, krik ik mijn ego op door verhalen te schrijven voor een digitale schrijversclub. Vermaak ik mijn omgeving met columns en lik ik mijn wonden met gewaardeerd redactiewerk.
Maar een schrijver ben ik niet.
Intussen wordt mijn hevige verlangen naar deadlines die me wakker houden, groter en groter. Hunker ik naar schrijversstress en snak ik werkelijk naar de verrukkelijke weerzin die wordt opgeroepen door de confrontatie van een volkomen leeg worddocument. Gevolgd door de ultieme kick als ik deze uiteindelijk toch weer veranderd heb in een gelikt verhaal.
We schrijven 30 jaar later en niets is meer zoals het was. Maar mijn droom is nog altijd dezelfde, mijn toekomst nog even ver weg.
11 reacties
Ma3anne · 21 mei 2004 op 17:14
Maar je hebt al minstens één fan. [img]http://www.examedia.nl/columnx/images/subject/icon14.gif[/img]
Mag ik je digitale handtekening? 😉
Mosje · 21 mei 2004 op 19:19
En zo dromen we allemaal een beetje….
Er is natuurlijk een methode om in één keer beroemd te worden. Ga een avondje stappen met een bekend politicus, bijvoorbeeld een wethouder van een grote stad, en ontlok hem wat uitspraken.
Op stap met een hoge commissaris van de VN kan natuurlijk ook.
sally · 21 mei 2004 op 23:10
,,Gewoon doorgaan!”zou Barry Huppelepup van de soundmixshow zeggen
Sally
Li · 21 mei 2004 op 23:31
Eén fan?
Het zijn er minstens twee hoor!:-P
Je hebt jouw droom leuk beschreven Louise.
Li
Shitonya · 22 mei 2004 op 00:49
Tja, klinkt nogal treurig, het einde van je column. Maarja, ieder mens heeft zo zijn dromen, maar de meeste komen lang niet allemaal uit. Zie het maar als een monster die je wil opeten in je droom wanneer je slaapt, de kans dat die ooit uitkomt is ook zeer klein.
Zo klein is denk ik de kans dat je een echte carriere als schrijfster zult “krijgen”. Want er zijn gewoon zo verdommeld veel mensen die schrijven, het aantal neemt alleen maar toe en de kans dat je “ontdekt” wordt, wordt steeds kleiner.
Nogal erg pessimistisch zul je denken, maar ja, dat is mijn kijk erop. Nooit hoge verwachtingen hebben en niet te veel dromen is mijn advies. Werkt fantastico ^_^
Louise · 22 mei 2004 op 11:42
’t is wat hè, zo’n hobby hebben.
Ik las mijn stukje over en het klonk wel heel wanhopig, maar dat valt reuze mee hoor. Overdrijven maakt de zaak gewoon een stuk duidelijker en lepelt lekkerder naar binnen 😛
Maar de kern klopt en is recht uit mijn hart geschreven en ik hoop dan ook dat ik hierop nog eens een vervolg kan schrijven terwijl ik klaar wakker ben.
Misschien moet ik eens met Li en ma3anne gaan praten… 😉
PS. Mochten er bekende nederlanders op ColumnX zitten die niet weten wat ze met hun vrije tijd moeten doen… mailen kan altijd. Ik ben zeer betrouwbaar, schrijf altijd de waarheid en overdrijf nooit. Echt niet. 😀
Kees Schilder · 22 mei 2004 op 11:44
Het is toch geestig om al schrijvend, je eigen wereld te boetseren?. Je kan het scheppen zoals jij zelf wilt. Alleen dat al is voldoende. Beroemd worden is leuk maar niet meer dan een bijkomstigheid.Het gaat om de weg, niet om het doel.
Maar tel mij ook maar in als een fan.
Eftee · 22 mei 2004 op 15:10
Je hebt er nog een fan bij!
Het is wat, die dromen. Maar om het leuk te houden, moet je blijven dromen. Je kunt ze niet altijd waarmaken, helaas.
Irma · 23 mei 2004 op 21:36
Dromen moeten er altijd zijn, opdat je altijd blijft voortgaan. Soms maak je er een waar, soms blijven het dromen. Op zich een mooi principe.
Kees schrijft: Het gaat niet om het doel, maar om de weg er naar toe. Dat is een mooie en vooral ware uitspraak. Nog een mooie is: ‘je bènt de weg.’ En als je ergens moet komen kom je er toch wel, maar eerst die weg afgaan.
Het is toch ook al leuk als er anderen genieten van je schrijfsels, ook al zijn het maar Column X-ers? 😉
pepe · 24 mei 2004 op 01:42
Louise…
Je dromen lekker blijven beschrijven en je hebt nu al fans.
Wat de toekomst je brengen zal is een vraag, maar je hebt nu plezier in het delen van je schrijfsels en daar gaat het toch om?
[quote]ook al zijn het maar Column X-ers?[/quote]
Gelukkig lezen niet alleen columnx-ers hier, dat zal de redactie kunnen beamen.
Louise · 24 mei 2004 op 19:38
Absoluut, ik vind het hier dan ook net een snoepwinkeltje; columns lezen, columns plaatsen, reacties geven, reacties krijgen en een heleboel schrijvertjes op een hoop. Heerlijk toch.
Ik bedoel eigenlijk ook meer dat ik mijn huidige werk wel in zou willen ruilen voor iets in de schrijfwereld.
Ik heb een druk leventje en mijn schrijven bungelt er als een echte hobby maar een beetje bij. Pas als alles af is en gedaan, kan ik gaan hobbyen en daar baal ik soms zo van.
Acht dagen in een week; kan iemand dat even regelen 😉