Er zijn momenten van sufheid en er zijn momenten van supersufheid. Het pak beschuit in de koelkast of het afwasmiddel terugvinden in het kruidenkastje. Het overkomt ons allemaal wel eens. Ik weet toch zeker dat ik dat boekje heb teruggelegd op het bureau, maar uiteindelijk komt het tevoorschijn onder een stapel jassen in de gang. Je gaat voor een pak zout naar de supermarkt en je komt met van alles thuis, behalve met zout. Knoop in je zakdoek, niet vergeten moeder bellen over uitslag. Goh, waarom zit er nou een knoop in mijn zakdoek? Sleutels kwijt. Wie heeft er aan mijn sleutels gezeten??? Huisgenoten kijken verbaasd. Wat moeten wij nou met jouw sleutels?? Ik weet zeker dat ik ze hier op tafel heb gelegd. Op deze plek. Mijn vingers trommelen op een lege plek. Hierrrr lagen ze. Strenge blik. Het hele gezin gaat driftig op zoek naar sleutels waarna ze vervolgens gewoon uit mijn jaszak tevoorschijn komen.
Zolang het geen ernstige gevolgen heeft kan die versuffing weinig kwaad volgens mij. Soms wordt het echter extreem. Je autosleutels met centrale ontgrendeling op je voordeur richten, dat mag je verontrustend suf noemen. En wat te denken van een postkantoor dat door jou op zijn kop wordt gezet omdat het pinapparaat buiten jouw pasje heeft ingeslikt. Of ik het zeker weet dat ie ‘m ingeslikt heeft?? Natuurlijk weet ik dat zeker, tsss wat een vraag. Het voltallig personeel in rep en roer, wachtende mensen met een zuur gezicht in een lange rij. Tot ik mijn portemonnee nog maar een keertje openmaak en de pinpas onschuldig in het vertrouwde vakje zie zitten. Ik voel twintig vuurspugende ogen op mij gericht. Slik… Net zat ie er nog niet. Echt waar.
Ik hoop dat het ooit overgaat maar vrees het ergste. Ik heb net benzine getankt bij een benzinestation en ik reken af met mijn pinpas.Ik toets mijn code in. Pincode onjuist. Wat nou pincode onjuist? Nog maar een keertje. Pincode onjuist. Gohsamme, is dat apparaat debiel of zo?? Ik typ de cijfers nu uiterst geconcentreerd in. Zal toch sodeju mijn eigen pincode wel weten. Pincode onjuist. Pas geblokkeerd. Het bleek de pinpas van mijn jongste dochter te zijn. Ik overweeg een therapie tegen serieuze domheid.

Categorieën: Algemeen

8 reacties

Prlwytskovsky · 7 september 2008 op 13:11

Of therapie het gewenste resultaat oplevert weet ik niet, maar wel dat ik nieuwsgierig ben naar je ervaringen daarmee. 😉

Welkom op CX.

Mup · 7 september 2008 op 13:24

Nee even serieus, ik zie het abnormale van je domheid niet, ik herken het 😆

welkom op cx, Mup.

SIMBA · 7 september 2008 op 13:52

Ik vind het eigenlijk ook allemaal vrij normaal 😕 :oeps:

arta · 7 september 2008 op 18:43

Goed geschreven is het niet, herkenbaar wel 🙂

FatTree · 8 september 2008 op 09:03

Leuk idee, maar ik begin onderhand echt aan mijzelf te twijfelen. Ben ik nou zo’n mierenneuker dat ik verwacht van een columnist of schrijver dat er onderscheid wordt gemaakt tussen een gesprek en een gebeurtenis met aanhalingstekens? Of dat ik het irritant vind dat iemand meerdere leestekens achter elkaar gebruikt (??????).

Ik wilde zeggen dat ik je verhaal erg leuk vond, maar dat (als voorbeeld bovenstaande punten) voor mij het stuk onduidelijk maakte.

Neuskleuter · 8 september 2008 op 20:03

De uitwerking kan nog beter, maar het is zeker herkenbaar en vermakelijk.

Mijn huissleutels hebben regelmatig pootjes gekregen. Of ik heb ze in mijn handen, of tijdens een andere zoekactie zijn ze ergens aan mijn aandacht ontsnapt. Of erger nog… Aankloppen bij je huisgenoot, vloeken voor je deur, schelden omdat het nieuwe stagebedrijf de telefoon niet opneemt en er dan uiteindelijk achter komen dat de huissleutels geen geluid maakten, omdat ze tussen een portemonnee klem kwamen te zitten…

Anyway, vreselijke dingen, die sleutels 😉

Fem · 8 september 2008 op 20:21

mijn sleutels lagen vanmiddag in de koelkast… :oeps:

priet · 9 september 2008 op 14:27

Leuke anekdote. Ben zelf ook nog(al) nieuw op CX, dus wie ben ik om je welkom te heten 😀 ?! Welkom dus!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder