Simon de tovenaar

Simon de tovenaar was gek op knaken. Hij stond ermee op en ging ermee naar bed. Zijn hele hebben en houden was gericht op het verzamelen van knaken. Aanvankelijk ging het vergaren hem makkelijk af. Met list en bedrog wist hij de mensen in zijn omgeving heel wat knaken af te troggelen. Zijn verzameling dijde al snel uit. Maar zijn honger bleek onverzadigbaar. Hij verlangde steeds naar meer. Zijn tovertrucjes waren allang over de houdbaarheidsdatum heen. Daarom besloot Simon bijles te nemen. Bij een tovenaar nog groter dan hemzelf. Zijn oog was gevallen op een tovenaar die heel veel grote huizen bezat. Money was zijn naam. Een ervaren rot in het vak. Simon volgde hem al een tijdje. Idolaat was hij van deze projectontwikkelaar. Hij verkocht huizen aan een ieder die hem maar wilde geloven.

Huizen in steen en marmer maar ook huizen van vlees en bloed. Gelijk een lichaam. Hij verkocht de huizen wel tegen een hoge prijs. Vaak tot op de spits. Maar uiteindelijk wierp het voor de gelovigen altijd vruchten af. Vruchten waar de projectontwikkelaar vervolgens weer keihard op hamerde. Want hoe meer zielen de projectontwikkelaar won, hoe groter zijn bezit toenam. Een machtig spel dat Money tot kunst had verheven.

Deze kunst keek Simon al gauw af van zijn grote voorbeeld. Dat wilde hij ook, nog meer knaken verdienen en aanzien en macht verwerven. Hij droomde zich al rijk als grootgrondbezitter van heilige huisjes. Daar was niets mis mee. Zijn grote voorbeeld was ruimschoots behangen met goud en juwelen. Het sierde deze wolf in schaapskleren. Maar eerst moest Simon nog een nieuwe toverstok vinden om mee te slaan. Wacht, nee, beter nog, een stok om zijn grote voorbeeld mee te verslaan. Money de trouwe hond. Hij zou er nog van lusten. De vrek.