Skiete Willy

Wie wordt kampioen van Nederland: AZ, Ajax, of toch weer PSV? Als ik mij niet verlies in analytisch pietpraat en mijn onderbuik mag laten spreken dan toch maar PSV. Mijn Brabantse kalverliefde mag dan verstild zijn, verloochenen zal ik haar nooit. Maar om te zeggen dat PSV mijn eerste keus was voert te ver, want als er één nadeel aan een groot gezin kleeft, zeker voor de laatstgeborene, dan is dat toch zeker de zoektocht naar nog ongepatenteerde idolen. Want op het moment dat ik werd geboren was voor mij Cruijff -en met Cruijff ook Ajax- allang geen optie meer. Mijn oudste broer was immers Cruijff en omdat hij destijds al concurrentie vermoedde had hij bovendien patent gelegd op de naam Johan Neeskens. Verstandig, want naast de autoriteit waarmee hij zijn alter ego Cruijff kon laten opdraven, was daarmee ook zijn alleenrecht op het nemen van strafschoppen gewaarborgd. Dat Neeskens zijn strafschoppen nog nooit zo beroerd heeft genomen als destijds in onze achtertuin was mede te danken aan Jan van Beveren, het broertje dat ná hem het levenslicht zag.

Het liefst had ook Jan van Beveren Cruijff willen zijn en hij liet dan ook geen moment onbenut zijn oudere broer te wijzen op de ontoelaatbare manier waarop hij het personage Cruijff gestalte gaf. Terecht, want hoewel de dirigerende gebaren dik in orde waren, kon zijn voetenwerk niet in de schaduw staan van die van de tovenaar uit Betondorp. Éénmaal is het tot een handgemeen gekomen tussen Cruijff en Van Beveren en zijn beide spelers zonder eten naar bed gestuurd.

Voor hun volgende broertje werd de spoeling al dunner getuige de naam Tscheu La Ling waarmee hij zich iedere woensdagmiddag liet aanspreken. Hoewel La Ling bekend stond als een getalenteerde rechtsbuiten, heeft zijn Friese mini-versie hier nooit de vruchten van kunnen plukken. Menige opvoedkundige tik van Cruijff deed hem in de achterhoede belanden waar hij met zijn dubbele scharen voor meer onrust dan stabiliteit zorgde.

Echt problematisch werd het pas toen een vierde telg zich aandiende: Ralf Edström. Deze Zweedse kopspecialist werd al snel een bezienswaardigheid in onze moestuin maar kon de familie niet die kwaliteitsinjectie geven die noodzakelijk was nu La Ling in een vormcrises verkeerde en Van Beveren gebrouilleerd met Cruijff was geraakt. Met Edström was het vet definitief van de soep geschept en iedereen hield dan ook zijn hart vast toen ik als laatste boreling de gelederen van ons gezin kwam versterken.

Wat moet er van hem worden? Een legitieme vraag nu alle idolen voor mijn neus waren weggekaapt. De naam Jan Poortvliet was weliswaar nog beschikbaar maar mistte de brille die noodzakelijk was om mij staande te houden in het geweld van Cruijff en Van Beveren. Maar er gloorde hoop, hoop uit het zuiden om precies te zijn. Zijn naam was Willy van der Kuijlen alias ’skiete Willy’ en mijn jongenshart maakte een sprongetje toen het gerucht zich verspreide dat de middenvelder van PSV menig doelnet aan flarden had geschoten. Snel sprong ik op mijn fiets om de hele buurt op het hart te drukken dat voortaan niemand zich meer Willy van der Kuijlen mocht noemen zonder mijn uitdrukkelijke toestemming.

Het gezin was compleet, met Johan Cruijff, Jan van Beveren, Tscheu La Ling, Ralf Edström en ’skiete Willy’ was onze familie een voetbalmacht geworden om rekening mee te houden. Maar er waren meer grote gezinnen, steevast aangevoerd door een Cruijff met in zijn kielzog een rits aan voetballers in aflopende volgorde van importantie. Maar alleen de familie Heslinga kon voetballend met ons wedijveren en omdat hun vader geen duimen had gedraaid stonden wij tegenover een voetbalbolwerk van dertien voetballertjes waarvan de laatste noodgedwongen luisterde naar de naam Kim Yung Li, genoemd naar een nooit doorgebroken spits van een Koreaans universiteitselftal. Het mocht niet baten, na voorbereidend werk van Johan Cruijff en op aangeven van Tscheu La Ling sloeg ‘skiete Willy’ de bevrijdende treffer tegen de touwen en nog vóór de klok zes uur sloeg werd PSV kampioen.